ناسا به دنبال طراحی فرودگرهای بین‌سیاره‌ای جدید

آژانس فضایی آمریکا(ناسا) و شرکت "اتودسک"(Autodesk) با همکاری یکدیگر به دنبال امتحان شیوه‌های جدید برای طراحی فرودگرهای بین‌سیاره‌ای هستند.

 به نقل از انگجت،‌ شرکت "اتودسک" که شرکت نرم‌افزاری توسعه دهنده برنامه کاربردی اتوکد است، با آزمایشگاه پیشران جت ناسا (JPL) همکاری می‌کند تا روش‌های جدیدی برای ساخت یک فرودگر بین‌سیاره‌ای آزمایش کنند که بتواند در قمرهای زحل یا مشتری فرود بیاید.

اتودسک یک شرکت رایانه‌ای آمریکایی است که مشهورترین نرم‌افزارهایش جهت سه بعدی سازی و شبیه‌سازی رایانه‌ای از جمله تری دی مکس، اتوکد و مایا است.

هنگامی که "مارک دیویس"، مدیر ارشد تحقیقات صنعتی در اتودسک برای اولین بار به JPL درباره همکاری پیشنهاد داد، ناسا علاقه‌ای نشان نداد. اما هنگامی که اتودسک ثابت کرد که امکان دستیابی به بهبود عملکرد 30 درصدی و یا حتی بیشتر با استفاده از طرح‌ها و مواد جدید وجود دارد، توجه ناسا جلب شد.

با توجه به هزینه‌ها و خطرات بالای سفرهای فضایی، مهندسان ناسا در مقابل تغییر مقاومت دارند و ترجیح می‌دهند با وسایلی کار کنند که به آنها عادت دارند. یعنی ترجیح می‌دهند از موادی که آزمایش خود را پس داده‌اند، مانند تیتانیوم و آلومینیوم استفاده کنند.

اما طرح‌های سنتی که با این مواد ساخته می‌شوند، اغلب سنگین هستند و در حوزه‌ای که هر گرم مهم است، کاهش وزن فضاپیماها به معنی امکان افزودن حسگرها و ابزارهای بیشتر است.

اتودسک برای طراحی فرودگرهای جدید، به تکنولوژی یادگیری ماشین رو آورده است تا بتواند سریع‌تر کار کند.

اتودسک این فرآیند جدید را "طراحی مولد" می‌نامد که نوعی از طراحی است که از هوش مصنوعی و محاسبات ابری استفاده می‌کند تا مجموعه وسیعی از راه‌حل‌ها را بر اساس محدودیت‌های تعیین شده توسط مهندسان ایجاد کند.

این شرکت از این سیستم جدید در نرم‌افزار Fusion 360 خود در مسابقات فرمول 1 استفاده کرده است. طبق گفته اتودسک، "طراحی مولد" به مهندسان اجازه می‌دهد که به جای صرف زمانی معادل دو تا چهار ماه برای طراحی‌های جدید، تنها ظرف مدت دو تا چهار هفته به ایده‌ها و طراحی‌های جدید برسند.

به هر حال، اتودسک امیدوار است که این فناوری طراحی به ناسا کمک کند تا فرودگرهایی برای فرود در قمرهای مشتری یا زحل بسازد و راه را برای اقامت انسان در آنها هموار کند. البته اینکه عمر ما به دیدن این اتفاق قد می‌دهد یا نه، خود یک سوال مهم است.

البته این بدان معنا نیست که این اولین بار خواهد بود که انسان به بررسی و کشف قمرهای مشتری و زحل می‌پردازد. چرا که ناسا در اکتبر 1997 همراه با آژانس فضایی اروپا(ESA) و آژانس فضایی ایتالیا(ASI)، کاوشگر کاسینی-هویگنس را برای مطالعه زحل و قمرهای آن به فضا پرتاب کرد.

شش سال و 261 روز طول کشید تا این کاوشگر به سیاره زحل برسد، اما عکس‌هایی که فرستاد، قابل توجه بودند.

در تاریخ 15 سپتامبر 2017 بود که ناسا آخرین تماس با کاسینی را ثبت کرد و کار این کاوشگر تمام شد.

در حال حاضر، کاوشگر "جونو" در حال چرخیدن به دور سیاره مشتری است و به ما بینشی در مورد آنچه که در این غول گازی می‌گذرد، داده است.

رسیدن به قمرهای زحل و مشتری، باید مسیری بین 365 میلیون مایل تا 746 میلیون مایلی را بسته به مدار کاوشگرها، طی کرد که چالش برانگیز است، اما هر پیشرفتی که ناسا بتواند به آن دست پیدا کند، اگر به معنی تقویت پتانسیل برای اقامت انسان در سیاره‌ها و قمرهای موجود در منظومه شمسی باشد، خوشایند خواهد بود.