روایت قسمتی از تاریخ آمریکا با موسیقی

 اوایل سال 2015 نمایش موزیکالی در آمریکا به صحنه رفت که در گمان کمتر کسی بخت تبدیل شدن به یکی از برترین تئاترهای برادوی را داشت. «همیلتون» روایت موزیکال داستان یکی از پدران بنیان‌گذار آمریکا به سبک هیپ‌هاپ بود.

نمایش موزیکالی که قسمتی از تاریخ آمریکا را روایت می‌کند، یکشنبه در مراسم تونی بخت این را دارد که تاریخ‌ساز شود.

بی‌شک ستاره شب جوایز تونی «همیلتون» است، حتی با وجود جلوۀ جیمز کوردن در مقام مجری و این خبر که باربارا استرایسند برای نخستین بار پس از سال 1970 در این مراسم حضور می‌یابد.

«همیلتون» در این دوره از جوایز تونی نامزد دریافت 13 جایزه تونی است. البته این نمایش و عوامل آن در مجموع 16 بار نامزد جایزه شدند اما به دلیل همپوشانی نامزدها در برخی رشته‌ها تنها شانس دریافت 13 جایزه را دارد و می‌تواند امیدوار باشد که رکورد 12 جایزه نمایش «تهیه‌کنندگان» را بشکند.

موزیکال هیپ‌هاپ لیل‌مانوئل میراندا درباره زندگی نخستین وزیر خزانه‌داری آمریکا با بازیگران متنوعش به مرور به یک پدیدۀ فرهنگی بدل شد و بیش از هر نمایش دیگر در برادوی جلب‌توجه کرد. حتی در کمپین‌های تبلیغاتی رئیس‌جمهوری هم همزمان با صحبت درباره واحد پول ملی پای «همیلتون» هم به میان کشیده می‌شد. محبوبیت این نمایش به حدی زیاد شد که ستارگان آن به مهمان‌های محبوب برنامه‌های گفت‌وگو محور پرطرفدار تلویزیونی بدل شدند.

«همیلتون» تا اینجای کار و پیش از اعلام برندگان تونی جوایز بسیار معتبری را از آن خود کرده است. جایزه پولیتزر، جایزه گرمی و جایزه ادوارد ام.کندی برخی از مهمترین این جوایز هستند.

این نمایش در کنار 38 نمایش جدید این فصل برادوری در جلب تماشاگر به سالن‌ها تئاتر رکوردشکن بودند و بیش از 13 میلیون نفر را به سالن‌ها تئاتر کشاندند که مجموع فروش نمایش‌ها را به 1.37 میلیارد دلار رساند.

در سایه درخشش «هملیتون» داستان‌های موزیکال دیگری هم در برادوی روی صحنه رفتند. از داستان یک زن غمگین و یک شیرینی‌پز در «پیشخدمت»، تا داستان مادری تنها در «ستارۀ درخشان» و داستان پیچیده و تاریک «روانی آمریکایی» همگی در غوغای «همیلتون» همگی از شانس کمتری برای دیده شدن برخوردار بودند.

توماس کایل کارگردان «همیلتون» که در رشته بهترین کارگردانی نامزد دریافت جایزه است. او اعتقاد دارد که برادوی از نمایش‌های سنتی به سوی پذیرفتن داستان‌های کمتر رایج گام برمی‌دارد.

او در این باره گفت: «نمایش «همیلتون» و دیگر نمایش‌های این فصل برادوی یک پیام در دل خود دارند: "آنچه اهمیت دارد داستان شما است." این داستان می‌تواند درباره پیشخدمتی در یک شهر کوچک یا یک زن در جنوب کشور و یا درباره موزیکالی در دهه 20 میلادی باشد.»

تنوع نژادی بازیگران یکی از نکات مثبت این فصل نمایش‌های برادوی بود. در میان 40 نامزد رشته‌های بازیگر 14 بازیگر یا به عبارتی 35 درصد آن‌ها بازیگران رنگین‌پوست بودند. در آن‌سوی صحنه و برای رشته‌های مختلفی از جمله کارگردانی، نمایش‌نامه و طراحی‌صحنه هم حضور نامزدهای رنگین‌پوست بسیار پررنگ بود.

برادوی در برابری جنسیتی و حضور زنان هم فصل خوبی را پشت سرگذاشت. «Eclipsed» نخستین نمایش تاریخ برادوی بود که کارگردان، نویسنده و گروه بازیگران آن همگی زن و سیاه‌پوست بودند. در میان نمایش‌های موزیکال نیز «خدمتکار» اولین نمایشی شد که کارگردان، نویسنده کتاب و آهنگساز آن همگی زن هستند.

یکی دیگر از نقاط درخشان برادوی حضور افراد با معلولیت‌های جسمی برصحنه تئاتر بود. در نمایش موزیکال «بیداری بهار» اجرای درخشان بازیگران ناشنوا چشم تماشاگران را خیره کرد. این نمایش علاوه بر این نخستین بار یک بازیگر را با ویلچر در برادوی بر صحنه آورد. این نمایش که از زبان اشاره در آن استفاده شده بود طیف جدیدی از تماشاگران را به سالن‌های تئاتر کشاند.

آدرین وارن نامزد جایزه تونی دراین باره گفت: «این فصل از برادوی تماشاگرانی را به برادوی کشاند که تا پیش از این نمایش‌ها برایشان جذابیتی نداشت و شانس این را نداشتند تا افرادی شبیه خود را در صحنه تماشا کنند. تماشاگران تغییر می‌کنند. داستان‌ها تغییر می‌کنند. این فصل ما مرزهای نمایش را از چیزی که پیش از این در برادوی شاهدش بودیم فراتر بردیم.»