هشداری برای حذف یک گروه از فیلم‌سازان

ابوالحسن داودی هشدار داد که اراده‌ای برای حذف حضور فیلمسازان مستقل از جرگه تصمیم‌گیری‌های عرصه تولید و نمایش درحال شکل گرفتن است.

 این کارگردان که ریاست شورای صنفی نمایش را به نمایندگی از کانون کارگردانان سینمای ایران در این شورا برعهده داشت و پیش از جشنواره‌ی فیلم فجر استعفایش را رسمی کرد و پس از آن به درخواست اعضا شورا قرار شد تا آخر سال در شورا حضور داشته باشد، هفته‌ی گذشته آخرین حضورش را در شورا پشت سرگذاشت.

این کارگردان درباره‌ی دلایل کناره‌گیری‌اش و وضعیت نمایش و اکران برای سال‌ پیش‌رو ترجیح داد به جای گفت‌وگو نوشتار زیر را در اختیار ایسنا قرار بدهد.

این نوشتار  حاوی نکات تامل برانگیزی است که در ادامه می‌آید:

1- از یک سال پیش قصد جدی داشتم که به دلایل شخصی ، فعالیت‌های صنفی‌ام را خاتمه بدهم و به همین دلیل نه در انتخابات کانون کارگردانان کاندیدا شدم و نه با وجود لطف و اصرار اعضای شورای مرکزی جدید ، تمایلی به حضور دوباره در شورای صنفی داشتم و دارم، اما طبیعی است که براصول صنفی و زمینه‌سازی گسترش آزادی و عدالت نسبی دراین عرصه سخت معتقدم و برآن پای می‌فشارم.

٢- برمبنای تحلیل شخصی، به همه همکاران فیلمساز مستقل، کارگردانان و بخصوص تهیه‌کننده/ کارگردانان هشدار می‌دهم که اراده‌ای برای حذف حضور فیلمسازان مستقل از جرگه تصمیم‌گیری‌های عرصه تولید ونمایش درحال شکل گرفتن است. بنابراین حضور قدرتمند و تحلیلگر نماینده‌گان کانون کارگردانان دراین عرصه ، درهمه مقاطع و بخصوص در شورای صنفی،بیش از گذشته ضروری است.

٣- به عنوان یکی از بنیان‌گذاران و اولین اعضا تشکل تهیه‌کننده/ کارگردانان سینمای ایران ، همواره معتقد بوده و هستم که این تشکل همراهی جدایی‌ناپذیر با کانون کارگردانان است و همواره و به تناوب باید به مثابه دو بازوی فکری و اجرایی تکمیل کننده هم باشند و از شرایط روز سینما ، من جمله وضعیت شورای صنفی نمایش،تحلیل‌های مشترک داشته باشند.

٤- این را چون مستقیماً به خود آقای ایوبی گفته‌ام ، باز می‌گویم ، معتقدم که متأسفانه با وجود حسن نیت ایشان درباره آزادی در سینما، کمبود تجربه و شناختشان در این زمینه کار دستشان خواهد داد. چون بعضی‌ها بدشان نمی‌آید که بنام آزادی و به دست ایشان، ته مانده عدالت نسبی را هم در سینما قربانی کنند.

٥- این جریان شبه آزادی که صرفاً و تنها قرار است در زمینه نمایش اتفاق افتد و به دلیل شرایط شرعی و عرفی و اجتماعی و حتی سیاسی جامعه و حاکمیت، (درشرایطی که همین میزان از اختیار خارج از نظارت حاکمیتی ، نه در تولید فیلم‌های مستقل می‌تواند اتفاق افتد و نه چشم انداز دور آن موجود است)، شاید تنها خاصیتش این باشد که سیستم پخش (به صرف اینکه زودتر بساط دفاتر کهنه و منفعل پخش جمع شود) ، را اندکی کارآمدتر کند ... اما در مقابل، با قدرت بخشیدن به جریان انحصار در بخش تولید و توزیع و نمایش ، در طول چند سال تقریباً تمامی بخش تولید سینمای مستقل و میانه را حذف خواهد کرد و محصولات سینما را به دو بخش (صفر و صدی) سینمای هنر و تجربه و سینمای صرف گیشه تبدیل خواهد کرد.

٦- اگر این جریان،توسط خود صنف و بخصوص کارگردانان و تهیه‌کننده /کارگردانان ، تحلیل و کنترل نشود، بزودی رده‌های میانی فیلمسازان، چه در بخش تولید و ساخت فیلم‌های مستقل و چه در بخش جذب سرمایه‌گذاری برای آن ، یا از سینما حذف خواهند شد و یا بشدت تضعیف می‌شوند.

٧- مدیریت دولتی باید این را بداند، اگر آزادی واقعی و قابل اجرا قرار باشد در سینمای ایران اتفاق بیفتد باید با پشتوانه قابل دفاع متکی بر قانون اساسی و نه سلیقه‌های سیاسی ، در هردو سر ورودی و خروجی سینمای ایران باشد و نه صرف خروجی و تنها در عرصه نمایش و با دامن زدن به زمینه تسلط مطلق سرمایه و قدرت..... ضمن اینکه مدیریت دولتی این را هم باید توجه کند که برداشتن پروانه ساخت و یا اختیاری کردن آن دردی را دوا نمی‌کند ، البته اگر زمانی مدیریت سینمایی به این اراده و اختیار رسید که هم توانست پروانه نمایش را بردارد و هم توانش را داشت که پشت سینما بایستد و درهمان حدود قانون ( ونه بیشتر)از سینما دفاع کند و آن را درفشار چرخ دنده‌های عظیم سیاسی و عرفی جامعه و حاکمیت از نابودی حفظ کند، قطعاً این سیستم آزادی در نمایش هم کاربرد خواهد داشت، اما در شرایط حاضر جز محدود شدن تولید به آثار صرفاً محتاط و بازاری و حتی پائین‌تر بردن سلیقه مخاطب عام سینما درطول زمان، کارآمدی دیگری نخواهد داشت.

٨- این ارزش‌گذاری اگر از سوی مدیریت دولتی صرف اتکا به بالا رفتن فروش فیلم‌های سینمایی (به هر قیمتی) باشد و آمار آن نشانه و شاخص پیشرفت دراین حرفه محسوب شود، زوال تدریجی سینمای ملی را به دنبال خواهد داشت.»