نشانه‌هایی که هر انسان دلسوزی را نگران می‌کند

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:در سال‌های اخیر بارها همه شاهد بودیم که چگونه آمیخته شدن منابر و محافل اباعبدالله الحسین(ع) به سیاست بازی‌های مبتذل، اصل عزاداری و پاسداشت عاشورا را به کام مردم تلخ‌تر کرده است.

در جامعه ما نشانه‌هایی گاه و بیگاه به چشم می‌خورند که حکایت از اجرای برنامه‌های طراحی شده می‌نماید. همین چند روز اخیر حضور کلاه مخملی‌های عربده‌کش در تظاهرات و راه پیمایی‌های ارزشی و انقلابی و همراهی آنان با مردمی که هیچ سنخیتی با هم نداشتند، مایه تعجب و نگرانی برای مراسم و ایام‌الله آینده گردید و متاسفانه هیچ مقامی نیز درصدد برطرف ساختن این نگرانی‌ها نیست.ظاهرا دیگر این رویه نظام شده است که شبهات و سئوالات اساسی مردم زمانی توسط مسئولین ذیربط وقت جواب داده می‌شود و مسببین و مقصران حوادث پرابهام و تلخ وقتی زبان به اعتذار و اعتراف آن هم دوپهلو می‌گشایند که متاسفانه آن آب گوارای اعتماد ملی بر زمین ریخته و قابل برگشت نیست و هیچ دردی، درمان نمی‌شود.

در همان ایام عرفه و دعای انسان ساز و سراسر توحید و عاشقی آن امام شهیدان و روزی که باید مردم از اینگونه مجالس توشه‌های گران بهایی بیاندوزند، متاسفانه از یک تریبون رسمی آقای مداح مشهوری که دیگر به مدح مشهور نیست! چنین می‌گوید: "مرتیکه پفیوز در لباس روحانیت این حرف را زده است و نماینده فرهنگی آن مجلس خراب شده هم هست" باید پناه برد به خداوند متعال از شر این زبان که اینگونه کلمات شرم‌آور ضد اخلاق، ضد نظام و ضد روحانیت را به راحتی در روز عرفه بیان می‌کند و این تهاجم ساختار شکنانه در شرایطی صورت می‌گیرد که آن روحانی محترم و از نمایندگان اصلاح‌طلب مجلس، اظهارات منتسب به خود را تکذیب کرده ولی این مداح که تخصص ایشان تخریب چهره‌ها و شخصیت‌های کشور- البته از یک جناح سیاسی خاص- در قالب روضه اهل بیت می‌باشد، آن تکذیبیه را ندیده انگاشته و علاوه بر فحاشی و توهین به یک نماینده مجلس، به لباس روحانی او که حاصل زحمات و درس خواندن و طلبگی در حوزه‌های علمیه است و از همه بدتر به اصل نهاد مجلس شورای اسلامی یعنی حاصل رای و نظر اکثریت ملت مسلمان ایران، نیز به بدترین شکل می‌تازد و آن را "مجلس خراب شده" می‌نامد.

راستی اگر هر رسانه قدرتمند و با نفوذی یک روحانی را مرتیکه پفیوز خطاب می‌کرد و مجلس خراب شده وصف می‌نمود، با آن چه برخوردی می‌شد و نهادهای قضایی و سیاسی و امنیتی چه واکنشی داشتند؟ولی الان فردی می‌پذیرد که در زمان مسئولیت او سه نفر در جمهوری اسلامی بدست ماموران حکومت شهید! شده‌اند و به مسئولان نظام نیز توصیه می‌کند خسارت معنوی و هزینه‌های عظیم این حادثه را فراموش نکنند! و همه ساکت و آرام فقط نظاره گرند، رسانه‌ها می‌نویسند و موضوع را فراموش می‌شود و ظاهراً قرار بر این است که گذشت زمان همه این‌ها را از خاطره‌ها خواهد برد!

عجب اشتباه فاحشی؟ یعنی خدا را هم ناظر نمی‌دانیم؟ اینها همان نشانه‌هایی هستند که هر انسان دلسوزی را نگران می‌کنند. تریبون‌هایی که در ایام عرفه اینگونه شروع می‌کنند، در ماه های محرم و صفر چه خواهند کرد؟ ایجاد تشنج و هرج و مرج درجامعه، ریختن قبح فحاشی و تهمت از رسانه‌های همگانی و توسط افرادی با سابقه خاص، تحرکات رژیم اشغالگر قدس و حکام حجاز و گروه‌های تکفیری را نیز ناظر و پشتیبان این بداخلاقی‌ها و ساده‌لوحی‌های افراد و جریانات داخلی بداند و آنگاه می‌توان نتیجه گرفت که چگونه دشمن کینه‌توز با ترفندهای شیطانی خود جامعه ما و نخبگان و چهره‌های درخشان انقلاب را همانند خصم خونی در برابر یکدیگر قرار داده و این شکاف و جدایی می‌رود تا جایگزین وحدتی شود که رمز پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی بود. هر روز علت و بهانه‌ای برای خلق یک حادثه و جریان کینه‌توزانه به وجود می‌آید و اگر نباشد می‌آورند. آقایانی که برای یک دستمال، قیصریه را به آتش می‌کشند، بهتر است نگاهی به شعله‌های سرکشی فتنه‌ای که از پشت سر در حال نزدیک شدن می‌باشد بیاندازند و تا دیر نشده، چاره‌ای اساسی بیاندیشند و بدانند که تنها راه بازگشت به اصل وحدت، ساکت کردن آدم‌های فتنه برانگیز که به راحتی آلت فعل دشمن قرار می‌گیرند و برخورد قاطع و به موقع با متخلفین در هر پست و مقام و لباسی است و هرگز از یاد نبرند که «میزان رای مردم است» و بدون حمایت و اعتماد آنها این نظام هیچ برتری بر سایر نظام‌ها به صرف اتکا به شعارها و سیاست‌های بی‌پشتوانه نخواهد داشت.