شما چند وعده غذا می خورید آقای اقتصاددان؟!

غلامرضا بنی اسدی: با مردم به تکریم سخن بگوئیم. به گواه سخن حضرت روح الله، مردم ولی نعمت ما هستند. حکومت و همه اجزایش جز تدبیر امور مردم، جز خدمت به خلق خدا، جز تلاش برای تعالی فکری و فرهنگی و اقتصادی مردم، شانی ندارد. این خیلی بد است که ضعف مدیریت و عملکردمان را بخواهیم به حساب مردم بگذاریم. خیلی بدتر است که خود را از مردم بالاتر بدانیم. ما همه وامدار مردم هستیم. بدهکارشان. حق نداریم طلبکارانه حرف بزنیم.

من نمی توانم این گفته حضرت آقای مصباحی مقدم را چطور بخوانم که به مردم برنخورد. او که در سایت خود، خویش را با عنوانِ "آیت الله"  معرفی کرده است به قاعده باید حواسش به این فرمایش رسول اعظم الهی  باشد که، ؛" الخَلقُ عِيالُ اللّه  ، فأحَبُّ الخَلقِ إلى اللّه  مَن نَفعَ عِيالَ اللّه  ، و أدْخَلَ على أهلِ بَيتٍ سُرورا ؛مردم عائله خدا هستند؛ پس محبوبترين كس نزد خدا، آن است كه به عائله او سود رساند و خانواده اى را خوشحال كند." واقعا نمی دانم چطور بخوانم که به خودم برنخورد که گفته است، " مردم ما قانع نیستند. مردم چین به یکی دو وعده غذا در شبانه روز اکتفا می‌کردند تا به توسعه رسیدند. علت اصلی تورم انتظارات تورمی است."

خب اولین سئوال از جناب ایشان این است که خود تان چند وعده غذا می خورید؟ وضعیت ظاهری و سرحال شما، محصول چند وعده غذا در روز است؟ یک پرسش دیگر؛ این کشور های عربیِ حاشیه خلیج فارس، چند وعده غذا می خورند؟ همان ها که بعضی هاشان، میادین نفتی و گازی مشترک با مادراند و در برابر دست بسته ما همه آش و جاش را به اختیار گرفته اند.

به منطق اقتصادیِ "استاد تمامِ دانشگاه امام صادق" باشد که آنان باید همه سال را روزه باشند که توانستند در چند دهه از خاک بر خیزند و داعیه افلاک را داشته باشند. اما رصد حال و روز شان می گوید آنان خوب می خورند و خوب می پوشند فقط اقتصاددانانی مثل جناب ایشان ندارند. کشور هم که الان در بیشتر امور در اختیار شاگران ایشان در دانشگاه امام صادق(ع) است. ثمره آن را هم با همه وجود احساس می کنیم.

کاش می شد یک دوره این اقتصاد دان ها را به کشور های عربی بفرستیم و همان آدم های بی عرضه و ناتوان آنان را می آوردیم تا معلوم شود مشکل کار در نگاه و برنامه مدیران است یا در چند وعده غذا خوردن مردم. واقعا از کسی که می خواهد بیشتر اقتصاددان خوانده شود تا چیز دیگر، افاضاتی چنین غیر قابل درک است. شاید می خواهند دفاع پیشگیرانه داشته باشند از عملکردِ شاگردان شان و شاید چیز های دیگر. مهم نیست. مهم این است که حضرات تا دولت را به دست می گیرند عوض توسعه سفره مردم، لقمه هاشان را می شمارند و به کاهش وعده های غذایی گیرمی دهند. مهم این است که  با مردم به زبان تکریم سخن بگوئیم. بپذیریم که آنان ارباب ما هستند وما رعیت شان هستیم. ما "استخدام" می شویم تا به مردم "خدمت " کنیم. نه این که با مردم بسان ارباب در برابر رعیت صحبت کنیم. همین!