بهروز احمدی؛ معمار پیشکسوت در آبان ماه ۱۳۲۵ در تهران به دنیا آمد. او
در سال ۱۳۴۴ وارد دانشگاه تهران و در سال ۱۳۵۳ از آن فارغ‌التحصیل شد.
احمدی در سال‌های فعالیتش آثار ماندگاری از خود به جای گذاشت. او عضو هیئت مدیره‌ی شرکت مشاوران شارستان و البته از بنیان‌گذاران این شرکت بود و در سال‌های فعالیتش معماری بسیاری از پروژه‌های دولتی و خصوصی را به عهده گرفت که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به ساختمان آرمیتاژ درخیابان بخارست، موزه‌ی قرآن که در مجموعه‌ی نهاد ریاست جمهوری ایران واقع شده است، نمای ساختمان جدید مجلس شورای اسلامی ایران، ساختمان‌هایی مانند فروشگاه کوروش، مجتمع ساختمان‌های اداری بم، موزه‌ی منطقه‌ای سیستان و بلوچستان همچنین طراحی فرشی به مساحت هزار مترمربع در یکی از میدان‌های شهر تبریز اشاره کرد.
او در معماری به شکل ویژه‌ای کار می‌کرد و در واقع ضمن اینکه از شیوه‌های پست مدرن معماری استفاده می‌کرد، از المان‌های سنتی هم به شکل خاص خودش استفاده می‌کرد. در واقع کارهای مدرن او حاوی نمادها و نشانه‌های سنتی بودند. بسیاری از آثار او از بناهای قدیمی و تاریخی الهام گرفته بودند. او در طرح برج آرمیتاژ از پست‌خانه‌ی سابق ایران و در ساختمان مجتمع ادارات بم از ساختمان‌های ارگ بم الهام گرفته است.
احمدی درباره‌ی سبک معماری‌اش گفته است:
«از دیدگاه من معمار در طول زندگی از محیط اطراف، وسایل ارتباط جمعی، نشریات و تحولات الگوهای زندگی، ناخودآگاه و گاه به اختیار، تأثیر می‌پذیرد و معماری موفق فارغ از سبک‌های معماری باید با نیازهای روز اجتماع منطبق باشد. ولی در محیطی که تمام ضوابط فنی و روابط اجتماعی و الگوهای زیست در حال تحول است، پیروی از یک تفکر معماری (هرچند در جوامع شکل‌یافته به طور جدی مطرح شود)، نمی‌تواند لزوماً نتایج مطلوب در پی داشته باشد.»
او حدود نیم قرن برای معماری بناهای ایران کوشید و مقالات متعددی هم نوشته است. نگاه غالب او به معماری در تجربه‌ی ساختن یک بنا تعریف می‌شد و در پی رسیدن به این مهم، تکنیک‌ها و روش‌های اجرایی، مصالح نوین و عوامل متعددی را مورد تجربه و آزمون قرار می‌داد. او در بسیاری از پروژه‌های عمومی و خصوصی شرکت کرد. ولی با توجه به موقعیت حرفه‌ای او و بحث سازندگی بعد از جنگ، عمده‌ی پروژه‌های احمدی از ساختمان‌های عمومی بوده و انجام پروژه‌های مسکونی در دو دهه‌ی اخیر کمتر مد نظر این معمار بوده است. البته او در انجام طراحی‌های خاص برای پروژه‌های مسکونی نیز موفق می‌دانند.
اکنون نیز از مقالات این معمار پیشکسوت برای آموزش رشته‌ی معماری به دانشجویان بهره گرفته می‌شود و نمونه‌ی کارهای او از موارد مثال زدنی برای طراحی شکیل و هوشمندانه‌ی واحدهای مسکونی و مراکز عمومی است.
این معمار پیشکسوت، سر انجام صبح روز چهارشنبه ۱۵ شهریور ماه سال 1391 در سن ۶۶ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت و پیکرش در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
