وقتی هنرمندان را قبل از مرگ طبیعی می کشیم!

بالاخره آرزوی چند وقته بعضی‌ها در دنیای مجازی برآورده شد و این بار راست راستکی، یکی از چهره‌های هنری مشهور به دیار باقی شتافت. ضمن عرض تبریک به این عزیزان آرزو می‌کینم، خداوند متعال «داود رشیدی» عزیز و «بی بی چلچله» نازنین را بیامرزد و هر چه خاکشه بر طول عمر سایر هنرمندان این مرز و بوم بپاشاند.

قبول دارم کمی پیچیده و عجیبه که عده‌ای به شکل شک برانگیزی مدام دل دل ‌می‌کنند تا به عزای هنرمندی بشینند و اگر هم نمرد با راه انداختن شایعه مرگ اون بنده خدا؛ کمر به قتلش می بندند. آخه تا اونجا که مطلعیم؛ اینها نه داعشی هستند و نه سادیسمی. اتفاقا کلی هم شیفته و واله هنرمندان کشورشون هستند! چی بگیم والله، شاید بخاطر یک سوء برداشت باشه؛ مثلا وقتی شنیدند که جایگاه صاحب هنر در «عرشه» اونها اینجوری ملطفت شدندکه منظور از «عرش» همون «عرش کبریایی» و یا «عرش اعلی» است و به همین خاطر هم از روی محبت و دوستی شوتشان می‌کنند به همونجا که باید باشند.

شاید هنوز هم قانع نشده باشید و بازم می‌پرسید: آخه چطور می‌شه یکی به اون حد از عرفان برسه که برای مردن اونهایی که خیلی دوستشون داره، دل تو دلش نباشه؟ اوکی، اصولا من اینجام که جواب سوالاتتون رو بدم: و اینهم جوابش:

بطور کلی ما مرده پرستیم و برای اینکه یکی را از ته دلمون دوست داشته باشیم اول لازمه که بکشیمش تا بعدش بتونیم قربون صدقه‌اش بریم. اصولا به همین دلیل هم، وقتی از یکی خیلی خوشمون میاد بهش می‌گیم: «خدا بکشتت!». و یا می‌گیم: «تو آخرش منو می‌کشی!». این عجین شدن «دوست داشتن» با «قتل و خونریزی» بتدریج وارد خون و فرهنگ‌مون شده و دیگه هم نمی شه کاریش کرد. حتی وقتی هم به کسی می گیم: «خدا نکشتت» در اصل منظورمون اینه که: «خدا بکشتت»! مثل زمانی که ما به کسی می‌گیم «گ» زیادی نخور که منظورمون دقیقا اینه: تا می تونی بخور!

به هر تقدیر ما همانقدر که پیچیده هستیم، همانقدر هم عجیب هستیم و به همین خاطر، در هیچ موردی هم قابل پیش بینی نیستیم. مثلا بازی خداحافظی برای بازیکنی می‌ذاریم که قبلا خداحافظی کرده و رفته و در نتیجه این بازی بیشتر حکم «آش پشت پا» رو براش داره تا بازی خداحافظی. اما به هر حال ما کار خودمان را می کنیم و همینی هستیم که هستیم.

استعمار هم دقیقا به همین خاطره که تا کنون نتونسته به ما رسوخ و نفوذ کنه چون یکی از شرایط تجاوز پیش بینی کردن طرف مقابل و برنامه ریزی بر اساس است!

البته با همه این تفاسیر؛ بطور کلی ما دوستدار هنر و هنرمند جماعت هستیم و علی رغم این موضوع، در عین حال هم دعا می‌کنیم که همواره زنده و پاینده باشند. خودم می دونم عجیبه که آدم یکی رو دوست داشته باشه و حاضر باشه که سرش به تنش بمونه اما استنثا هم در هر قانونی وجود داره!