بی‌پولی سینمای ما را سالن عروسی کرد

برخی از کارشناسان سینمایی و به ویژه صاحبان سالن‌ها و پردیس های سینمایی معتقدند که با وجود ویترین خوبی که سینمای ایران در جهان دارد اما تولیدات سینمای ایرانی از جهت کیفی سطح استانداردی ندارند و همین مساله اقتصاد سینمای ایران را تحت الشعاع قرار داده است. به زعم آنها فیلم‌ها ایرانی اغلب فروش خوبی ندارند و همین مساله باعث شده است صنعت سینماداری در کشور رو به ورشکستگی باشد.
 
هادی منبتی مدیرعامل موسسه تصویر شهر در گفتگوی مفصلی با مهر در مورد مشکلات سینماداران صحبت کرد که چکیده ای از صحبت های وی در ادامه تقدیم حضور مخاطبان می شود:
 
* به اعتقاد من سینمای ایران بسیار قدرتمند است و می تواند فرهنگ ایران و ایرانی را در سطح جهان معرفی کند و از آنجا که آمریکا و کشورهای غربی به لحاظ سیاسی با ایران دشمنی دارند و خواهان انسداد فعالیت های علمی و فرهنگی ما هستند، با صنعت سینما می توان پرقدرت تر از مباحث دیگر به مقابله با این سیاست‌های ضدایرانی پرداخت.
 
* من در پردیس‌هایی که مدیریت می‌کنم تنها به دلیل احترامی که برای دوستان پخش فیلم‌های خارجی در بنیاد سینمایی فارابی قائل هستم سالن "VIP" با 30 صندلی را به اکران فیلم های خارجی اختصاص می دهم چون می دانم بیشتر از این فروش نمی کند.
 
* به دلیل نبود تبلیغات درست این طرح مورد استقبال مردم و سینماداران قرار نگرفت اما به نظر من نمایش فیلم خارجی برای داغ نگه داشتن گیشه سینما خیلی بود. دولت اگر می خواست این طرح موفق باشد و بازار نمایش فیلم در سینما را داغ کند باید این کار را به بخش خصوصی واگذار می‌کرد و خود تنها نظاره‌گر می‌بود.
 
* مطمئن باشید اگر فیلم مناسب خارجی منطبق با سلیقه ایرانی توسط بخش خصوصی به دلیل انگیزه‌های بالایی که دارد، اکران شود قطعا دیده خواهد شد. ببینید فیلم "گذشته" یک فیلم خارجی است و تنها کارگردان و بازیگر این فیلم ایرانی است. طبق آمار این فیلم فروش خوبی داشته است.
 
* حمایت از اکران از دیگر فعالیت های مفیدی است که مسئولان وزارت ارشاد می توانند در حق سینمای ایران بکنند. این مهم در طول چهار سال گذشته و به ویژه در دوران حضور جواد شمقدری در سازمان سینمایی تنها در حد حرف باقی ماند.

*طرح ارشاد برای پیش خرید 15 درصد بلیت های سینما طرح خوبی بود. این طرح مرا به عنوان سینمادار راغب می کند که به جای اینکه دو سالن از پردیس سینمایی رازی را به تالار پذیرایی تبدیل کنم به عنوان سالن سینما نگه دارم. باور کنید من مجبور شدم به دلیل بالا بودن هزینه های نگهداری سالن های پردیس رازی، دو سالن این پردیس را به تالارهای پذیرایی عقد و عروسی تبدیل کنم تا بتوانم خرج سالن اصلی این پردیس را برای نمایش فیلم درآورم.
 
* این پردیس سینمایی ماهانه 120 میلیون تومان هزینه دارد و باید این مبلغ را پرداخت کنم حال اینکه اگر بخواهم این مبلغ را از سینما درآورم باید هر فیلم تا پایان اکران خود رقمی معادل 310 میلیون تومان فروش داشته باشد تا هم سهم صاحب فیلم، هم سهم ارزش افزوده و هم عوارض شهرداری و مالیات را بدهیم. این رقم و پرداخت بدهی ها تنها در راستای برابر کردن هزینه ها است تا بتوانیم سالن ها را نگهداری کنیم. حال اینکه فروش 300 میلیونی برای پردیس سینما ملت یک رویا است.
 
*فروش سالانه تمام سالن‌های ما در سال 1391 اگر آن را با مخاطب یک میلیون و پنجاه هزار نفری حساب کنیم، می‌شود دو میلیارد فروش.

 *وقتی در طول یک سال، 90 فیلم سینمایی تولید می شود آیا این تعداد از تولیدات سینمایی سالن مناسب برای اکران دارد؟ این در حالی است که در سینمای ایران در بهترین حالت تنها 30 فیلم اکران می شود و به طور میانگین 45 فیلم رنگ پرده را به خود نمی‌بینند. از سوی دیگر تهیه‌کننده هایی داریم که در حال ساختن سومین فیلم خود هستند بدون اینکه دو فیلم قبلیشان رنگ پرده را دیده باشد. باز سوال این است چنین تهیه کننده ای که دغدغه ای جز سود از راه سینما ندارد از کدام منبع مالی تغذیه می شود که بدون نگرانی و بی اعتنا به اکران فیلم های قبلی، باز هم فیلم می سازد.
 
* طرح "اذان تا اذان"شناسایی زمان مرده سینما بود. سینمای ایران سالهای سال است که در ماه محرم و رمضان با افت مخاطب مواجه و به نوعی تعطیل است. برای جذب مخاطب در این ایام طرح "اذان تا اذان" مطرح شد که در سال اول از اجرای این طرح شاهد موفقیت و رونق سینما بودیم و من به عنوان سینمادار زمانی که استقبال مخاطب از این طرح را می دیدم سر شوق می‌آمدم و با رویی گشاده پذیرای مخاطب بودم و در نهایت ماه رمضان به ماهی سرشار از نشاط اجتماعی برای مردم تبدیل شد.
 
* شرایط مناسب برای گردش مالی سالن های سینما و فروش مناسب فیلم‌ها فراهم نمی شود زیرا تبلیغات مناسب برای اجرایی شدن این طرح صورت نگرفت. به عنوان مثال باید با تلویزیون صحبت می شد و تبلیغات تلویزیونی برای طرح "اذان تا اذان" ارائه می شد ولی این اتفاق نیفتاد.
 
* تمام مجوزهای فیلم‌ها را نیز خود سینماداران از ارشاد گرفتند و شورای صنفی نمایش هیچ کاری در این زمینه انجام نداد. از سوی دیگر دریافت مجوز از نیروی انتظامی را هم به خودمان محول کردند و با وجود اینکه وظیفه ما نبود برای رونق سینماهای خود با نیروی انتظامی هماهنگ کردیم تا به جای ارائه خدمات به مخاطبان سینما تا ساعت 1 این زمان را افرایش دهیم و به ساعت 3 بامداد برسانیم.
 
*به اعتقادمن مشکل سینمای ما بی‌پولی نیست بلکه مشکل نبود مدیریت صحیح است.
 
* تعداد زیادی از سالن های بزرگ و چندمنظوره دوبی را یک مهندس ایرانی به نام گلچین ساخت. یادم هست در سفری که مهندس گلچین به ایران داشت پیشنهاد داد تا یک مجتمع با 28 سالن سینما بسازد و ایران را در این زمینه در خاورمیانه رکورد دار کند. او می‌خواست کاری برای وطنش کرده باشد. تا نیمه های راه هم آمد و حتی قرار شد از شهرداری زمین هم بگیرد اما آنقدر پیچیدگی های عجیب و غریبی پیش آمد که از انجام این کار پشیمان شد و رفت. این درحالی است که گلچین قصد داشت تمام سرمایه گذاری این کار را خودش انجام دهد و نه نیازی به وام داشت و نه بنیاد سینمایی فارابی ولی متاسفانه هرچه تلاش کرد به در بسته خورد.
 
*ما همیشه در حال اختراع چرخ هستیم و از ظرفیت های وطنی استفاده نمی شود. حالا اگر با نفس فرش قرمز که کپی از برنامه های سینمایی هالیوود است مشکل داریم، می توانستیم همین طرح را ایرانی کنیم و مراسم رونمایی بگذاریم. به عنوان مثال می توان مراسم رونمایی و افتتاحیه فیلم ها را با هدف کمک به یکی از مراکز خیریه برگزار کرد و درآمد سانس نمایش ویژه در افتتاحیه را به صورت همت عالی به یکی از مراکز خیریه اختصاص داد.
 
*یکی دیگر از مشکلات سینماداری وجود هزینه های برق و حامل های انرژی است که هزینه های این بخش بسیار سنگین است. به عنوان مثال در سال 1391 با تعرفه فرهنگی رقمی معادل 630 میلیون تومان هزینه حامل های انرژی پرداخت کردیم.
 
*روز اول قالیباف شهردار تهران به ما گفت اگر توانستید با پول خود سالن ها را اداره کنید مشکلی نیست اما در غیر این صورت واگذار کنید. شهرداری حتی یک ریال از عوارضی که از مردم می گیرد را به سینماهای خود نمی دهد.