پیامد جنگ دو ساله روزبهانی و فدراسیون

وداع تلخ و زودهنگام تنها نماینده بوکس ایران در سی و یکمین دوره بازی‌های المپیک بیش از آنکه دلیل فنی داشته باشد پیامد یک درگیری دنباله‌دار و تمام شدنی بین یک ورزشکار و فدراسیونش بود.

 احسان روزبهانی تنها بوکسور ایرانی بود که موفق شد جواز حضور در المپیک ۲۰۱۶ را بدست آورد. در روزهای ناکامی مکرر فدراسیون بوکس احسان از طریق رینگ نیمه حرفه ای نخستین سهمیه کاروان ورزشی ایران را کسب کرد تا از همان ابتدایی ترین روزهای کسب سهمیه گلایه های خود از بی توجهی فدراسیون را آغاز کند.

بینی شکسته احسان روزبهانی و ظاهرا بی توجهی مسئولان فدراسیون به این قضیه آغازگر مسیری بود که احسان را کاملا به حاشیه برد. این حواشی با چند مصاحبه تند و تیز وی علیه رئیس فدراسیون شدت گرفت تا جایی که مسئولان فدراسیون حتی قصد شکایت از احسان روزبهانی را داشتند.

داستان قهر و آشتی های روزبهانی و فدراسیون به نوعی چرخه تکراری تبدیل شده بود و عکس‌های نمایشی از بازدیدهای ناگهانی مسئولان از تمرینات احسان به همراه مربی تخصصی اش اکبر احدی و لبخندهای تصنعی هرگز نمی توانست آبی بر آتش اختلافات باشد.

احسان و مربی اش مدام از لغو اعزام های خود به مسابقات تدارکاتی می گفتند در حالی که فدراسیون با مستندات اعلام می کرد خود این دو نفر سفرها را کنسل کرده اند!

در حالی که این طور انتظار می رفت که تنها نماینده بوکس ایران در المپیک از هر سو حمایت شود احسان روزبهانی غرق در حواشی و جنگی بود که البته خود و سرمربی‌اش نیز بیش از پیش به آن دامن می زدند. زمان در حال از دست رفتن بود و احسان همچنان بدون حریف تمرینی جایی دورتر از سایر ملی پوشان تنها و تنها به کیسه بوکس مشت می زد.

عادت روزبهانی به ۶ رانده بودن مسابقات
شاید یکی از مهمترین نقاط ضعف احسان روزبهانی گارد پایین وی باشد. حتی ابتدایی‌ترین افراد هم می دانند احسان اغلب از این نقطه ضعف ضربه می خورد اما عملا در این دو سال تغییری در سبک بازی روزبهانی دیده نشد.

احسان مقابل بوکسور هلندی نیز با همین سبک جنگید و بازنده شد. اما آنچه بیش از همه نمود پیدا می کند خونسردی احسان در مبارزه سه راندی المپیک بود و این علتی ندارد جز عادت احسان به ۶ رانده بودن مسابقات. روزبهانی که در بوکس نیمه حرفه ای APB  مشت می زد عادت کرده بود که توانش را در سه راند ابتداایی به خرج ندهد. او درست با همان سبک نیمه حرفه ای بازی کرد نه آماتور و بازی را واگذار کرد.

صرف نظر از ایرانی بودنمان باید بپذیریم بوکسور هلندی جسورانه تر و آماده تر بود. بی شک او در مسابقات مختلفی شرکت کرده بود و حواشی همچون احسان را تحمل نکرده بود. روزبهانی با گارد پایین به مصاف او رفت و از پسش برنیامد تا بار دیگر به ما اثبات شود المپیک با کسی شوخی ندارد.

توجیهی به نام داوری را نمی توان به جای تمام نداشته ها و کم کاری ها جا داد. اگرچه قرعه ی وی سخت بود، تدارکاتش کم بود و حواشی اش بسیار اما همه می دانند حق روزبهانی به مراتب بالاتر از چیزی بود که در ریو دیدیم.

دیوار کوتاهی به نام داوری در بوکس
در اینکه بوکس مافیا دارد شکی نیست. بسیاری از مبارزات هستند که مخاطب عام نیز با تماشای آن مطمئن می شود که داوری سمت و سویی دارد اما در دیدار احسان روزبهانی با بوکسور هلندی به نظر نمی رسید جانبداری صورت گرفته باشد. تصویر بهت برانگیز روزبهانی پس از بازنده اعلام شدنش فرجامی بود بر جنگ دوساله او و فدراسیون بوکس که دودش به چشم بوکس رفت. بدون شک اگر با یک جمله بخواهیم حال و روز امروز بوکس را توصیف کنیم" بوکس ایران به خودش باخت" را خواهیم نوشت.