چرا از پشت به رستم‌ها و آرش‌های زمانه تیر بزنیم؟

روزنامه ابتکار در سرمقاله خود به قلم غلامرضا کمالی پناه نوشت:دو سال از تلاش نفس گیر تیم توانمند و به فرموده رهبری "امین، شجاع، غیور و متدین" هسته ای ایران در یک بازی سخت و جانکاه، در برابر شش قدرت برتر دنیا می گذرد. بازی بسیار ظریفی را جناب آقای ظریف به همراه مردان صالحی مثل دکتر صالحی با قدرتمندترین تیم های دیپلماسی دنیا آغاز کردند و اکنون به سمت و سوی فینال آن نزدیک و نزدیکتر می شویم. در این دوره سخت بسیاری دلشوره داشتند که البته واژه "دلواپسی" هم مصطلح شد. واقعیت این است که دوستان، مخالفان، موافقان، منتقدان، دشمنان و بدخواهان و حتی مردان غیور و شجاع مذاکره کننده به نوعی دلواپس بوده و هستند. اما هر کدام از جنس و نوع دیگری دلواپسند.

الف) آمریکایی ها که به تازگی شکست سختی را در بازی والیبال و در برابر تیم شایسته و سخت کوش ایران تجربه کرده اند، نه تنها به هوش و شایستگی های ایرانیان ایمان آورده اند، بلکه به شدت در هراس و بیم به سر می برند که مبادا در لیگ هسته ای هم پای کری از دویدن در میدان مذاکره در برابر حرکات هوشمندانه ظریف و تیمش لنگ بماند. لذا دائماً رسانه های آمریکایی از پیچیدگی تحریم ها و ماهیت در هم تنیده تحریم سخن می گویند و هر جا کم می آورند بهانه هایی برای فرار جفت و جور می کنند. آنان مطمئن نیستند در این بازی می برند یا می بازند و از ترس باخت به دنبال کشدار کردن زمان مذاکرات و به تاخیر انداختن ضرب الاجل توافق هستند.
ب) رژیم صهیونیستی به واقع بیش از همه دلواپس و دل نگران است. این رژیم می داند ایران باهوش تر از آن است که در این بازی تن به شکست بدهد. بیش از همه به این موضوع وقوف یافته است که این "توافق" یعنی توفیق نهایی ایران در ورود به باشگاه قدرت های هسته ای و دستیابی به عزت قدرت منطقه ای. از آغاز جدیت طرفین در دستیابی به توافق، این رژیم و حامیان آن به شدت در پی کارشکنی در روند مذاکرات بودند و هرچه از دستشان بر می آمد در راه شکست مذاکرات انجام دادند، اما تیزهوشی و کارآمدی و ایمان بالای فرزندان این ملت در این میدان همه ترفندهای دشمنان را خنثی کرد.

پ) کشورهای عربی بعضاً در این ایام دلهره دارند. عربستان، قطر، امارات، مصر، بحرین و اردن مشخصاً نه تنها دعا می کنند این مذاکرات شکست بخورد و توافق حاصل نشود، بلکه تمام افکار و همت های نارسا و نامیمون خود را روی هم گذاشته اند تا بلکه این توافق به نتیجه نرسد. آنان نمی توانند این واقعیت را بپذیرند که در منطقه زیر سایه قدرت ایران زندگی کنند. خورشید قدرت ایران یک بار دیگر پس از قرن ها از کسوف بیرون آمده و دارد بر سراسر منطقه می درخشد. جغدهای شوم که به تاریکی عادت کرده بودند، تاب دیدن درخشش آن را ندارند و تلاش می کنند روی آن را به گل بیندازند و نمی دانند که این تلاش بیهوده است. مگر ماه پشت ابر می ماند؟

مه فشاند نور و سگ عوعو کند هر کسی بر طینت خود می تند

ت) عده ای هم با منطق و مشی و نگاه خاصی در داخل "دلواپس" هستند. البته نیت برخی خالص است اما در این میان هستند کسانی که بر شاخ نشسته اند و بن می برند. اینها آرزوی شکست مذاکرات را دارند. زیرا نمی خواهند این موفقیت نصیب دولت اعتدال گرای کنونی شود. منطق این برادران آن است که "دیگی که برای من نمی جوشد ، بگذار سر سگ در آن بجوشد". برخی دائماً انتقاد و عیب جویی می کنند و بیرون گود نشسته اند و می گویند لنگش کن. رهبر معظم به حق درست فرمودند که "انتقاد کردن آسان تر از عمل کردن است. عیب های طرف مقابل را در آن عرصه ای که قرار دارد، راحت می بینیم، در حالیکه خطرات، دشواری ها و نگرانی ها و مشکلات او را نمی بینیم". همانگونه که رهبری فرمودند، این منتقدان " زحمت بکشند از دیوار بالا بروند، سر آن ده متری به آب نگاهی بیندازند، آن وقت قضاوت کنند". آیا این برادران و احیاناً خواهران استحضار دارند که در این بازی سخت، کمر دکتر ظریف خم شد؟ آیا می دانند دکتر صالحی سلامت خود را از دست داد؟ چرا این همه خودمان از پشت به تیم خنجر بزنیم در حالیکه باید پشتیبان و مشوق آنان در این میدان باشیم؟

متوجه باشیم این غیور مردان، رستم ها و آرش های زمانه هستند که با گرز و کمان منطق و مذاکره به جنگ دشمنان رفته اند. اگر حامی و مشوق آنان نیستیم دست کم نافی و مخرب آنان نباشیم.

به هر حال مذاکرات دارد به نقطه جوش خود می رسد، امیدوارم دلواپسی برخی ها به تب سرسام نینجامد و دل های گروه ها و جناح ها و مردم و تیم به هم جوش بخورد تا سربلند از مذاکرات بیرون آییم، آنگونه که تیم ملی والیبال با پشتیبانی تماشاگران، حریف را مات کرد.