ایزدی های عراق در چه شرایطی هستند؟

آوارگان ایزدی که از حملات گروه تروریستی داعش فرار کرده‌اند، مرگ را به شرایط کنونی خود ترجیح می‌دهند چرا که مردان آن‌ها اعدام می‌شوند و خانواده‌ها در مناطقی آواره شده‌اند که به‌شدت از سرما و گرسنگی رنج می‌برند.

به نقل از پایگاه اینترنتی ایلاف، ده‌ها آواره ایزدی که بعد از حملات داعش گریخته‌اند اکنون به‌شدت از گرسنگی رنج می‌برند و به اقلیم کردستان واقع در شمال عراق پناه آورده‌اند اما رنج‌ها و شرایط دشوار آن‌ها همچنان ادامه دارد تا جایی‌که بعضی از آن‌ها معتقدند که مرگ از شرایط کنونی‌شان بهتر است.

ایزدی‌ها که بیشتر آن‌ها کودک هستند توانسته‌اند از حمایت نیروهای امنیتی کرد برخوردار شوند اما در عین حال نزدیکان، خانه و تمام داشته‌های خود را از دست داده‌اند.

شرایط دشوار

در میان این آوارگان کودکانی هستند که از گرسنگی ناله می‌کنند. برخی از آوارگان با تعدادی از وسایل خانه خود گریخته‌اند اما غذای موجود برای تمام آوارگان کافی نیست و در روز تنها می‌توانند یک وعده غذا داشته باشند و خدمات پزشکی نیز در اختیار آن‌ها قرار نمی‌گیرد.

کودکی ایزدی در بیمارستان بستری شده که امدادرسان‌ها در کوه‌های بی‌آب و علف پیدایش کرده‌اند، تنها و بدون هیچ آشنایی. او به دلیل تابش زیاد آفتاب و گرمای هوا برای همیشه بیناییش را از دست داده است.

مرگ برای ما بهتر است

حزیکا (25 ساله) مادر جوانی که از حملات داعش گریخته است جلوی اشک خود را هنگام صحبت کردن می‌گیرد و می‌گوید برای ما بهتر بود که در خانه‌هایمان می‌ماندیم. کودکان صحنه‌های هولناکی را ظرف روزهای گذشته و در هنگام فرار از حملات تروریست‌ها دیده‌اند.

حزیکا تأکید می‌کند: کودکان شاهد مرگ و شلیک گلوله‌ به کوه‌های سنجا بوده‌اند.

حملات تروریست‌ها ده‌ها هزار تن از مردم سنجار را واداشته‌ است تا به سمت کوه‌های واقع در شمال غرب عراق بگریزند.

دامی برای مرگ

اما این کوه‌ها که برای آوارگان یک پناهگاه شده بود پس از مدتی به‌دلیل گرسنگی و تشنگی که آوارگان بیش از 10 روز با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند تبدیل به تله‌ای برای مرگ شد. تعدادی از خانواده‌ها توانستند که از کوه پایین آمده و وارد اقلیم کردستان شوند اما هزاران تن همچنان در این مناطق خشک و بیابانی با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند.

حزیکا می‌گوید: به فضل خدا ما همچنان زنده هستیم اما هیچ‌کس به ما چیزی نداده است. ما همه چیز خود، خانه‌هایمان، لباس‌هایمان، پولمان و جواهراتمان را از دست داده‌ایم. کودکان به‌دنبال پدرانشان می‌گردند. شرایط هر روز دشوارتر می‌شود. زمانی که فصل زمستان و سرما فرا برسد ما چه کار کنیم؟

خانواده‌های ایزدی در ساختمان‌های در حال ساخت و اماکن باز و پارکها ساکن شده‌اند و هیچ دیوار و سرپناهی برای حمایت از آنها وجود ندارد.

چشم‌های لاوی پنج ساله یکی از فرزندان حزیکا به‌دلیل شن‌ و طوفان‌های مداوم متورم شده است.

در همین حال سمیر درویش، مدیر مدرسه‌ و از آوارگانی که به یک ساختمان نیمه ساز پناه آورده است می‌گوید: ما آنقدر گریسته‌ایم که اشک چشمانمان خشک شده است. تعدادی از کودکان آسیب دیده‌اند. این اقدام غیر انسانی است. باید کودکان ظرف کمتر از دو هفته به مدارسشان باز می‌گشتند اما به نظر می‌رسد که هیچ سال تحصیلی وجود نخواهد داشت.

به نظر می‌رسد که سرنوشت هزاران تن از آوارگانی که نتوانسته‌اند فرار کنند همچنان نامعلوم است و تعدادی زن و کودک ربوده شده‌ و مردان زیادی نیز به دست تروریست‌ها کشته شده‌اند.

تعداد زیادی از آوارگان در حال حاضر در اردوگاه‌هایی با امکانات ناچیز زندگی می‌کنند و افراد دیگر در زیر پل‌ها، مدارس و یا در ساختمان‌های در حال ساخت پنهان شده‌اند.