درجه اعتقاد غوغاگران به دعاوی خود چه اندازه است؟

ابتکار در یادداشتی به قلم جلال خوش چهره نوشت:مشکل اصلی برخی جریان‌ها در مخالف‌خوانی با وضعیت جاری کشور عدم مشروعیت ادعاهای آنان نزد مردم است. این ادعاها اگرچه گاه با برخی واقعیت‌ها در حوزه‌های مختلف همخوانی دارد ولی به رغم بزرگنمایی‌ها برای القای ناامیدی در افکار عمومی ناکارامد بوده است.

در این حال اگر شاهد انتقادهای به حق مردم از اوضاع _ به ویژه در حوزه اقتصادی _ هستیم، هرگز با سبک و سیاق انتقادگری مغرضان شبیه نیست. خاستگاه انتقادات مردم ، مطالباتی است که تحقق آنها نیازمند بستر آرام و با ثبات در فضای عمومی کشور است. مردم دولت را موظف به حل مشکلات اساسی کشور می‌دانند. آنان ناکامی‌ها در این باره را مورد انتقاد قرار می‌دهند ولی بخوبی با موانع پیش روی دولت نیز آشنایند. بنابراین سبک و رویکرد آنان در مطالبه‌خواهی از دولت با منتقدان مغرض متفاوت است. هوشیاری مردم به ویژه در این مهم نمود دارد که آنان میان چانه زنی برای تحقق مطالبات در چارچوب منافع ملی و گذر کشور از مشکلات با چانه زنی برای منافع باندی و جناحی را به درستی تشخیص می‌دهند. این همان مشکل بزرگی است که منتقدان مغرض با همه القاگری‌های خود در تعمیم نا‌امیدی به آینده کشور قادر به درک آن نیستند. مروری بر القاگری‌های ناامید‌کننده در عرصه‌های مختلف اعم از دستاورد برجام تا از هم گسیختگی اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی همواره با این سوال کلیدی از سوی افکار عمومی روبروست که براستی هدف چانه‌زنی برای دستیابی به نتیجه مطلوب برای مردم و کشور است یا تضعیف رقیب برای رسیدن به کرسی قدرت؟ آ

یا همه ادعاها واقعی است یا سیاه نمایی برای ناکارامد کردن برنامه‌هایی که می‌تواند فرجام قابل قبولی را در پی‌آورد؟ برای مثال افزایش تولید گندم در کشور و پیشتازی در خودکفا شدن؛ افزایش تعاملات بانکی در جهان اقتصاد؛ موفقیت مذاکره کنندگان ایرانی در اجلاس اوپک؛ پذیرش ناکارامدی دولت آمریکا در انجام تعهدات خود در برجام؛ عبور کشور از تهدیدات نظامی بیرونی؛ ایجاد افق امید بخش در تحرک بخش صنعت؛ موفقیت در اجرای بودجه به نسبت انقباضی و کاهش 30 درصدی وابستگی به درآمدهای نفتی؛ افزایش صادرات؛ موفقیت در دیپلماسی فرهنگی؛ منزوی شدن مخالفان ایران در جامعه جهانی و... دستاوردهایی نیست که بتوان با استناد به آنها، از امید در کشور سخن گفت؟

مردم به رغم شنیدن انواع انتقادها از سوی منتقدان هدفدار، این پرسش به حق را دارند که آیا غوغاگران در ادعاهای خود محق هستند؟ آیا آنان در بروز مشکلات هیچ نقشی نداشته‌اند که حالا چنین شلتاق می‌کنند؟ و سرانجام اینکه درجه اعتقاد آنان به دعاوی خود چه اندازه است؟

همه پرسش‌های بالا سبب شده تا منتقدان مغرض در ادعاهای خود دچار بحران اعتبار باشند. آنان تا هنگامی که نتوانند براین بحران و عدم مشروعیت نزد مردم غالب شوند، در عادی‌ترین پیامد ممکن است سبب ایجاد بی‌رغبتی‌های اجتماعی باشند اما به همان دلایل گفته شده در بالا هرگز نخواهند توانست اعتماد مردم را به‌خود جلب و جذب کنند.