تروریستی که برنده جایزه صلح نوبل شد +عکس

 اهمیتی ندارد که شیر سالم یا ناسالم باشد زیرا حتی اگر مسموم باشد هم نمی‌تواند کشنده باشد. درست بر خلاف محتویات آن هفت بشکه شیری که پیش از ظهر روز ۲۲ جولای ۱۹۴۶ در رستوران لوروژه واقع در زیرزمین هتل موسوم به «کینگ داوید» شهر اورشلیم انبار شده بود.

هر یک از این بشکه‌ها ۵۰ کیلوگرم وزن داشت و پر از مواد منفجره دست‌ساز بود. شش مرد در لباس‌های بلند عربی در کنار ورودی زیرزمین آماده بودند که بلافاصله پس از عبور آن جرثقیل کوچک از پست ایست بازرسی آن محموله مرگبار را برای انتقال از این محل بارگیری کنند، زیرا این ساختمان هفت طبقه که در آن زمان ۱۵ سال از ساخت آن می‌گذشت نه تنها اولین مبدأ دیدارکنندگان از اورشلیم به حساب می‌آمد بلکه در بخش جنوبی آن قسمت‌های مختلف تشکیلات بریتانیایی مسئول اداره فلسطین قرار داشت؛ همان تشکیلاتی که فلسطین تحت قیمومت را به اصطلاح اداره می‌کرد.

به دلیل وجود همین نهاد بود که این هتل هدفی بالقوه برای گروه‌های مختلف فلسطینی و غیرفلسطینی محسوب می‌شد. به عبارت بهتر در سال ۱۹۴۶ سرزمین فلسطین شاهد حضور دو گروه خشمگین بود: دسته نخست همان گروه‌های عربی بودند که قصد داشتند به هر صورت ممکن از ادامه ورود یهودیان به خاک کشور خود جلوگیری کنند و دسته دوم همان گروه‌های تروریست صهیونیستی بودند که می‌خواستند با حمله به اهداف بریتانیایی (و حمله به اعراب) هدف و آرمان صهیونیسم یعنی تشکیل یک کشور یهود در خاک فلسطین را محقق کنند. اینکه به چه دلیل این آرمان می‌باید از طریق ترور و جنایت محقق شود، رازی است که همچنان از سوی فعالان صهیونیستی که همگی عضو گروه آرگون بودند بی‌پاسخ مانده است.

رهبری این گروه تروریستی زیرزمینی از سال ۱۹۴۴ بر عهده مناخیم بگین بود. بگین که زاده منطقه برست واقع در روسیه تزاری آن زمان بود، به عنوان یک صهیونیست متعصب در سال ۱۹۴۲ برای نخستین بار به فلسطین آمد. او از یک سو چهره‌ای کاریزماتیک برای صهیونیست‌ها به حساب می‌آمد و از سوی دیگر فردی بی‌رحم و خشن بود که در نهایت خشونت به اقدامات تروریستی و جنایتکارانه دست می‌زد و حمله به هتل کینگ داوید در واقع بزرگترین عملیات مناخیم بگین محسوب می‌شد. مردان سرسپرده رهبر آرگون در مسیر انبار رستوران هتل سر و صدای زیادی به راه انداختند. از آن جایی که اتاق بی‌سیم یگان‌های بریتانیایی در همین محل قرار داشت، یکی از افسران بریتانیایی از اتاق بیرون آمده و با دیدن انتقال غیرمعمول محموله‌های شیر فوراً مشکوک شد. در همان لحظات تبادل آتش بین صهیونیست‌ها و نیروهای بریتانیایی آغاز شد اما هنوز مشخص نیست که کدام طرف اولین گلوله را شلیک کرد.

در هر حال در جریان این درگیری بود که دو سرباز بریتانیایی کشته و دو تن از اعضای آرگون به شدت زخمی شدند. اما این مساله نیز تروریست‌های صهیونیست را ادامه کار بازنداشت و آن‌ها طبق برنامه قبلی همه مواد منفجره را زیر ستون‌های جنوبی هتل جاسازی و به وسیله چاشنی‌های ساعتی برای انفجار آماده کردند. سپس به سرعت از هتل خارج شده و به دو زن که بیرون از ساختمان منتظر ایستاده بودند علامت دادند. آن دو زن نیز به دو کیوسک تلفن در همان نزدیکی رفتند و با تحریریه روزنامه فلسطین‌پست و پذیرش هتل و همین‌طور با سفارت فرانسه تماس گرفتند. پیام آن دو زن در این تماس‌ها تقریباً به یک صورت بود و به یک اندازه خطرناک نشان می‌داد: «من به نمایندگی از تشکیلات زیرزمینی هبرون صحبت می‌کنم! ما یک بمب در هتل کار گذاشته‌ایم! فوراً محل را تخلیه کنید! به شما هشدار می‌دهیم!»
 
کوتاه زمانی بعد یعنی تقریباً ساعت ۱۲:۲۵ بود که افراد مناخیم بگین با هدف وحشت‌افکنی یک بمب کوچک را در مقابل هتل منفجر کردند. اما تقریباً بیست دقیقه بعد از آن تماس‌های هشدار بود که آن هفت «بشکه شیر» منفجر شد و نیمی از جناح جنوبی هتل را کاملاً ویران کرد.

عملیات جستجوی قربانیان تا ۹ روز پس از انفجار ادامه داشت و سپس به صورت رسمی اعلام شد که ۹۱ نفر بر اثر این حمله تروریستی کشته شده‌اند. ۲۸ نفر از قربانیان بریتانیایی، ۴۱ نفر عرب، ۱۷ نفر یهودی و پنج نفر از اتباع دیگر کشورها به شمار می‌آمدند. ۲۱ نفر از بریتانیایی‌های کشته شده از جمله مقامات رده‌بالای به اصطلاح دولت سرپرست فلسطین محسوب می‌شدند. ۴۹ نفر از قربانیان نیز از کارمندان و همکاران دون‌پایه هتل کینگ داوید بودند.

این حمله تروریستی نه تنها در فلسطین بلکه در بریتانیا نیز به شدت مردم را شوکه کرد. البته این شوک چندان به دلیل شمار قربانیان این جنایت نبود زیرا تنها یک سال از پایان دومین جنگ ویرانگر جهانی می‌گذشت و مردم دنیا و به ویژه مردم اروپا از شمار بالای قربانیان چندان تعجب نمی‌کردند. اما شکل جدید این خشونت یعنی حمله با بمب بود که احساس ناامنی را در میان مردم افزایش می‌داد.

ابعاد این جنایت و پیامدهای منفی آن به اندازه‌ای بود که حتی نماینده رسمی یهودیان فلسطینی موسوم به «آژانس یهود» نیز به شدت این حمله را محکوم و در عین حال با انتشار اعلامیه‌ای اعلام کرد: «این حمله از تشکیل یک دولت یهود بر اساس دلایل تاریخی جلوگیری می‌کند. مسئولیت این حمله بر عهده باندهای جنایتکار است.»
 


از سوی دیگر گروه تروریستی آرگون با انتشار اعلامیه‌ای ضمن بر عهده گرفتن این حمله تروریستی اعلام کرد که آن‌ها نیز تصور نمی‌کردند این حمله چنین ابعادی داشته باشد: «با این حال ما قبل از انفجار بمب‌ها هشدار داده بودیم.» آرگون در ادامه این اعلامیه آورده است: «از آن جایی که مابین ساعت‌های۱۲:۱۰ و ۱۲:۱۵ سه بار هشدار دادیم و درخواست تخلیه هتل را کردیم، مسئولیت از دست رفتن جان انسان‌های غیرنظامی نه بر عهده ما بلکه بر عهده مقام‌های بریتانیایی است.» افزون بر آن در اعلامیه آرگون اعلام شده است: «ما سوگوار قربانیان یهودی هستیم. آن‌ها قربانیان تراژیک جنگ رهایی‌بخش هبرون محسوب می‌شوند.»

با این حال این حمله موجب آن شد که گروه آرگون به نوعی از سوی سازمان‌های یهودی اعم از سازمان‌های قانونی و غیرقانونی، طرد و منزوی شود. اما این وضعیت مانع از آن نشد که مناخیم بگین به طراحی و اجرای حملات البته با ابعاد کوچکتر ادامه دهد و در همان حال ظاهراً از سوی تشکیلات بریتانیا مورد پیگرد قرار گرفت. اما تنها دو سال پس از آن بود که گروه تروریستی آرگون توانست با استفاده از موقعیتی که به واسطه نخستین جنگ اعراب و اسرائیل به وجود آمد، وارد نیروهای مسلح جدید اسرائیل شود.
 
تأسف‌بار آن که حتی این پیشینه تروریستی مناخیم بگین نیز مانع از موفقیت‌های سیاسی او نگردید. البته در آغاز کار یعنی زمانی که بگین به عنوان یک نماینده محافظه‌کار وارد مجلس اسرائیل یا همان کنست شد، به نوعی از سوی دیگر گروه‌های حاضر در آن مجلس تحریم شده بود اما این وضعیت در سال‌های پایانی دهه ۱۹۶۰ تغییر کرد و بالاخره در ماه مه ۱۹۷۷ بود که مناخیم بگین به مدت شش سال پست نخست‌وزیری اسرائیل را بر عهده گرفت.

و درست همین تروریست سابق بود که به دلیل مذاکرات صلح با مصر و انعقاد پیمان صلح با انور سادات، به صورت مشترک با رئیس‌جمهور مصر جایزه صلح نوبل سال ۱۹۷۸ را از آن خود کرد! در آن زمان اعتراض‌های زیادی علیه این تصمیم کمیته صلح نوبل صورت گرفت و نه تنها اعراب بلکه برخی از اسرائیلی‌ها نیز البته با انگیزه‌های متفاوت، از اعطای این جایزه به مناخیم بگین ابراز انزجار کردند. در این میان اما شاید اعتراض بریتانیایی‌ها تندتر از دیگران بود زیرا مردم بریتانیا هنوز حمله به هتل کینگ داوید را فراموش نکرده بودند.
 
ترجمه: تاریخ ایرانی