یک زمانی نوشتیم و نوشتند که «اهواز هوا ندارد». ریزگردهایی که به قول
مسئولان سال‌ها باید برای برطرف کردنش برنامه‌ریزی می‌شد و باید مردم
شهرهای غربی کشور با آن کنار می‌آمدند، حالا تا پشت پنجره اتاق مسئولانی که
قرار بود کارشان حفاظت از محیط زیست باشد هم رسید.
حالا بیش از چند روزی می‌شود که خاک بر سر تهران هم نشسته و وقتی از ارتفاعات به تهران نگاه می‌کنیم، جز تلی خاک چیز دیگری مشخص نیست.
نیمه دوم پارسال و هوای بسیار پاک! پایتخت نشانمان داد که بنزین‌های یورو4
که کاملا مدبرانه! وارد چرخه سوخت کشور شد، چقدر آلودگی‌ها را کم کرد و
مردمان شهرهای کلان هر روز صبح به آسمان آبی سلام دادند.
حالا هم که هوای پایتخت به رنگ خاک درآمده. راستی حالا که دیگر نیازی به
سفر با هواپیما نیست و اگر پنجره اتاق آن خانم و آقای مسئول را باز کنی،
خاک در آغوش اتاقشان جا خوش می‌کند. باز تکلیف چیست؟ مردم بسازند؟ مردم
کنار بیایند و گرد و خاک و ریزگرد و آلودگی هوا را یکی از اعضای
خانواده‌شان به حساب بیاورند؟
نکند بعد از آب خوردن، حالا هوای نفس کشیدن هم به تحریم‌ها و مذاکرات
ارتباط دارد؟ نکند باید صبر کنیم تا سانتریفیوژهای کمتری بچرخد تا ابر و
باد و مه خورشید و فلک به اذن کدخدا! کاری کنند و هوای شهر و ملک و مملکت
را پاک کنند؟
منبع: سیاست روز
