اما و اگرهای رونمایی مجدد عامل شکست اصولگرایان

آذر منصوری مطرح کردن مجدد احمدی نژاد توسط طیفی از اصولگرایان تندرو را طی یادداشتی بررسی کرد.

متن یادداشت آذر منصوری در رابطه با بازگشت احمدی نژاد به شرح زیر است:

بعد از انتخابات هفتم اسفند 94 و بازماندن تندروها از رقابت دور دهم و رای آوردن لیست امید ،یادواره شهدای شهرستان ورامین اولین نقطه ای بود که طیفی از اصولگرایان رونمایی مجدد احمدی نژاد را آغاز کردند.در خبرها آمده بود که این برنامه علی رغم مخالفت مسئولین شهرستان برگزار شده بود و سخنران برنامه با همان شعارها و الفاظ خاص خود حمله به دولت یازدهم و اصلاح طلبان را در این برنامه آغاز کرد. او نزدیک  به  یک ماه بعد با همان عنوان به آمل رفت و جمعیتی که بعدها مشخص شد که چه تعداد بودند و از چه طریق به این محل آورده شده بودند با شعارهای مخصوص به خود  از او حمایت کردند.

صحبت های روزهای اخیر او و هوادارانش نیز بر پاشنه همان رویکرد گذشته می چرخد و به نظر نمی آید حرف و سخن جدیدو شعار جدیدی توسط او و هوادارنش مطرح شده باشد.تاکید بر افزایش میزان یارانه و مواضع  تنش زای او در عرصه داخلی و بین المللی نماد بارز این تکرار است.

شاید در ادبیات سیاسی جدید پدیده احمدی نژادیسم واژه جدیدی باشد که مختصات منحصر به فرد خود را داراست و باید نسل فعلی و آینده سیاستمداران کشور با این واژه و مختصات آن آشنایی کامل داشته باشند.مختصاتی که مجال و مقالی دیگر می خواهد.امارویکرد احمدی نژادیسم هشت سال فرصت داشت تا با منابع و امکانات مثال زدنی وهمراهی نهادهای قدرت ،حاصل استقرار این رویکرد و گفتمان  را به نمایش بگذارد و نفت را بر سرسفره های مردم بیاورد و با فسادی که او به رقبای خود نسبت می داد مبارزه کند و کشور را به توسعه رساند.در این باره به کفایت سخن گفته شده است و به اذعان طیف وسیعی از ناظرین و کارشناسان منصف ،اصولگرایان منتقد او و پرونده های قضایی که بازوان اصلی او در قدرت نقش اصلی را در آن دارا بودند، سازمان یافته ترین فسادها در هشت سال ریاست او بر قوه مجریه شکل گرفت ، پرونده ایران به شورای امنیت رفت و قطع نامه های متعدد  و تحریم های  متعدد و بی سابقه علیه ایران اعمال شد ، این ها تنها گوشه ای از کارنامه رویکرد و گفتمان احمدی نژادیسم در کشور است.

با این پیشینه غیر قابل دفاع و تاثیری که این عملکرد بر اعتماد پایگاه اجتماعی اصولگرایان گذاشته (تحلیل دقیق آراء مجلس نهم می تواند این ریزش را تایید کند)،حال این سوال پیش می آید که چه دلیل و دلایلی موجب رونمایی مجدد کسی شده که اکثریت اصولگرایان او را عامل شکست خود در انتخابات 92 و 94 می دانند؟

نسخه ای که رویکرد احمدی نژادیسم برای ایران پیچید نتیجه خود را در سالهای 84 تا 92 به طور کامل به نمایش گذاشت و با یک نگاه و تحلیل سطحی نیز می توان به این نتیجه رسید که هدف از میدان دادن مجدد به او علی القاعده مطرح کردن او نه تنها به عنوان کاندیدای واحد اصولگرایان  نخواهد بود،بلکه اساسا نوع عملکرد و نقد و افشاگری ها و پرده برداری های بخش عمده ای از اصولگرایان از عملکرد مخرب او ،کمترین احتمال را برای طرح مجدد او کنار می زند.البته اگر جریان اصولگرا بنا دارد صورت مسئله هشت سال حضور خود را در قدرت پاک کند و بر نقدهای خود بر عملکرد او که در سالهای آخر مسئولیت او به اوج خود رسیده بود،چشم بپوشاند موضوع دیگری است و در ماههای آینده روشن خواهد شد.

اما به نظر می آید که طیف مدافع احمدی نژادیسم آمده است تا از یک سو صحنه انتخابات ایران و قاعده بازی را که روز بروز به سمت عقلانیت ،مدنیت و واقع بینی بیشتر جریان های شناسنامه دار سیاسی حرکت می کند را بر هم بزند و از دیگر سو  بار دیگرفضای سیاسی ایران را بیازماید  و به میزان اثر گذاری این گفتمان در پایگاه اجتماعی این رویکرد پی ببرد.

پدیده ای که اصلاح طلبان نیز باید بیش از پیش مختصات آن را بشناسند و برای کاهش اثرات مخرب آن بر امروز و آینده  کشور برنامه داشته باشند.

اصلاح طلبان در دو انتخابات اخیر بهترین استراتژی را در صحنه عمل به نمایش گذاشتند و از این پس نیز با آسیب شناسی نقاط ضعف و قوت خود این مسیر را ادامه خواهند داد.در این فاصله اطلاع رسانی بیشتر دستاوردهای دولت تدبیر و امید و رفتارهای ایجابی   اصلاح طلبان برای آگاهی بخشی بیشتر به جامعه نیز نگرانی از حیث تحرکات  پوپولیستی   را به حداقل ممکن تقلیل خواهد داد.