پاکستان، قربانی جدید تقابل آمریکا با چین

در سال های اخیر، آمریکا به دلیل قدرت گرفتن چین و همکاری نزدیک آن با سایر کشورها، احساس بحران کرده است. بنابراین، تمام تلاش خود را برای جلوگیری از تعامل بین چین و همسایگانش به هر طریق ممکن انجام می دهد.

به گزارش ایرنا از گلوبال تایمز، پاکستان که بسیاری از آن با عنوان "برادر آهنین چین " یاد می کنند، اخیراً در آشفتگی سیاسی فرو رفته است. عمران خان نخست وزیر این کشور روز یکشنبه موفق شد از رای عدم اعتمادی که توسط مخالفان پیشنهاد شده بود جلوگیری کند. پس از رد این پیشنهاد، عمران خان طی یک سخنرانی از یک دیپلمات ارشد آمریکایی به عنوان فردی نام برد که گفته می شود در "توطئه خارجی" برای سرنگونی دولتش از طریق رای عدم اعتماد شرکت داشته است.

کارشناسان دلایل متعددی را ذکر می کنند که منجر به وضعیت سیاسی فعلی پاکستان شده است، از جمله درگیری های سیاسی جدی و توسعه اقتصادی ضعیف در پاکستان در دوران کرونا. و البته همانطور که عمران خان اشاره کرد، برخی از نیروهای خارجی به ویژه نیروهای آمریکایی در امور داخلی این کشور جنوب آسیا همواره دخالت می کنند.

ژائو گانچنگ محقق موسسه مطالعات بین‌المللی شانگهای (SIIS)، به گلوبال تایمز می گوید: واشنگتن در تلاش‌های خود برای مهار زدن به عمران خان شکست خورده است، بنابراین ممکن است اکنون به دنبال سرنگونی دولت باشد.

لیو زونگی دبیرکل مرکز تحقیقات همکاری چین و آسیای جنوبی در SIIS نیز معتقد است که غرب و به‌ویژه آمریکا نمی‌خواهند عمران خان را در منصب قدرت ببینند زیرا او با آنها مهربان نیست.

سریلانکا یکی دیگر از کشورهای نزدیک به چین نیز شاهد مشکلات بزرگی است. همه وزرای کابینه دولت فعلی کشور به جز رئیس جمهور، گوتابایا راجاپاکسا و برادرش، نخست وزیر ماهیندا راجاپاکسا، روز یکشنبه استعفا دادند. علاوه بر این، ائتلاف حاکم رئیس جمهور اکثریت خود را در پارلمان سریلانکا از دست داد.

اگرچه تحولات سیاسی در سریلانکا عمدتاً به دلیل بحران اقتصادی است که به واقع یکی از بدترین بحران های این کشور است، اما هنوز این احتمال وجود دارد که واشنگتن از این وضعیت برای ایجاد مشکلات و تضعیف روابط دوجانبه پکن و کلمبو استفاده کند.

در سال های اخیر، آمریکا به دلیل قدرت گرفتن چین و همکاری نزدیک آن با سایر کشورها، احساس بحران کرده است. بنابراین، تمام تلاش خود را برای جلوگیری از تعامل بین چین و همسایگانش به هر طریق ممکن انجام می دهد. به عنوان مثال، ابتکار کمربند و جاده پیشنهادی چین را با  عناوینی چون ایجاد «تله بدهی» در کشورهای همسایه لکه دار می کند. این کشور همچنین به بازی با موضوع "تهدید دامنه دار چین" ادامه می دهد به این امید که برخی از کشورهای منطقه از چین دور شده و به سمت خود متمایل شوند.

آمریکا خود به دلیل برپا کردن یا تحریک "انقلاب های رنگی" در کشورهایی که با دولتشان مشکل داشت، بدنام است. نمونه بارز آن انقلاب نارنجی اوکراین، یکی از همسایگان روسیه است. با توجه به شهرت بد آمریکا در این زمینه، برخی معتقدند که واشنگتن قصد دارد کارهای مشابهی را در کشورهای اطراف چین انجام دهد.

به نظر ژائو، شکی وجود ندارد که آمریکا می خواهد چین را مهار کند، اما نمی تواند در تک تک کشورهای همسایه چین "انقلاب های رنگی" به راه بیندازد، زیرا هزینه آن بسیار زیاد است. لیو همچنین معتقد است که احتمال دست زدن به "انقلاب های رنگی" آمریکا در کشورهایی مانند پاکستان و سریلانکا بسیار کم است.

با این حال، این بدان معنا نیست که آمریکا از دخالت در سیاست برخی از همسایگان چین برای تضعیف توسعه و دیپلماسی همسایگی چین دست بردارد. همچنین به تلاش های خود برای مختل کردن صلح و ثبات منطقه ادامه خواهد داد، چیزی که کشورهایی مانند پاکستان و سریلانکا در حال حاضر شدیدا مستعد آن هستند.

مقابله با مداخله و نفوذ نیروهای خارجی برای این کشورها آسان نخواهد بود. لیو آشفتگی مداوم در این دو کشور آسیای جنوبی را پیامدهای اجتناب ناپذیر مبارزات شدید سیاسی داخلی می داند که منفذی برای دیگران  ایجاد می کند تا از موقعیت استفاده کنند و وارد شوند.

لیو گفت: «این کشورها تنها با حل و فصل درگیری‌های داخلی و تثبیت جوامعشان می‌توانند از خود در برابر نیروهای خارجی محافظت کنند.»