سیدرضا صائمی منتقد و روزنامه نگار درباره مجموعه مناسبتی رمضانی «برادر» به کارگردانی جواد افشار که این شب ها روی آنتن شبکه دو سیما می رود گفت: «برادر» به لحاظ ساختار و فرم خوش ریتم است ولی در محتوا شدیدا به ورطه کلیشه افتاده چون این نوع قصه پردازی پدر درستکار و فرزند ناخلف سالیان سال است که در تلویزیون جاخوش کرده و تقریبا هر سال در رسانه ملی به شکل های مختلف شاهدش هستیم.
وی افزود: شاید اگر مستقل به این سریال نگاه کنید المان هایی برای جذابیت داشته باشد ولی از بس قصه، عناصر و مفاهیم تکرار شده مخاطب کار را پس می زند. فضای بازار و مطرح کردن بحث حلال و حرام و پایبندی حاج کاظم به یک سری اعتقادات در مقابل رقیب سرسخت خود موقعیتی است که سالیان سال در سریال های ماه رمضانی دیده شدند. شاید وجه مناسبتی بودن اقتضا می کند فضا اینگونه باشد اما چون محتوا تکراری است سخت می توان با اثری که حرف تازه ای ندارد ارتباط گرفت.
این منتقد عنوان کرد: از طرفی دیگر مردم نسبت به برخی بازاری هایی از جنس رقیب حاج کاظم بدبین هستند و حضور این افراد را بیشتر از شخصیت هایی مثل حاج کاظم در جامعه احساس می کنند این بدبینی نشات گرفته از جریان های اجتماعی است که باعث می شود سریال هایی از این دست به درستی دیده نشود و محبوبیت نداشته باشد. همیشه نکات مثبت و منفی یک اثر نیست که دفع یا جذب مخاطب را رقم می زند بلکه تصورات بیرونی، نگاه مردم، زمان و شرایط جامعه هنگام پخش هم تاثیرگذار است.
صائمی درباره بازی بازیگران در این سریال تصریح کرد: البته در سریال «برادر» از بازی خوب حسن پورشیرازی نباید غافل شد. ضمن اینکه نکاتی مثل عشق پنهان فرزندان دو رقیب و دو قطبی کردن مثبت و منفی برادرها که در تاریخ هم هابیل و قابیل نمونه بارز آن هستند معمولا در ایجاد کشش مخاطب کمک کننده است و حرکت حاصل از تضادها موتور درام را روشن نگه داشته است. تیتراژ هم ارتباط درستی با موضوع اصلی اثر دارد و به طور کل این مجموعه در فرم و روایت سریال، قابل تحمل است و تعلیق لازم را برای پیگیری ایجاد می کند اما به لحاظ فضاسازی و محتوا تکراری است.
صائمی با اشاره به اینکه به نظر می رسد «پادری» ساخته محمدحسین لطیفی که از شبکه یک پخش می شود بیشتر میان مردم جا باز کرده است، اظهار کرد: با اینکه «پادری» به نوعی ادامه مجموعه «دودکش» بوده و محتوا از اساس تکرار است اما چون قصه جدیدتر شده و روی برخی مضامین اخلاقی دست گذاشته که هر کسی می تواند با آن همذات‌پنداری کند بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. البته نباید از نظر دور داشت که ژانر کمدی در هر صورت طرفدار بیشتری دارد و در جامعه محبوب تر است.
وی افزود: شاید «پادری» طبق کلیشه های امروزی ظاهرا سریال مناسبتی رمضان نباشد اما لزوما نباید زمان قصه مناسبتی در ماه رمضان بگذرد یا المان های رمضانی داشته باشد. یادمان نرود که همه آداب و مراسم این ماه هدفش اخلاقی زیستن است و نماز و روزه و افطار و سحر ابزاری برای تببین و ترویج ارزش های اخلاقی در جامعه است. در واقع این ها شریعتی در خدمت یک حقیقت هستند. به نظر من کاری که هم شاد است و می خندادند هم در بطن خود انتقال دهنده پیام های اخلاقی است بیشتر با ذات ماه رمضان مناسبت پیدا می کند.
این منتقد بیان کرد: «پادری» به جنس زندگی مردم نزدیک تر است یعنی به یک سری ویژگی‌های رفتاری می پردازد که در هر طیفی از جامعه همه با آن همذات پنداری می کنند. نگاه رئالیستی «پادری» بیشتر از «برادر» به چشم می خورد و کلیشه و کلی گویی های شعاری ندارد. ضمن اینکه در تیتراژ به خوبی از ظرفیت کمیک استفاده شده است.
وی همچنین درباره نقاط ضعف مجموعه «پادری» اظهار کرد: یکی از ایرادهایی که به این مجموعه وارد است استفاده از تکیه کلام هایی است که پیش تر در مجموعه «دودکش» از آن استفاده شده بود. به نظر من بهتر بود از تکیه کلام های جدیدتر استفاده می شد. مخاطب نسبت به این مساله دچار اشباع زدگی است و تکرار آن گاهی از حد می گذرد.
