بازی ستارگان و پیام مهم برای مدیران فوتبال ایران

یادداشت امروز روزنامه اعتماد به قلم علی عالی موضوع بازی روز گذشته فوتبال با عنوان ' پیام های حضور ستارگان در ایران ' را دستمایه خود قرار داده که در بخشی از آن آمده است : تماشای استقبال دلسرد کننده هواداران ایرانی از بازی ستارگان فوتبال دنیا از قاب تلویزیون، واجد پیام مهمی برای مدیران فوتبال ایران است که این سال ها به روند نگران کننده فوتبال ایران بی تفاوت شده اند. -هرچند گوینده ورزشگاه اعلام کرده باشد ٥٠هزارنفر به استادیوم آمده اند- حالا دیگر بی تفاوتی در فوتبال ایران بی سابقه است، آن هم از سوی مدیرانی که گویی سرنوشت فوتبال برای آنها اهمیتی ندارد.

سریال لذت نبردن از فوتبال همچنان ادامه دارد. تفاوتی هم میان مدیران فدراسیون فوتبال و مدیران باشگاه های فوتبال نیست. تفکری که بر فوتبال ایران حاکم است، هواداران فوتبال را هر روز ناامیدتر از قبل می کند؛ تفکری فاقد استراتژی، فاقد عشق، فاقد مسوولیت پذیری و فاقد برنامه محوری.
همین می شود که سرانه حضور هواداران در لیگ ایران به حدود هفت هزار نفر می رسد و حتی با حضور ستارگان سابق فوتبال دنیا، بازهم سکوها خالی است - نکته جالب اینجاست که چند روز پیش همین ستارگان جهانِ فوتبال در بازی خیرخواهانه ای در ورزشگاه لیورپول بازی کردند و استادیوم پر از تماشاچی شده بود- چرا این سکوها و صندلی ها در ایران خالی است؟

١- تفاوت «ستارگان فوتبال دنیا» با «ستارگان فوتبال ایران» همچون تفاوت «بنز» و «پیکان» است. کارخانه بنز، معمولا شرایط خرید اتومبیل تولید خود را تبلیغ می کند و نیازی به تبلیغ کیفیت و استحکام محصولات خود ندارد. اما پیکان تا آخرین روزهای عمرش و پراید همچنان، در حال دفاع و اثبات خود هستند تا شاید موردتوجه جامعه مصرف کننده ایرانی قرار گیرند.

تفاوت های فوتبالیست های ما و آنها هم همین گونه است. درحالی که ستارگان فوتبال دنیا با کمترین تکلفی دور هم جمع شده اند، ده ها خبرحاشیه ای از اردوی «ستارگان ایرانی» منتشر شده است. فوتبالیست های ایرانی گویی همیشه باید طلبکار باشند، انگار «منتقد بالفطره» به دنیا آمده اند. فیگو و کارلوس و داویدز بی تکلف در ایران حاضر می شوند اما همراه با علی پروین، چندین و چند نفر حضور دارند؛ بازهم نوعی نمایشِ خسته کننده در ایران دیده می شود.

٢- نفس برگزاری بازی دیروز، «خیرخواهانه» بود. قرار بود ستارگان فوتبال جهان که همگی مان خاطره و نوستالژی زیادی با آنها داریم، به ایران بیایند تا مردم را به ورزشگاه ها بکشانند و از کنار فروش بلیت بازی، مبلغی هم به حساب موسسات خیریه ریخته شود اما هواداران فوتبال بار دیگر بی اعتمادی شان را به رویه موجود نشان دادند، نتیجه؟ کمتر از بیست هزار نفر به ورزشگاه آزادی رفتند؛ برای مسابقه ای که «خیرخواهانه» بودن آن شفاف نیست و حتی مشخص نشد بازی با ستارگانِ جهان به نفع بیماران ام اس هست یا سوءتغذیه ٦٠٠هزار کودک ایرانی زیر شش سال.

کمترین اطلاع رسانی از اهداف خیرخواهانه این بازی و سازوکارش نشد و برگزارکنندگان گویی جز برداشتن «عکس یادگاری»، برنامه ای برای آن نداشتند. گویی افکار ما هنوز هم با خلقیات مان سازگاری ندارد؛ درست مثل ماشین های ساخت کارخانه های خودروسازی مان که ظاهری آراسته دارد و باطنی ضعیف و پر از نقص. نمایشِ نوعی «تظاهر»، لذت را از فوتبال و اهداف خیرخواهانه آن هم گرفته است. علت را البته همه می دانیم...

٣- نگران کننده تر از عدم استقبال هواداران ایرانی، موضوع درآمدزایی تلویزیون ایران بود. سازمانی که از شفافیت به دور است و حقِ فوتبال ایران را نمی دهد. صداوسیما بدون یک ریال هزینه برای این بازی، ویژه برنامه ٩٠ پخش می کند و بدون صرف هزینه ای، روبرتو کارلوس و سالگادو را به استودیو دعوت می کند و از رهاورد آن به آگهی های هرثانیه چهار میلیونی می رسید.

دیروز هم روال همین بود. صداوسیما فوتبال را پخش کرد و حقِ فوتبال در این پخش جایی نداشت. حداقل برای مسابقه ای که خیرخواهانه تعریف شده بود و البته شعار مدیران ایرانی هم همیشه اخلاق مداری است، می شد متفاوت عمل کرد. آیا بخشی از این پول حق بیماران ام اس و کودکان ایرانی نبود؟