دیگر چیزی به نام دست‌نخورده و بکر در کره زمین نداریم. تمام پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک، بشر را به جایی رسانده که وجب‌به‌وجب زمین را درنوردیده و حتی تخریب کرده است.
دیگر چیزی به نام دست‌نخورده و بکر در کره زمین نداریم. تمام پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک، بشر را به جایی رسانده که وجب‌به‌وجب زمین را درنوردیده و حتی تخریب کرده است.یک سلفی در یک نقطه سرسبز، هزاران نفر را به آنجا می‌کشاند و معرفی یک جاذبه جدید، خیل گردشگران را به همراه دارد. در 25 سال اخیر آنچه انسان بر سر زمین آورده، باعث شده است که یک‌دهم از مناطق کاملا وحشی و دست‌نخورده زمین از بین برود و مطالعات نشان می‌دهد، ادامه این روند زمین را در یک قرن خالی از مناطق بکر قرار می‌دهد؛ روندی که همین امروز هم راز پیامش را با خشکسالی در یک سوی جهان و سیل در سوی دیگر نشان می‌دهد.
3,3 کیلومتر مربع، یعنی دوبرابر اندازه آلاسکا، با فعالیت‌های انسانی در فاصله بین سال‌های 1993 تا امروز از بین رفته‌اند؛ عددی که حتی برای بدبین‌ترین کارشناسان محیط زیست هم «به شکل بدی تکان‌دهنده» و «رقمی بزرگ» محسوب می‌شود. خرابی در آمازون که لقب شش‌های زمین را یدک می‌کشد، بیشتر از هرجای دیگری است؛ تخریبی در حدود یک‌سوم که لقب «فاجعه بزرگ» را به خود گرفته است. اکوسیستم غول‌آسای جنگل‌های بارانی آمازون، باید بیش از همیشه مورد توجه دولت برزیل قرار بگیرد.
آمار نشان می‌دهد که بیشتر طرح‌های برزیل برای مقابله با جنگل‌زدایی شکست خورده است. پس از برزیل، بدترین وضعیت را آفریقای مرکزی دارد. نابودی 14درصد از حیات‌وحش این منطقه، یعنی نابودی خانه‌های حیواناتی که اتفاقا انسان‌ها بسیار دوستشان دارند. اگر مرگ جنگل‌ها به چشم قابل دیدن نیست، مرگ هزاران گونه جانوری ازجمله فیل‌ها و شامپانزه‌ها حسابی به چشم می‌آید.
ازدسترفتن آخرین پناهگاه‌های دست‌نخورده جهان، فقط از بین رفتن یکسری مناظر بکر و دیدنی و ازدسترفتن حیات جانوری نیست؛ بلکه در دیدی کلان، بدترین تغییرات آب‌وهوایی را درپی خواهد داشت. جنگل‌های زمین، به‌ویژه جنگل‌هایی که در معرض نابودی هستند، مقادیر زیادی از کربن زمین را در خود ذخیره کرده‌اند. دکتر جیمز واتسون، از دانشگاه کوئینزلند و ریاست جامعه حفاظت از حیات وحش، در گفت‌وگو با گاردین می‌گوید: «بدون سیاستی برای حفاظت از این مناطق، آنها قربانی توسعه گسترده می‌شوند. احتمالا فقط یکی، دو دهه برای برگرداندن شرایط فرصت داشته باشیم.»
به صورت کلی حیات وحش بکر، به مناطقی گفته می‌شود که محیط زیست آنها دست‌نخورده باقی مانده و تقریبا عاری از فعالیت‌های انسانی باشند؛ هرچند افراد بومی ساکن نیز در آنجا حضور داشته باشند. تیم حفاظت از حیات وحش اعلام کرده است که حیات وحش بکر با این تعریف، دیگر وجود خارجی ندارد؛ چراکه هشت نوع فعالیت بشری ازجمله جاده‌ها، چراغ‌ها در شب و کشاورزی، رد پای اقدامات بشر را درهمه جا باقی گذاشته‌اند.
بزرگ‌ترین قطعه جنگلی زمین یعنی آمازون، وسعتش از 1,8میلیون کیلومتر مربع به 1,3 میلیون کیلومتر مربع کاهش یافته است. جنگل مرطوب یوکیلی در غرب آمازون که خانه بیش از 600 گونه پرنده و پستاندار دوست‌داشتنی ازجمله گونه نادر «تاماراینس امپراتور» است، به‌شدت آسیب دیده است. مسیر از دست‌دادن بزرگ‌ترین جنگل انبوه جهان، به‌ویژه درباره جنگل یوکیلیف با سرعتی که فعالیت‌های بشر در پیش گرفته، به سرعت درحال طی‌شدن است و هیچ نشانه‌ای از آرام‌شدن این روند دیده نمی‌شود.
بزرگ‌ترین قطعه وحشی جهان در آفریقا که شامل جنگل‌ها و دشت‌های حوزه کنگوی غربی می‌شود نیز در امان نیست؛ منطقه‌ای که بزرگ‌ترین خانه گوریل‌ها و شامپانزه‌های جهان است، رفته‌رفته عظمت خود را از دست می‌دهد. مطالعات نشان می‌دهد که سرعت تخریب جنگل‌ها در این منطقه حتی از پیش‌بینی‌ها هم فراتر رفته است. زمینی وحشی که 3,3 میلیون کیلومتر مربع وسعت داشت حالا تا 2,5میلیون کیلومتر مربع کاهش یافته است.
پروفسور ویلیام لائورنس از دانشگاه جیمز کوک، می‌گوید: «سیاست‌های زیست‌محیطی شکست خورده‌اند و حیات وحش در حال نابودی است. با از بین رفتن این پناهگاه‌ها، تنوع زیستی به خطر می‌افتد، تنظیم آب و هوای جهان تغییر کرده و بسیاری از جوامع بومی که میراث فرهنگی بشر هستند، در کنار جنگل‌ها و دشت‌ها از مقابل چشم ما محو می‌شوند.
مطالعات نشان می‌دهد، تصور اینکه این مناطق کاملا آزاد هستند و فرایندهای بشری هیچ
تهدیدی برای آنها به حساب نمی‌آید، باعث می‌شود که تلاش‌های زیست‌محیطی برای حفظ آنها در اولویت قرار نگیرند. چهار دلیل بزرگ وجود دارد که چرا انسان باید زودتر دست به کار شود: اول تنوع زیستی، دوم کربن زمین، سوم قبایل بدوی که در این مناطق زندگی می‌کنند و چهارم نقطه مرجع‌بودن این مناطق برای طبیعت کره زمین.»
وقایع اتفاقیه نوشت: انتهای ماه سپتامبر قرار است، نشستی بزرگ در ژوهانسبورگ برای بحث بر سر مناطق وحشی زمین با حضور دولتمردان از سرتاسر جهان برگزار شود. شاید این جلسه و بحث‌های صورت‌گرفته در آن، آخرین فرصت برای نجات زمین باشد. بشر باید به این باور برسد که زنگ تفریح روی زمین به پایان رسیده و اگر زودتر دست به کار نشود، زمین دیگر جای زیبا و امنی باقی نخواهد ماند و آدمی باید خسته، تنها و اندیشناک بر سر سنگی بنشیند، پشیمان از کارو‌کردار خویش.
ارسال نظر
