آنچه روحانی گفت و آنچه نگفت

صادق زیباکلام با اشاره به سخنرانی دیروز حسن روحانی در دانشگاه تهران، دو نقطه قوت و یک نقطه ضعف این سخنرانی را از دیدگاه خود بیان کرد.

این استاد دانشگاه در روزنامه اعتماد نوشت: «سخنان حسن روحانی در جمع دانشگاهیان دانشگاه تهران که به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید ایراد شد، حاوی مطالب جدید و دربرگیرنده بیانات چندان شجاعانه و مقتدرانه‌ای نبود. اگر از این نقطه ضعف مطالب وی بگذریم، سخنان وی حاوی دو نقطه قوت اصلی است: نخست اینکه در این همایش مطالب کلیشه‌ای در مورد وضعیت فرهنگ مطرح نشد. اظهارنظرهایی در این چارچوب که ما مورد هجوم فرهنگ بیگانه هستیم، به مقوله فرهنگ اهمیت داده نمی‌شود، مردم ناراضی هستند و مسائلی از این قبیل از مطالبی بود که می‌توان ادعا داشت که رئیس‌جمهوری گرد کلیشه‌هایی از این دست نگشت. وی مواضع این روزهای اصولگرایان را درباره علم و دانشگاه و مطالبی که از زبان آنان در این خصوص گفته می‌شود، تکرار نکرد.

اما نکته دوم سخنان وی، عدم تاکید بر بومی‌سازی علمی است که با وجود ابراز نگرانی بسیاری، سخنی از آن به میان نیاورد. وی از بیان آنچه در سخنرانی اصولگرایان بلافاصله به این پرداخته می‌شود که علم و دانش را بومی‌سازی کنیم که البته تلاش‌هایی نیز در این مسیر صورت گرفته است خودداری کرد و از آنچه مدنظر شورای عالی انقلاب فرهنگی است سخنی نگفت.

اما با گذشتن از این نقاط قوت، از وی انتظار داشتیم در خصوص آزادی اندیشه و ضرورت آن جدی‌تر و صبورانه‌تر صحبت می‌کرد. وی نگفت دانشجویان نباید ستاره‌دار شوند، آزادی انجمن‌ها و تشکل‌های دانشجویی از مسائلی بود که مطرح کرد اما به نوع دیگری. باید می‌گفت در دولت من اجازه نمی‌دهم دانشجویان ستاره‌دار شوند. باید می‌گفت در دولت من اساتید نباید برای گفتن نظر خود مؤاخذه شوند، بازنشسته شوند، ممنوع‌التدریس شوند. اینها از رئیس‌جمهور انتظار می‌رفت.

بیان اینکه حرف مغرضانه و منتقدانه زده نشود مشکلی را حل نمی‌کند. آقای روحانی کلیشه‌هایی از این دست را نباید بیان می‌کرد. اینکه انتقاد سازنده چیست، کلیشه‌هایی است که از آن معمولاً بهره‌برداری سیاسی می‌شود. او باید قرص و محکم می‌گفت اجازه انتقاد را به دانشگاهیان بدهید وگرنه دانشگاه به قبرستانی تبدیل خواهد شد.

هرچند انتظاراتم بیش از آن چیزی بود که انجام شد اما همین که کلیشه‌های رایج تکرار نشد جای بسی امیدواری است.»