کره جنوبی به سراغ ساختن بمب هسته‌ای می‌رود؟

"ائتلاف میان آمریکا و کره جنوبی حسب شرایط ظاهری باید قدرتمندتر از هر زمان دیگری به نظر برسد؛ آمریکا سرانجام دارد تمرکز راهبردی خود را صرف منطقه آسیا می‌کند و پایان به اصطلاح "جنگ ابدی" این کشور در افغانستان نیز می‌تواند به این امر کمک کند. همچنین تشدید تهدید هسته‌ای کره شمالی هم باید منجر به تقویت منافع آمریکا و کره جنوبی در خلع سلاح هسته‌ای و بازدارندگی شود. در نگاه اول ظاهرا علقه‌های محکمی میان سئول و واشنگتن وجود دارد اما در حقیقت ائتلاف میان آنها به مشکل خورده و عوامل ژئوپلتیکی قدرتمندی هم در این امر دخیلند."

به گزارش ایسنا،‌ واشنگتن پست نوشته است: شاید تنها راه برای نجات این ائتلاف این باشد که کره جنوبی قدم در راهی که عمده مقامات واشنگتن غیرقابل تصور می‌دانند یعنی تولید یک زرادخانه هسته‌ای مستقل بگذارد.

مطمئنا سالهای دولت دونالد ترامپ به روابط دو طرف آسیب زد. ترامپ نظرش صراحتا این بود که کره جنوبی دارد از آمریکا بهره برداری می‌کند. اما ریشه واقعی مساله در دو جریان بلند مدت قرار دارد؛ نخست ظهور چین منجر به بروز اختلاف میان اولویتهای سیاست خارجی آمریکا و کره جنوبی شده است. مدیریت مساله افزایش قدرت چین تبدیل به هدف اول امنیت ملی آمریکا شده است. با افزایش هزینه‌ها و خطرات مقابله با ظهور چین، واشنگتن هر چه بیشتر انتظار دارد که همپیمانانش به این تلاش بپیوندند.

اما مقامهای کره جنوبی هرگز زیربار این خواسته نرفته‌اند. ائتلاف آنها با آمریکا همواره درباره کره شمالی بوده است. مشارکت در تقابل علیه چین باعث مسموم شدن روابط کره جنوبی با شریک تجاری شماره یکش و قدرتمندترین کشور در منطقه می‌شود. ترس از ناراحت کردن چین تا حدی توضیح دهنده اکراه کره جنوبی از پیوستن به بلوک "کوآد" شامل هند،‌ استرالیا، آمریکا و ژاپن است. آمریکا هم اکنون در شرق آسیا یک بازیگر مهم است اما کره‌ای‌ها می‌دانند که این چین است که تا ابد همسایه آنها خواهد بود.

یک جریان دوم هم وضعیت را پیچیده ساخته است و آن پیچیدگی هر چه بیشتر توانمندی‌های هسته‌ای کره شمالی است.

رهبران پیونگ یانگ در صورت بروز جنگ انگیزه‌های قدرتمندی برای استفاده از تسلیحات هسته‌ای با هدف ایجاد بن بست در مقابل برتری کره جنوبی در حوزه سلاح‌های متعارف دارند.

در صورتی که آمریکا در این جنگ دست به تلافی جویی بزند خاکش تبدیل به هدف حمله خواهد شد. به این ترتیب جنگ در شبه جزیره کره می‌تواند منجر به نابودی چندین شهر آمریکا شود و بعد از آن یک آشوب سیاسی،‌ اقتصادی و اجتماعی به راه خواهد افتاد. مردم آمریکا هرگز پذیرای چنین دورنمایی نیستند.

در نتیجه این وضعیت ائتلاف میان آنها دارد بی اعتبار می‌شود. کره جنوبی نمی‌تواند نسبت روی آمریکا به عنوان همپیمانش برای محافظت از خود با اطمینان کامل حساب باز کند. هر لحظه که واگرایی بیشتری میان اولویتهای راهبردی دو کشور ایجاد می‌شود ریسکهای پیش روی آمریکا در زمینه دفاع از کره جنوبی هزار برابر می‌شود. کره شمالی هم ممکن است نسبت به شتاب واشنگتن برای کمک به سئول در زمان جنگ آن هم وقتی که این کار حیات آمریکا را تهدید کند،‌ تردید داشته باشد.

آمریکا بنا به دلایلی خوب، میلی به یک توافق اشتراک هسته‌ای با کره جنوبی بنا به دلایلی موجه نشان نداده است. توافق بر سر دادن تسلیحات هسته‌ای به همپیمانان غیرهسته‌ای در زمان جنگ به لحاظ حقوقی بر مبنای پیمان عدم اشاعه هسته‌ای‌(ان.پی.تی) که انتقال این تسلیحات را ممنوع می‌سازد، بی اعتبار است.

علاوه بر آن با وجود تدابیر حراستی مدرن، چنین تسلیحاتی به شکلی مستحکم اختیار و کنترلش همچنان در دستان رهبران آمریکا باقی خواهد ماند و بنابراین نسبت به دیگر عناصر زرادخانه هسته‌ای آمریکا اعتبار بیشتری پیدا نخواهد کرد. از طرف دیگر هم چندان محتمل نیست که آمریکا استقرار نیروهای متعارفش در شبه جزیره کره را تشدید کند یا آنها را با نیروهای کره‌ای در مرز در هم آمیزد. در حقیقت تعداد سربازان آمریکایی در آنجا هم کاهش یافته و هم فاصله این نیروها از منطقه غیرنظامی شده در مرز دو کره بیشتر شده است.

به این ترتیب ممکن است اولین گزینه برای کره جنوبی هر چقدر هم منزجر کننده، این باشد که برای دستیابی به زرادخانه تسلیحات هسته‌ای خودش تلاش کند. یک چنین اقدامی از کره جنوبی در برابر تهدید کره شمالی بیشتر از سازوکارهای امروزش محافظت کرده و به آن در زمینه مدیریت یک مشکل امنیتی بلندمدت دیگرش، اینکه چطور استقلال سیاسی خود را در ضمن قدرت و نفوذ هر چه بیشتر چین در منطقه حفظ کند، کمک می‌کند.