پایان قدرت‌نمایی دلواپسان در سینما

کثیریان، کیوان - اکران عمومی قصه ها از دو منظر اتفاق مهمی است.

کیوان کثیریان اکران عمومی قصه ها از دو منظر اتفاق مهمی است. نخست آنکه یک فیلم بسیار خوب پس از مدتی انتظار به اکران عمومی درآمد و در محاق نماند و دوم آنکه مدیریت سینما برای نخستین بار سفت و محکم پای مجوزش ایستاد و به سمپاشی های جمعی محدود وقعی ننهاد. به گمانم این اتفاق دوم اگر از اولی مهم تر نباشد، کم اهمیت تر نیست. در بیش از یکسال و نیمی که از فعالیت مسوولان سینمایی می گذرد، جدا از اقدامات موثر و مثبت سازمان سینمایی، لااقل در سه چهار مورد مشخص، آنها با ملاحظه کاری در مقابل کارشکنی دلواپسان، عرصه را واگذار کردند و از خیر اکران فیلم هایی مثل "عصبانی نیستم"، "خانه پدری" و همچنین "قصه ها" و این آخری "خانه دختر" گذشتند. تغییر جوایز "عصبانی نیستم" در جشنواره سی و دوم اوج عقب نشینی بی فایده مسوولان سینمایی و لکه تیره ای در کارنامه آنان بود. پیامد این اتفاق این شد که جماعت شکست خورده انتخابات 92 که قصد کرده بودند تلافی آن ناکامی را برسر حوزه فرهنگ درآورند، گام به گام پیش آمدند و از هیچ تلاشی برای سنگ اندازی بر سر راه وزارت فرهنگ و ارشاد فروگذار نکردند.

 این کارشکنی ها کم کم به نمادی از قدرتنمایی دلواپسان مقابل دولت یازدهم بدل شد و موفقیت دوسه مورد از این کارشکنی ها و عقب نشینی های مسوولان سینمایی و فرهنگی، آنان را جری تر کرد و گمان بردند با یک تیتر و گفت و گو با یک نماینده می شود هرچیزی را در سینما عوض کرد. سناریوی این سنگ اندازی تاکنون اصلا پیچیده نبوده؛ باید عده ای از عوامل رسانه ای و ایادی مسوولان قبلی حوزه سینما نقش منتقدان دلسوز و دلواپس را بازی کنند و ظاهرا از طریق رصد کردن فیلمها و سیاست ها، با واکنش های تند و زدن برچسب هایی بی اساس همچون سیاه نما و حامی فتنه و انگ های نامربوط و ناروای دیگر، با کمک اهرم هایشان جلوی اکران برخی فیلم ها را بگیرند و مسوولان سینمایی را ناکارامد نشان دهند. در این راه حمایت چند تن از نمایندگان مجلس را _ که نوعا آن فیلم ها را ندیده اند _ نیز با خود همراه کنند که به اقدامات و سخنان غیرقانونی شان لباس قانون بپوشانند. از سوی دیگر حوزه هنری و گاه شهرداری نیز با در دست داشتن تعداد زیادی سینما با انان همسو شده و با تمکین نکردن از تصمیمات ارشاد و نادیده گرفتن مجوزهای رسمی از اکران برخی فیلم ها در سالن های تحت مالکیت خود خودداری کنند. اما مرجع قانونی تصمیم گیری و مسوول اعمال قانون در حوزه سینما، کیست؟ طبعا وزارت ارشاد اسلامی، سازمان سینمایی و شوراهای زیرمجموعه آن نمایندگان رسمی جمهوری اسلامی در حوزه فرهنگ و سینما و تنها مرجع رسمی تصمیم گیری در زمینه اکران یا توقیف فیلم ها هستند. شورای پروانه نمایش که عده ای از متشرعین و چهره های موجه از جمله رییس سازمان تبلیغات اسلامی در آن عضویت دارند، مجوز نمایش فیلمی را در سینماهای کشور صادر می کند ولی حوزه هنری راسا تصمیم به بایکوت همان فیلم می گیرد. طبعا این اقدام کاملا غیر قانونی است. همانطور که در دولت گذشته نیز همین اقدام غیرقانونی توسط حوزه انجام شد ولی سازمان سینمایی وقت، به درستی پای اکران آنها ایستاد تا تنها اقدام مثبت شمقدری در دوره چهارساله مسوولیتش رقم بخورد. جالب آنکه حالا شمقدری و رسانه هایش، همسو با حوزه هنری در جلوگیری از اکران فیلم ها بسیار فعال و موثر عمل می کنند. در انتهای سال گذشته رییس سازمان سینمایی حداقل در دوسه نوبت، با تندی و عتاب، دلواپسان و خرابکاران عرصه سینما را نواخت و وعده قاطعیت بیشتر را در سال پیش رو داد. تقدیر از صبر و سکوت کیانوش عیاری کارگردان خانه پدری_ که پس از دوسه روز اکران با فشار تندروهای دلواپس از پرده پایین کشیده شد_ و حضور در پشت صحنه فیلم تازه رضا درمیشیان نیز نشان از آن داشت که رییس سازمان سینمایی بنا دارد روشش را در مقابل مخالفان تعییر دهد. حالا با اکران "قصه ها" به نظر می آید قاطعیتی که که یک سال و نیم انتظارش را می کشیدیم پایش به ساختمان بهارستان باز شده است. شاید اگر هنگام اکران "عصبانی نیستم" و یا "خانه پدری" این شجاعت به خرج داده می شد حالا اوضاع، بهتر از اینها بود اما همین حالا هم این قاطعیت را باید ارج گذاشت و به فال نیک گرفت. سینمای ایران نیازمند حمایت بیشتری از سوی سازمان سینمایی است به ویژه در برابر حملات ناجوانمردانه دشمنان سینما که در لباس ارزشها درصدد لطمه زدن به وزارت ارشاد، تخریب سازمان سینمایی و البته رسیدن به منافع و مطامع شخصی و گروهی خود هستند. "قصه ها" یکی از فیلم های ارزشمند این سال ها، برخلاف اتهام های دلواپسان، فیلمی واقعگراست که تلاش می کند با مردم این سرزمین همراه و همدل باشد و نارسایی های اجتماعی را دلسوزانه مقابل چشمان مخاطب بگذارد. فیلمسازی را که تا این اندازه صادقانه، وجدان عمومی را به چالش می کشد باید ستود. اما اینجا ایران است. گاهی جای بعضی چیزها عوض می شود؛ دروغگویان و سارقان قدر می بینند و هنرمندان ارزشمند و اندیشه ورز به محاق می روند.

منبع: تماشاگران امروز