افق‌های روشن صنعت خودرو در پساتحریم

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم محمدرضا نجفی منش عضو انجمن قطعه سازان نوشت: در سفر اخیر رئیس جمهور کشورمان به فرانسه قراردادی میان ایران خودرو و پژو منعقد شد تا این شرکت فرانسوی بعد از سه سال به ایران بازگردد.

 بر اساس این قرارداد مشترک که ارزش آن 400 میلیون یورو عنوان شده، قرار است با همکاری و مشارکت طرف های ایرانی و فرانسوی، برندهای جدید پژو و سیتروئن در ایران تولید شود. ضمن این توافق، قرار است ذیل تولیدات مشترک، فناوری های جدید در حوزه خودروسازی نیز به مجموعه خودروسازی کشور منتقل شود. علاوه بر این، شرکت پژو متعهد شده سالانه 200 هزار دستگاه خودرو در ایران تولید کند و البته از قطعات تولید ایران استفاده کند. بر اساس این قرارداد تا سال 2020 تولید خودرو در ایران به بیش از یک میلیون و 400 هزار و در نهایت دو میلیون دستگاه افزایش خواهد یافت.

عقد قراردادهای جدید با شرکت خودرو سازی پژو، فرصتی در اختیار شرکت های قطعه سازی ایرانی هم قرار می دهد تا دامنه فعالیت های تولیدی خود را افزایش دهند. فارغ از این توضیحات، طی روزهای اخیر و بعد از عقد قراردادهای جدید بین شرکت های خودروسازی ایران و شرکت پژو فرانسه، برخی انتقادات مطرح شد که در مواردی دور از واقعیات این صنعت بود.

از جمله به خروج فرانسوی ها از ایران در پی اعمال تحریم ها اشاره می شود و این نکته را ذکر می کنند که چه ضمانتی وجود دارد که بار دیگر این اتفاق رخ ندهد. در پاسخ باید گفت چرا باید با نگاهی تردید آمیز به هر نوع قرارداد تجاری که منافع ملی را تامین می کند نگاه شود؟ اگر فرانسوی ها در پی فشارهای تحریمی از ایران خارج شدند، خیلی از شرکت های دیگر هم چنین کردند. از این رو منحصر کردن این اتفاق به یک شرکت خودرو سازی، آن هم در زمانی که در پی گسترش همکاری ها هستیم نمی تواند سازنده باشد. گذشته از این، طی سال های اخیر، موضوع ارتقای کیفیت خودروهای ساخت داخل، همواره مطرح بوده است، اما حالا که در پی رفع تحریم ها، خودروسازان داخلی تلاش دارند تا با عقد قراردادهای مشارکت، از یک سو کیفیت خودروهای ساخت داخل را افزایش دهند و از سوی دیگر، صنعت خودروسازی کشور را به فناوری های روز این صنعت مجهز کنند، این خرده گیری ها چه سودی می تواند داشته باشد؟ لازم به ذکر است قراردادهای اخیری که با طرف های فرانسوی منعقد شده است، مشروط به انتقال سرمایه و فناوری به کشور است و طرف فرانسوی را ملزم کرده است تا 40 درصد از محصول تولیدی در داخل و به طور مستقیم توسط متخصصان ایرانی طراحی و تولید شود. با این امکان، ما این مزیت را داریم که طی چند سال آتی خود بتوانیم در بازار خودرو جهان صاحب برند و اعتبار شویم؛ ضمن اینکه با تولید محصولات جدید و با کیفیت، می توانیم صادرات هم داشته باشیم.

هر شرکت خودروسازی، شروط ایران را بپذیرد و در انتقال دانش و تخصص کوتاهی نکند، می تواند با خودروسازان ایرانی همکاری داشته باشد.