احتمال امضای توافقنامه‌ای موقت بین ایران و ۱+۵

یک خبرگزاری روسی همانند برخی از منابع خبری دیگر از احتمال امضای یک توافقنامه موقت دیگر بین ایران و گروه ۱+۵ خبر داد.
یک دیپلمات روز چهارشنبه در گفت‌وگو با خبرگزاری دولتی اینترفکس روسیه از احتمال امضای یک توافقنامه موقت بین ایران و گروه 1+5 در مهلت 24 نوامبر (برابر با سوم آدرماه) خبر داده است. البته پیش از این برخی منابع خبری دیگر هم به این احتمال اشاره کرده‌اند.
خبرگزاری انگلیسی رویترز اولین رسانه‌ای بود که 7 روز پیش با استناد به مقامات غربی و برخی منابع ایرانی ضمن تأکید بر در دسترس نبودن توافق جامع هسته‌ای بین ایران و گروه 1+5 از احتمال امضای توافقی موقت مشابه «توافق ژنو» خبر داد.

توافقنامه ژنو، سندی بود که در سوم آذرماه سال 1392 بین ایران و گروه 1+5 منعقد شد و به موجب آن کشورهای طرف مذاکره با ایران متعهد شدند در برابر محدودسازی بخشی از برنامه هسته‌ای این کشور برخی از تحریم‌ها را علیه آن به صورت هدفگذاری‌شده لغو کنند.
پس از انتشار خبر رویترز در هفته گذشته رسانه‌های دیگر از جمله خبرگزاری‌های ایتارتاس روسیه و آسوشیتدپرس آمریکا و روزنامه آمریکایی وال‌استریت‌ژورنال و برخی رسانه‌های دیگر از قول منابع خود به احتمال امضای توافقی موقت بین دو طرف اشاره کرده‌اند.

شهر وین پایتخت اتریش از روز سه‌شنبه میزبان دهمین دور مذاکرات جامع هسته‌ای بوده است که هدف آن رسیدن به توافقی نهایی برای حل و فصل اختلافات بین ایران و گروه 1+5 بر سر برنامه هسته‌ای ایران است.
در روز چهارشنبه، دومین روز این مذاکرات، جان کری، وزیر خارجه آمریکا با «یوسف بن علوی»، وزیر خارجه عمان دیدار کرد. از زمان حضور آقای کری در لندن این دومین باری بود که وی با همتای عمانی خود دیدار می‌کرد.

عمان جزو کشورهای گروه موسوم به 1+5 که ایران در حال مذاکره هسته‌ای با آنها است، نیست اما دیدار کری با وزیر خارجه عمان از آن جهت اهمیت دارد که نهمین دور مذاکرات هسته‌ای ایران در مسقط، پایتخت آن کشور برگزار شد و آقای بن‌علوی پس از آن سفری اعلام نشده به تهران داشت.
از دیگر تحولات مهم روز چهارشنبه، اظهارات فیلیپ هاموند، وزیر خارجه انگلیس بود که گفت نسبت به حصول توافق بین ایران و 1+5 خوش‌بین نیست و احتمال می‌دهد این مذاکرات بار دیگر تمدید شوند.
از ظرفیت غنی‌سازی در ایران و نیز جدول زمان‌بندی لغو تحریم‌های ایران به‌عنوان بزرگترین چالش‌های مذاکرات نام برده می‌شود. در حالی که کشورمان بر ضرورت برخورداری از غنی‌سازی صنعتی در پایان دوره توافق نهایی (که خود محل مجادله است) تأکید دارد،‌ آمریکایی‌ها، به‌عنوان طرف اصلی مذاکره با ایران، خواهان محدود شدن توان غنی‌سازی ایران به‌نوعی ظرفیت دکوری هستند.

در حوزه تحریم‌ها نیز تهران اصرار دارد که برچیده شدن آنها به‌صورتی مؤثر و محسوس انجام شود اما هدف غربی‌ها این است که تا حداکثر زمان ممکن ساختار تحریم‌ها را حفظ کنند، خواسته‌ای که با مخالفت مذاکره کنندگان کشورمان رویارو شده است.