خط خشونت از خیابان تا سکوها!

  هر روز از گوشه و کنار جهان، اخبار ناراحت‌کننده و عجیبی به گوش می‌رسد. دلت می‌خواهد رادیو، تلویزیون و شبکه‌های مجازی حتی شده برای چند ساعت از دسترس خارج شوند تا حداقل صدایی از خشونت به گوش‌ات نرسد. فساد، فحشا، خشونت، کودک‌آزاری. به کجا می‌خواهیم برسیم یا به کجا می‌خواستیم برسیم؟

خشونت از نوع کلامی، رفتاری و فیزیکی هم در جامعه رو به افزایش است به طور مثال، این روزها مرزهای فوتبال را درنوردیده و به آسیب اجتماعی مهلکی بدل شده، ولو اینکه می‌تواند از روی سکوها هم به بستر جامعه راه یابد یا برعکس. هیچ مسوولی به دنبال آسیب‌شناسی حواشی در ورزش و به طور خاص فوتبال نیست، فقط آمار و ارقام مختلف از میزان خشونت در تماشگران لهستانی، عربی یا انگلیسی منتشر می‌کنیم و از استادیوم‌های خود غافل مانده‌ایم. حتما باید کشته بدهیم تا کمی برای سکوها تدابیر مهمی اندیشیده شود؟

تصاویری که از بازی استقلال خوزستان و پرسپولیس منتشر شد در نگاه اول به ذهن بیننده صحنه‌ای از جنگ را متبادر می‌کند؛ این تصاویر به قدری دلخراش و هولناک هستند که از هرچه فوتبال و تماشای آن است، بیزار می‌شوی. در دیدار فصل گذشته این دو تیم هم اتفاقاتی به همین شدت رخ داد اما به جای اینکه راهکاری برای جلوگیری از وقوع آن ارائه دهیم، دوباره در همان ورزشگاه، همان اتفاقات تکرار می‌شود با این تفاوت که در میان زخمی‌ها چند کودک هم وجود دارند.
ظاهرا فوتبال تا کشته ندهد مسوولی در کشور از خواب بیدار نمی‌شود تا فکری به حال این آشفته‌بازار روی سکوها کنند. حتما باید یکی کشته شود تا شاید مسوولان به فکر سروسامان دادن به وضعیت ورزشگاه‌ها باشند؛ مسوولانی که ظاهرا دغدغه‌شان مسایل دیگری است و خیلی به این اتفاقات به چشم معضل اجتماعی نگاه نمی‌کنند.

مرکز هدایت عملیات بحران دانشگاه جندی‌شاپور اهواز اعلام کرده است که در این حوادث ۳۳ نفر مجروح شدند که ۱۶ نفر به صورت سرپایی مداوا و ۱۷ نفر به مراکز درمانی منتقل شدند.

هماهنگی تماشاگران در بازی ایران- کره‌جنوبی نشان داد که اگر بخواهیم، می‌توانیم سکوها را در اختیار کامل داشته باشیم و هیچ اتفاق بدی رخ ندهد اما کم‌کاری مسوولان ذی‌ربط به این امر مهم، موجب رقم خوردن اتفاقاتی مانند دیدار در اهواز می‌شود و همچنین زنگ خطری برای تامین امنیت در ورزشگاه‌هاست.