بهانه‌گیری منتقدان از کت و عینک کج دیپلمات‌ها!

سایت خبری خبر آنلاین به نقل از متین مسلم می نویسد :اجازه دهید فعلا موضوع ابوطالبی را به کنار گذاشته و آن را به کلکسیون مشکلات حل نشده میان ایران و ایالات متحده اضافه کنیم. تهران میگوید پیگیری این اقدام غیر قانونی و نامتعارف واشنگتن را دنبال خواهد کرد،اگرچه منابع سیاسی وبورکراتیک مقیم سازمان ملل معتقدند رسیدگی هایی از این دست سالها طول خواهد کشید

انتخاب دیپلماتی جدید و کارکشته به سمت نمایندگی ایران در سازمان ملل، رئیس جمهورحسن روحانی را ازبازی نابرابر مخالفان داخلی و خارجی اش نجات داد.

حدود یک سال پیش حمید ابوطالبی به دلیل ممانعت ایالات متحده از صدور ویزای دیپلماتیک، موفق به عزیمت به مقرسازمان ملل در نیویورک نشد.ایالات متحده او را متهم کرده در ماجرای حمله نوامبر 1979 به سفارت آمریکا در تهران دخالت داشته است. ابوطالبی اما این اتهامات را رد می کند و می گوید' تنها در یک مورد همراه با نماینده پاپ در سفارت امریکا حضور یافت وصرفا نقش یک مترجم را به عهده داشته است'. به نظر می رسد تشکر ودعای نماینده پاپ برای ابوطالبی چندان خوش یمن نبوده است.

پست ریاست هیات نمایندگی ایران در سازمان ملل به دلیل موقعیت منحصر بفرد آن، عملا نقش وزیر خارجه دوم ایران در خارج از کشوررا بازی میکند.نه الزاما به خاطر نداشتن روابط دیپلماتیکی میان تهران و واشنگتن،بلکه عمدتا به این دلیل که نماینده ایران در سازمان ملل، عملا سکان هدایت سیاست خارجی ایران درنزد جامعه جهانی و اعضای شورای امنیت ، خصوصا 5 عضو دائمی آن را در دست دارد و تهران دستکم با یکی از آنها یعنی ایالات متحده طرف اصلی مذاکره وتعاملات راهبردی ست.

اجازه دهید فعلا موضوع ابوطالبی را به کنار گذاشته و آن را به کلکسیون مشکلات حل نشده میان ایران و ایالات متحده اضافه کنیم. تهران میگوید پیگیری این اقدام غیر قانونی و نامتعارف واشنگتن را دنبال خواهد کرد،اگرچه منابع سیاسی وبورکراتیک مقیم سازمان ملل معتقدند رسیدگی هایی از این دست سالها طول خواهد کشید.اما با توجه به وضعیت پیچیده سیاست خارجی ایران،همان زمان سوالی اساسی مطرح گردید' که تداوم ممانعت دوجانبه تهران و واشنگتن علیه یکدیگر، بلاخره به نفع کدام طرف تمام خواهدشد؟ ودرتحلیل نهایی،حل آن به نفع یا ضررکیست؟.به باور من این سوال بیش از هر چیزی ذهن رئیس جمهور روحانی را به خود مشغول کرده بود.آنهم در حساس ترین موقعیت نبرد دیپلماتیکی کشورش طی 60 سال گذشته. منطقا به نظر می رسد روحانی در این شرایط حساس مایل نبوده بیش از این اصلی ترین و کلیدی ترین برج دیده بانی و پایگاه عملیاتی سیاست خارجی و برنامه هسته ای کشورش همچنان خالی بماندو باید اقدامی کرد، ولو به بهای شماتت های دائمی و معمول مخالفان قسم خورده داخلی و بهره برداری مخالفان قسم خورده خارجی. با نگاهی حرفه ای ،درک علت نگرانی های روحانی و کادر سیاست خارجی رویائی او چندان کار مشکلی نیست. آنها به خوبی می دانستند تداوم خالی ماندن کرسی ایران در سازمان ملل، صرف نظر از نتایج غیر قابل پیش بینی آن،عملا به امتیازی ویژه و منفی نزد مخالفان پر فشار داخلی و حرفه ایی های خارجی تبدیل شده ولازم است قطع نظر از هر بهانه سیاسی و تاریخی از این فضا عبورکرد.روحانی با انتخاب یکی از متفاوت ترین دیپلمات های نزدیک به خود' غلام علی خوشرو'، به یکباره جهت بازی را تغییر داد و موجب تعجب بسیاری را فراهم آورد.این تفاوت از آن جهت معنای بیشتری پیدا می کند که خوشرو تا پیش از این و از اواسط دهه 90 به مدت 7 سال سفیر و معاون نمایندگی ایران در نیویورک را به عهده داشت و محافل نزد سازمان ملل او را به خوبی می شناسند. یک دیپلمات اروپایی مقیم نیویورک می گوید' اجازه دهید وارد جزئیات نشویم. دولت ایران هر چند با تاخیر، اما با زیرکی موضوع یک اجبار متوقف شده را به یک انتخاب پر منعطف و متحرک تبدیل کرد'.

به باور بسیاری از محافل سیاسی و دیپلماتیکی مقیم برن و نیویورک انتخاب روحانی، تنها در آنچه مربوط به سازمان ملل است خلاصه نمی شود. خوشرو از جنبه های کاملا متفاوت تری می تواند حائز اهمیت باشد. حداقل پست کنونی وی(تا پیش از انتخابش برای سازمان ملل) یعنی سفیر ایران در سوئیس،یعنی همان کشوری که مسئولیت حفاظت از منافع ایالات متحده در ایران را به عهده دارد و سابقه او در مذاکرات هسته ای طی سالهای 2001 تا 2005، به هیچ وجه قابل اغماض نیست. ضمن آنکه خوشرو رابطه بسیار نزدیکی نیز با حسین موسویان مذاکره کننده ارشد هسته ای قبلی ایران(در همین دوره زمانی) دارد.او هم اکنون در آمریکاست.با گذر از این مرحله، اکنون باید دید پروژه بعدی مخالفان داخلی و خارجی روحانی و ظریف چیست؟البته روحانی تاکنون نشان داده ازکنارمخالفانش ولوبه سختی توانسته عبورکند و آنها را چندان جدی نگیرد .آنچناکه چند روز پیش خطاب به آنها گفت 'انتقاد ازکت و عینک کج دیپلمات ها،که انتقاد نیست. بهانه گیری ست'. اما خب!این همه ماجرا نیست. باید منتظر ماند و دید،آنها چکار خواهند کرد؟