برجسته ساختن مفهوم امید، در ذهن و زندگی دانشجویان، چیزی است که به تصمیمات و اقداماتی دلسوزانه در ابعاد مختلف مربوط به زندگی دانشجویی نیاز دارد و از آن جایی که اگر خلاءهای موجود در هر زمینه ای را با امور مثبت، پُر نکنیم، هیچ بعید نیست مواردی منفی جای آن ها را بگیرند.
روزنامه «آفرینش» به بهانه 16 آذر روز دانشجو در سرمقاله خود با عنوان«امید؛ مهم ترین مطالبه قشر دانشجو»نوشته است: اگر از همه افرادی که هم اینک عضو جامعه بزرگ دانشگاهی کشورند خواسته شود سه دغدغه مهم و اصلی خود را ذکر کنند اولین گزینه های انتخابی مشترک این قشر، کدامند؟ نمی شود و نباید برای همه افراد، یک نسخه واحد پیچید اما اینکه، مقوله ای حیاتی، به نام 'امید' را بتوان از بین دغدغه های مهم قشر دانشجو، استخراج کرد، چندان هم دور از انتظار نیست.
«زهرا کیان بخت» نویسنده سرمقاله می افزاید: امید، همان است که به اتکای آن می توان چراغ علم و دانش را که همواره به دست دانشجویان سپرده شده است، پرفروغ نگاه داشت و در سایه این روشنی، به سمت موفقیت و رشد همه جانبه، پیش رفت. همان طور که برعکسش هم مصداق دارد.
برجسته ساختن مفهوم امید، در ذهن و زندگی دانشجویان، چیزی است که به تصمیمات و اقداماتی دلسوزانه در ابعاد مختلف مربوط به زندگی دانشجویی نیاز دارد و از آن جایی که اگر خلاءهای موجود در هر زمینه ای را با امور مثبت، پُر نکنیم، هیچ بعید نیست مواردی منفی جای آن ها را بگیرند، وقتی خلاءهای مربوط به حوزه دانشجویی نیز با مفاهیمی از جنس امید و انگیزه، پُر نشد، مقوله های مخربی همچون خمودگی و بی انگیزگی، جای آن را اشغال خواهند کرد.
با توجه به این ها ای کاش روز دانشجو در تقویم امسال، به عنوان مبدا تغییر و تحولاتی اساسی در حوزه دانشجویی، دگرگونی هایی تعیین کننده را، که تعلل در تحقق آن ها، به مثابه تعلل در رسیدن به جایگاهی بهتر در سطح جهانی است، رقم می زد و ای کاش هر سال، به جای پرداختن به مواردی یکسان به عنوان معضلات زندگی دانشجویی، با حل شدن مشکلات قبلی، موارد نوتری را می شد مطرح نمود. اما یکی از مسائل مهم و اساسی حال حاضر جامعه دانشگاهی را باید مساله کیفیت فضاهای آموزشی ذکر کرد. محیط دانشگاه، کلاس ها، ساختمان خوابگاه ها و مواردی از این قبیل که در بسیاری از دانشگاهها به طور مستقیم نوع آموزش ها و خروجی آن را تحت تاثیر قرار می دهد. متاسفانه بسیاری از دانشگاههای قدیمی ما چه در بخش محیط های آموزشی و چه در بخش خوابگاهی، با مشکل قدمت بنا و فرسودگی تجهیزات روبه رو هستند و چه طور می شود از دانشجویانی که در اتاق هایی با متراژ کم و تعداد نفرات زیاد، با حداقل امکانات، آن هم به دور از خانواده و حمایت های آن، زندگی می کنند، انتظار داشت بدون حاشیه به فعالیت های علمی بپردازند؟ همان طور که نمی شود از دانشجویان انتظار داشت با استفاده از آزمایشگاه هایی که حتی فاقد امکانات حداقلی هستند، با دانشجویان بزرگ ترین دانشگاه های جهان رقابت کنند.
و اگر درمورد دانشگاههای قدیمی تر، ما با معضل قدمت مکانی و استهلاک وسایل آموزشی مواجهیم در مقابل، در دانشگاه های تازه تاسیس، با مشکلاتی همچون کمبود فضاهای آموزشی، نبود فضای خوابگاهی و مشکلات دانشجویان بواسطه برخوردار نبودن از خوابگاه و فقر امکانات روبه رو هستیم.
همه اینها مساله ای با عنوان عدم جذابیت محیط را به وجود می آورند و بدیهی است که در چنین شرایطی، بازدهی مطلوبی عاید جامعه نخواهد شد. درواقع، بسیاری از محیط های دانشگاهی، از نظر فیزیکی به گونه ای هستند که در درجه اول به جای اینکه به دانشجوی خود، احساس انگیزه، شادی و انرژی را انتقال بدهند، نوعی احساس افسردگی را منتقل می کنند.
و یا به عنوان نمونه ای دیگر، در سال های اخیر مقوله پژوهش به عنوان موضوعی مهم در جامعه دانشگاهی و بسیار پررنگ تر از گذشته، مطرح شده است اما به راستی امکانات و حمایت های مالی و مادی به گونه ای هست که دانشجویان بتوانند در عرصه پژوهش، قدم از قدم بردارند؟
به نظر می رسد برای ایجاد و تقویت امید در جامعه دانشگاهی، یکی از مهم ترین راهکارها، رفع موانعی باشد که وجودشان، حواشی زیادی را در زندگی های دانشجویی، رقم می زند. معضلات مربوط به حوزه دانشجویی نیاز به شناسایی چندانی ندارند، فقط عزمی جزم برای کاستن از این مشکلات و تبدیل فضای دانشگاهی به محیطی بی دغدغه برای انجام فعالیت های علمی، آموزشی و پژوهشی می طلبد تا بتواند پتانسیل واقعی جامعه دانشگاهی را به فعلیت برساند.
ارسال نظر
