ماجرای آخرین چاقویی که به کامبیز درمبخش اهداء شد

بیش از چهل روز گذشت، از نبود مردی که همیشه لبخند به لب داشت و با همان لبخند می‌گفت «من همیشه مشغول کار هستم». مردی که در لحظه خلق می‌کرد و هر اثرش چقدر حرف برای گفتن داشت.

از جمعه، ۲۶ آذر ماه نمایشگاهی از آثار دیده نشده کامبیز درمبخش به روی دیوار گالری کاما رفت، ولی چقدر فضای نمایشگاه بدون خود او دلگیر بود. انتظار داشتیم وقتی وارد نمایشگاه می‌شویم مثل همیشه آقای درمبخش را در گوشه ای از گالری ببینیم که ایستاده و لبخندی به لب دارد و به بازدیدکنندگان خوش آمد می‌گوید. اما این بار دیگر خود او نبود و تنها پوستری از آن چهره مهربان در گوشه‌ای از نمایشگاه خودنمایی می‌کرد.

با این حال در این روز که مصادف بود با چهلمین روز درگذشت شوالیه کاریکاتور ایران، در گالری کاما دور هم جمع شدیم تا هم بازدیدی داشته باشیم از آثار این هنرمند و هم یاد او را گرامی بداریم.

این نمایشگاه کاریکاتورهای دیده‌نشده کامبیز درمبخش را که متعلق به دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی است، به نمایش گذاشته است.

در راستای برگزاری این نمایشگاه تصمیم گرفتیم صحبتی داشته باشیم با مونا خوش‌اقبال ـ مدیر گالری کاما ـ درباره نمایش این آثار. او به ایسنا توضیح می‌دهد: در نمایشگاه «رستگاری» ۶۰ عدد چاقو به هنرمندان پیشکسوت اهدا کردیم که یکی از این هنرمندان استاد درمبخش بود و فاصله ای نزدیک از همان نمایشگاه بود که ایشان فوت کردند.

او ادامه می‌دهد: آقای علی‌خانی (مستندساز) دوست یکی از هنرمندان نمایشگاه «رستگاری»، روزی که برای بازدید از آثار آمده بودند به من گفتند که مجموعه‌ای دارند از کارهای مطبوعاتی دهه ۴۰ و ۵۰ آقای درمبخش و سال‌ها است که آنها را نگه داشته و چند باری که با آقای هادی سیف صحبت کرده بودند، قرار بوده که آنها را به همراه آقای درمبخش به نمایش بگذارد ولی هرگز آدم‌ها فکر نمی‌کنند که زمان محدود است و این کار مدام به تأخیر می‌افتاد.

خوش‌اقبال تصریح می‌کند: آقای سیف به من گفتند از آنجایی که این کارها ویژه است و به دوره خاصی برمی‌گردد که یک سری رخدادهای اجتماعی را به تصویر می‌کشد و حکم اسناد را دارند، احساس دینی دارند که باید این آثار را به نمایش بگذارند. به همین جهت از من خواستند که این نمایشگاه را با هم برگزار کنیم و من هم استقبال کردم و نمایشگاه را با هماهنگی خانواده استاد درمبخش و همکاری موسسه هنرمندان پیشکسوت در چهلمین روز درگذشت ایشان برگزار کردیم.

از مدیر گالری کاما سوال می‌کنیم که چرا نمایشگاه، دارای بخش مجازی نیست و اجازه عکسبرداری از کارها داده نمی‌شود؟

پاسخ می‌دهد: بازدید از این نمایشگاه برای عموم آزاد است ولی چون کارها به یک مجموعه خصوصی تعلق دارد و ممکن است کارها را به موزه انتقال دهیم، در این انتقالات بابت پخش تصاویر اجازه نداریم. اگر مالکیت آثار مشخص بود، می‌شد که تصاویر آثار را پخش کرد.

در ادامه رامین درمبخش ـ فرزند کامبیز درمبخش ـ درباره آثاری که در این نمایشگاه به روی دیوار رفته‌اند، می‌گوید: من از دوران کودکی شاهد خلق همه کارهای پدرم بوده‌ام. پدرم همیشه من و خواهرم را تشویق می‌کردند که اگر سوژه خوبی به ایشان معرفی کنیم ۵۰ تومان به ما می‌دهد. ما نیز روی ده‌ها سوژه فکر می‌کردیم ولی بین تمام اینها فقط یکی خوب بود.

او ادامه می‌دهد: پدرم زمانی قراردادی از صدا و سیما گرفته بودند که کلیت کار از این کارهای میان پرده بود که بین تبلیغات نشان می‌دهند و به این صورت کارهای پدرم در تلویزیون پخش می‌شد. به خاطر دارم آنقدر کارها زیاد شده بود که پدرم به من گفت که نمی‌تواند همه آثار را رنگ کند و باید به ایشان کمک کنم. این کار خیلی سخت بود چون نباید وقتی با ماژیک آثار را رنگ می‌کردیم، از خطوط بیرون می‌زدیم و خب من هم آن زمان کودک بودم.

درمبخش تصریح می‌کند: پدرم از هر لحاظی مرا به کار تشویق کرد و چندین انیمشن سه بعدی با او اجرا کردم که نخستین آنها برای سینمای مستند و تجربی بود و یکی هم به نام «لبخندها» برای حوزه هنری بود که شخصیت‌ها دلقک بودند. همچنین پدرم با هنرمندان زیادی کار می‌کرد و من گاهی حتی ناخودآگاه وارد این فضا می‌شدم. البته هیچگاه خودم را کاریکاتوریست ندیدم بلکه یک گرافیست و آرت دیزاین دیده‌ام و کارهایی که من می‌کنم با دست خط و سبک پدرم بسیار متفاوت است.

کامبیز درم‌بخش ـ هنرمند مطرح حوزه تجسمی کشورمان ـ روز شنبه (۱۵ آبان۱۴۰۰) در پی ابتلاء به ویروس کرونا در سن ۷۹ سالگی درگذشت.