بهترین راه باور نکردن شایعات مجازی است. به هرحال کنترل حرف‌های بی‌اساس شدنی نیست ولی نکته اصلی این است که شنونده باید عاقل باشد. همیشه قبل از اینکه چیزی را بپذیریم باید ببینیم راوی چه کسی است.
با مهراوه شریفی‌نیا درباره مجموعه‌های "کیمیا"، "معمای شاه"و بعضی از دلخوری‌های این بازیگر به صحبت پرداخته‌ایم که در زیر می‌خوانیم.به طور همزمان دو مجموعه تلویزیونی با بازی شما در حال پخش است. این اتفاق چطور افتاد؟
سعی می‌کنم دو کار را همزمان برای بازی انتخاب نکنم، چرا که فکر می‌کنم هر نقش تمرکز خاصی می‌خواهد و بازیگر باید برای نزدیک شدن به نقش مورد نظر به واقعیت‌ها نزدیک شود. من بعد از بازی در " معمای شاه"، بازی در مجموعه "کیمیا" را آغاز کردم.
البته نقش شما در مجموعه "معمای شاه" هم زیاد نیست.
بله، چرا که بیشتر این مجموعه در مورد زندگی محمدرضا پهلوی است و پرداختن به زن‌های این شاه به خصوص ثریا پررنگ نبوده، به همین دلیل حضور من در این مجموعه کم‌رنگ است.
برای شناخت این نقش چقدر مطالعه کردید؟
خوشبختانه مجموعه "معمای شاه" موضوعی داشت که اطلاعات در مورد آن بیشتر به چشم می‌خورد. من برای القا این نقش کتاب "خاطرات ثریا" را هم مطالعه کردم تا به نقشم نزدیک شوم. حتی چند فیلم کوتاه و مستند در‌این‌باره را هم دیدم.
در مجموعه "کیمیا" که نقش اصلی را برعهده داشته‌اید، با توجه به طولانی بودن این مجموعه، چه طور کنار آمدید؟
کیمیا برای من نقش سختی بود. چرا که در دوره‌های مختلف باید به صورت زنجیر وار با شرایط پیش می‌رفتیم. من نقشم را عاشقانه دوست داشتم و فکر می‌کنم این نزدیکی به نقش را مردم هم می‌توانند از بازی‌ام احساس کنند. شاید طولانی بودن تولید این مجموعه به چشمم نیامد.
پس انتخاب یک نقش برای بازیگر خیلی مهم است به همین دلیل شما گزیده کار هستید؟
اصولاً نقش‌هایی را می‌پذیرم که بدانم می‌توانم در قالب آن نقش بروم. البته یک بازیگر تجربه بازی در فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی‌اش باعث می‌شود تا با دقت بیشتری دست به انتخاب نقش بزند. با کارگردان‌های زیادی همکاری داشته‌ام و بیشتر سعی کردم از آن‌ها بیاموزم. خیلی از نقش‌ها را قبول نمی‌کنم، چرا که فکر می‌کنم نه سلیقه من است و نه من می‌توانم آن نقش را ایفا کنم. از طرفی هر بازیگری باید با وجدان خود کنار بیاید که مهم‌ترین معیار من برای انتخاب نقش‌هایم، وجدانم است.
در شرایط فعلی وضعیت هنرمندان به شکلی است که خیلی از رسانه‌های مجازی و یا کسانی به خود اجازه ورود به حریم شخصی هنرمندان را می‌دهند. چه طور می‌شود در مقابل سواستفاده های گروهی خاص چه در رسانه و چه در مقابل مردم ایستاد؟
بهترین راه باور نکردن شایعات مجازی است. به هرحال کنترل حرف‌های بی‌اساس شدنی نیست ولی نکته اصلی این است که شنونده باید عاقل باشد. همیشه قبل از اینکه چیزی را بپذیریم باید ببینیم راوی چه کسی است.
آیا تجاوز به حریم شخصی هنرمندان باعث خودسانسوری آن ها در عرصه فعالیت می‌شود؟
استفاده از فضای مجازی باید باعث رشد فرهنگی ما شود، نه اینکه جایی برای عقده گشایی و فحاشی باشد. فضای مجازی می‌تواند فاصله هنرمندان و افراد مشهور را با مردم کم کند و به نظر من اگر در جامعه ما رخ دهد اتفاق زیبایی است.
ارسال نظر
