رابین رایت در نیویورکر نوشت: جمهوری اسلامی بعد از پیروزی انقلاب در
سال 1979 سیاست جمعیتی خاص خود را پیاده کرد. در سال 1986 به طور متوسط هر
خانواده ایرانی دارای شش فرزند بود. یکی از روحانیون برجسته کشور گفت که
دولت برای حفظ انقلاب اسلامی باید جمعیت کشور را افزایش دهد. هم زمان با
رشد جمعیت، ایران مهاجرت انبوه به شهرهای کشور را تجربه کرد. دلیل مهاجرت
مردم از روستاها در دهه هشتاد حمله عراق به خاک ایران بود. در دهه نود نیز
مردم برای دسترسی به فرصت های شغلی و آموزشی بهتر به شهرها مهاجرت کردند.
دولت سپس برنامه کنترل خانواده را ارائه کرد که به طور متوسط تعداد فرزندان
هر خانواده را تا دو نفر کاهش داد. اما بعد از اجرای این سیاست نیز نظام
کار دشواری برای ارائه خدمات و تامین نیازهای مردم از جمله غذا، لباس،
آموزش، شغل و مسکن داشت. اکنون چهار دهه بعد از انقلاب اسلامی جمعیت ایران
تقریبا پنجاه میلیون افزایش پیدا کرده است. تعداد خانوارهای ایران در این
مدت تقریبا چهار برابر شد. شهر آلوده تهران دیگر نمی تواند نیاز مسکن کسانی
که به دنبال زندگی در این منطقه هستند را برآورده کند.
در ادامه این مطلب آمده است: دولت برای جبران کمبود مسکن تصمیم گرفت که پیراشهرهایی از ساختمان های بلند را در زمین های مسطح دور از پایتخت بسازد. قرار بود در این مناطق مسکونی آپارتمان های ارزان با خدمات مدرن برای خانواده های کم درآمد ساخته شود. این خانواده ها نمی توانستند از پس مخارج زندگی در تهران برآیند. اما اولین آپارتمان های ساخته شده دارای سیستم های فاضلاب و گرمایشی معیوب بودند و دسترسی کافی به آب شرب وجود نداشت. بسیاری از این واحدهای مسکونی در زلزله سال 2017 تخریب شدند.
هاشم شاکری اولین بار در سال 2007 در حال رانندگی بود که چشمش به این برج های بتنی خالی افتاد. برای او عجیب بود که ایرانی ها حاضر به زندگی کردن در این نواحی دورافتاده باشند. شاکری در مصاحبه با ما گفت: «انگار که این واحدها در یک جزیره دورافتاده ساخته شده بودند. برای کسانی که قرار بود در آنجا زندگی کنند احساس ناراحتی می کردم». او در سال 2016 شروع به عکاسی از این پیراشهرها و ساکنین آن ها کرد. او کار خود را در منطقه پردیس شروع کرده است. پردیس معادل فارسی برای بهشت است.
شاکری ادامه داد: «بیشتر افرادی که در این جزیره های آپارتمانی دوردست زندگی میکردند چیز مهمی را در زندگی خود از دست داده بودند. آن ها کارمندانی بودند که در گذشته به طور ماهیانه حقوق دریافت می کردند. اما بعد از بحران اقتصادی توانایی برآورده کردن نیازهای خانواده خود را نداشتند». خارج از این آپارتمان های بتنی علائم زندگی شهری نمایان نیست. پارک ها و زمین های بازی محدودی در دسترس قرار دارند. شاکری از دوربین مدیوم فرمت برای به تصویر کشیدن این پیراشهرهای ساکت و دورافتاده در پردیس و پرند استفاده کرده است.
او ادامه داد: «دوست داشتم که مخاطبان من شرایط دشوار و نامطلوب این مجتمع های مسکونی را به خوبی درک کنند. بسیاری از ساکنین این آپارتمان ها چندین ساعت از وقت روزانه خود را برای سفر به محل کار در تهران اختصاص می دهند. همه این افراد با کمبود خواب روبرو هستند، زیرا باید اوایل صبح از خواب بلند شوند و اواخر شب به منزل برگردند. آن ها چاره ای جز تکرار این چرخه رنج آور ندارند».
دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در ماه مه 2018 از توافق هسته ای برجام خارج شد و شش ماه بعد دوباره تحریم های اقتصادی را علیه ایران وضع کرد. این موضوع باعث تشدید بحران مسکن ایران شد. ارزش ریال بیش از شصت درصد کاهش یافته است. قیمت املاک در شهر تهران بیش از دو برابر افزایش پیدا کرد. با وجود این، هزاران مورد از آپارتمان های تازه ساخت خالی هستند، زیرا بسیاری از مردم توانایی خرید آن ها را ندارند. شاکری نیز همچون دیگر ساکنان تهران در سال های اخیر زیر فشار تحریم ها زندگی کرده است. او به ما گفت که شاید مجبور به ترک تهران و اقامت در یکی از این پیراشهرهای دورافتاده شود.
