تداوم "امید" انتخاب کدام یک از کاندیداهاست؟

روزنامه وقایع اتفاقیه در یادداشتی به قلم غلامحسین کرباسچی،دبیرکل حزب کارگزاران نوشت:


 پس از حرکت معجزه‌آفرین مردم در انتخابات مجلس دهم و ایجاد تغییر هفتادو‌پنج ‌درصدی در ترکیب نمایندگان مجلس نهم، اصلی‌ترین بحثی که نگاه سیاسیون و شاید بخش قابل‌توجهی از مردم رأی‌دهنده را به خود جلب کرده، قضاوت درباره ترکیب واقعی نمایندگان منتخب و گرایش‌های سیاسی آنهاست. هرچه رقبا در رودررویی‌ها و جریان‌های سیاسی بگویند، از یک نکته نمی‌توان عبور کرد که حرکتی تحت نام لیست «امید» در سراسر کشور شکل گرفت و در فضایی از نابرابری تبلیغاتی و رد‌صلاحیت‌ها گسترش یافت و به هدف خود که طرد نیروهای افراطی جناح راست بود، رسید و اکثریت مجلس را به‌ نفع حمایت از دولت و برنامه‌های آن تغییر داد. هر کس ریاست این مجلس را برعهده  و هر ترکیبی که در هیئت‌رئیسه شکل بگیرد، قطعا اکثریت قاطعی از نمایندگان محترم منتخب از دولت یازدهم حمایت خواهند کرد. نمایندگان برای این حمایت هم در مقابل مردم و  هم رأی‌دهنده‌ها قول داده‌اند و هم  این حمایت را به صلاح کشور و انقلاب می‌دانند و بسیاری خود به این برنامه‌ها باور دارند؛ ولی سؤالی که باید امروز پیش‌رو باشد، این است که صرف‌نظر از حب ‌و بغض‌ها، سابقه‌های سیاسی و کاری که هرکدام از کاندیداها دارند، باید به این بیندیشیم که کدام انتخاب تداوم حرکت غرورآفرین و به‌‌وجودآورنده «لیست امید» است؟ لیستی که بسیاری را بر آن داشت که به صورت یکپارچه به بسیاری کاندیداها که شاید تاکنون نامی از آنها نشنیده بودند، رأی دهند.

از گروهی که بعد از ضربه ردصلاحیت گسترده از سوی مردم انتخاب شده و شعار حضور در صحنه سیاست برای حل مسائل کشور و مردم را هدف خود اعلام کرده‌اند و در یک شعار عمومی به حمایت و تأیید دولت فکر کرده‌اند، باید پرسید: اکنون انتخاب لاریجانی حمایت بیشتری از دولت است و راه بهتری است برای حل بن‌بست‌ها و گرفتاری‌های جاری مردم و کشور یا انتخاب عارف؟ صرف‌نظر از بحث‌های شعاری جناح‌ها و به جای اینکه در مقابل هم گردن برافرازیم که اصلاحات پیروز بود یا اصول‌گرایی، آیا بهتر نیست از خودمان بپرسیم که  امید مردم به آینده در استفاده از همه قابلیت‌های ارتباطی و توانایی مدیریتی،  انتخاب کدام یک از کاندیداهاست؟