نیما نامداری در سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: ایجاد محدودیت در دسترسی به اینترنت تصمیم خسارت‌باری است. قطعا یکی از اولین تبعات چنین تصمیم‌هایی کاهش فروش کسب‌وکارهایی است که فروش آنلاین دارند. باید توجه داشت که وصل بودن به اینترنت داخلی این مشکل را برطرف نمی‌کند. بخش مهمی از مردم تفاوت میان اینترنت داخلی و اینترنت بین‌المللی را درک نمی‌کنند و وقتی نمی‌توانند موتور جست‌وجوی گوگل را استفاده کنند فرض می‌گیرند که اینترنت کاملا قطع است.برآوردهایی وجود دارد که سایت‌های ایرانی سالانه حدود ۳۰۰میلیارد تومان برای SEO فقط روی گوگل هزینه می‌کنند که هنگام جست‌وجوی کالاها و خدمات توسط مشتریان بالاتر و بهتر دیده شوند. وقتی گوگل قطع است کل این هزینه‌ها هدر می‌رود.
تنها فروش شرکت‌ها نیست که کاهش می‌یابد، عملیات جاری آنها هم لطمه می‌بیند که می‌تواند منجر به افزایش هزینه یا از دست دادن مشتریان شود.
در تابستان۱۴۰۰، ۷۹درصد مردم گفته‌اند که از رسانه‌های اجتماعی مجازی استفاده می‌کنند که ۷۱درصد از واتساپ، ۵۳درصد از اینستاگرام و ۴۰درصد از تلگرام استفاده می‌کردند؛ اما پراستفاده‌ترین رسانه داخلی روبیکا بوده که فقط ۸درصد مردم از آن استفاده کرده‌اند. در همین پیمایش ۵۰درصد جامعه گفته‌اند ترجیح می‌دهند فقط از رسانه‌های اجتماعی خارجی استفاده کنند و فقط ۲درصد گفته‌اند که ترجیح می‌دهند از رسانه داخلی استفاده کنند.
ناپایداری زیرساخت اینترنت باعث افزایش ریسک سرمایه‌گذاری در اقتصاد دیجیتال می‌شود. چگونه می‌توان سهم اقتصاد دیجیتال را به ۱۰درصد تولید ناخالص داخلی رساند وقتی پایه‌ای‌ترین زیرساخت آن پایداری بالایی ندارد؟ چرا باید کسی در این حوزه سرمایه‌گذاری کند؟ همین وضعیت در مورد نیروی انسانی هم صادق است.
ارسال نظر
