بوکس بانوان یک مطالبه عمومی است

 ورزش‌های رزمی همواره برای مردم ایران جذاب بوده اند و اگرچه این ورزش ها سهم زیادی در هیاهوی رسانه ها ندارند با این حال استقبال عمومی از آن‌ها بالاست و جایگاه ویژه‌ای در بین خانواده‌ها دارند. در این بین ورزش بوکس یکی از رشته هایی است تماشای آن همواره برای جوانان ایرانی جذاب و لذت بخش بوده؛ با اینکه این رشته ورزشی امکان عمومی شدن در ایران را پیدا نکرده است اما علاقه‌مندان و دوستداران زیادی را در سراسر کشورمان دارد. زمستان1396، فدراسیون بوکس جمهوری اسلامی ایران پس از 28سال با تغییر در پست ریاست مواجه شد و بسیاری این تغییر را پوست اندازی فدراسیون و بوکس ایران دانستند. حسین ثوری، جای احمد ناطق نوری را گرفت تا دومین رييس این فدراسیون پس از انقلاب باشد. تعویض یک مدیر ورزشی پا به سن گذاشته با یک مدیر ورزشی جوان، اتفاق خوبی در بدنه ورزش ایران بود و به نظر می رسید این اتفاق با اقبال و حمایت های همه جانبه از سوی اهالی بوکس همراه شود اما انتقادات زیادی که از ریاست جدید می شود نشان می‌دهد، ثوری مسیر همواری برای بالا بردن بوکس ندارد. داشتن موافق و مخالف در همه جا امری طبیعی است اما اگر این مخالفت ها به سمت حاشیه سازی برود، نمی توان دید مثبتی به آن‌ها داشت! به همین دليل با ريیس جدید فدراسیون بوکس گفت و گویی ترتیب دادیم تا موانع و مشکلات این راه را از زبان خودش بشنویم. با او در مورد جوانب مختلف بوکس صحبت کردیم و او نیز برنامه ها و اهدافش را در همه زمینه ها شرح داد.

تحویل گرفتن فدراسیون بوکس بعد از 28سال و ساختن یک فدراسیون جدید چه حسی دارد و این اتفاق را چگونه می بینید؟

در ابتدا باید تشکر و قدردانی کنم از زحمات دوستانی که پیش از این در فدراسیون حضور داشتند. به خصوص جناب ناطق نوری که احیاگر ورزش بوکس بود و در واقع تلاش‌های ایشان بود که بعد از انقلاب این ورزش را زنده کرد. بعد از 28 سال ایشان صلاح دانستند که فدراسیون بوکس به نفر جدید با تفکرات جدید سپرده شود و قرعه به نام من مسکین افتاد. امروز این توفیق شامل حال بنده شده که سکان‌دار ورزشی بشوم که المپیکی است و مي‌تواند در دنیا حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته باشد. بوکس یکی از درآمدسازترین ورزش‌های دنیاست و اگرچه در کشور ما هنوز به روند درآمدزایی خودش نرسیده است، این ظرفیت را دارد که امروز این نگاه و تفکر را درآن جاری کنیم. هدف ما این است که نقشه درستی را برای ساماندهی این ورزش ترسیم و افق‌های جدیدی را برای آن هدف‌گذاری کنیم. در این راه باید داشته‌های خودمان را به خوبی بشناسیم و همچنین به دنبال داشته های جدید باشیم. بدون شک در این راه به کمک هرکدام از اعضا و افراد بدنه بوکس برای اجرایی شدن کارها و برنامه های خودمان نیاز داریم.

بوکس یکی از ورزش‌های محبوب مردم ایران است. خیلی ها تماشا و حتی انجام آن را دوست دارند. چرا در ایران برخلاف این میل عمومی، امکان پرورش و عمومی شدن آن خیلی وجود ندارد؟

من این مساله را از دو جهت می بینیم؛ اول اینکه ما باید چیزی را برای عرضه کردن داشته باشیم. اعلام موجودیت اولین کاری است که باید آن را به خوبی انجام بدهیم. باید بتوانیم خودمان را برند کنیم تا خریدار پیدا کنیم. مطمئن باشید حرکتی که شروع شده در جهت موضوع برند سازی بوکس است و این اتفاق توسط افرادی که خودشان از لحاظ اخلاق، مرام و منش در این ورزش برند هستند، سرعت می‌گیرد. دوم اینکه عرفی به اشتباه جا افتاده که به دلیل عدم شناخت و عدم ارائه یک تعریف درست از این ورزش است. باید بتوانیم تعریف خوبی از این ورزش ارائه بدهیم. به عنوان مثال شناخت خوبی از امنیتی که در بوکس وجود دارد، حاصل نشده؛ درحالی‌که ضریب امنیتی بوکس از بسیاری رشته های ورزشی دیگری که در جامعه به آن ها پرداخته می شود، بالاتر است. ورزش بوکس می تواند در تخلیه انرژی های پنهان و درونی یک جوان و قرار دادن این انرژی ها در یک مسیر درست و قانونمند، بسیارکمک کند. چه بسا بارها دیده ایم که اگر این مسیر قانونمند برای یک جوان تعریف نشود، این انرژی‌ها تبدیل به ناهنجاری می‌شوند. امروزه روان‌شناسان می‌گویند دیدن صحنه های هیجانی در فیلم ها می تواند بار روانی زیادی از انسان را تخلیه کند. با این حساب می توان گفت دیدن ورزش بوکس نیز می تواند به تخلیه هیجانات دوران جوانی کمک کند و به طور حتم انجام این ورزش برای یک جوان کمک دوچندان و بزرگ‌تری خواهد بود.

مهم‌ترین مساله برای برند سازی، پخش زنده تلویزیونی است. آیا این مشکل در فدراسیون شما حل می‌شود؟

همان‌طور که گفتم، باید چیزی برای ارائه داشته باشیم؛ یعنی باید برنامه های قابل پخش را تولید کنیم. مسابقات انتخابی تیم ملی زیر 23 سال به میزبانی قم، به صورت زنده پخش شد. بنابراین منعی برای پخش زنده بوکس وجود ندارد. هر موضوعی نیاز به کارهای زیربنایی دارد. جلسات مختلفی را با دست اندرکاران سیما، شبکه ورزش، شبکه سه و شبکه خبر داشتیم. مطمئن باشید جهت دهی و حرکت ما به همین سمت است و به امید خدا، به زودی لطف عزیزان شامل حال ورزش بوکس نیز خواهد شد.

برای انجام بوکس حرفه ای در ایران برنامه‌ای دارید؟

ما در این خصوص حرکت‌هایی را شروع کرده‌ایم. یک بسته پیشنهادی در مورد اجرای مسابقات بوکس به صورت نیمه حرفه‌ای یا WSB در ایران را طراحی کرده‌ایم. قرار است حامیان مالی این موضوع نیز به ما معرفی شوند تا مسابقات آن را در تک وزن و پله به پله آغاز کنیم. لازمه این کار این است که بتوانیم حامیان مالی خوبی را جذب و از این طریق منبع درآمد خوبی را برای فدراسیون و ورزش بوکس تعریف کنیم. روی این مساله کار می کنیم و در حال پیگیری هستیم.

بسیاری از جوان‌ها و استعدادهایی که می‌توانیم در بوکس حرفه‌ای داشته باشیم، به دليل فراهم نبودن شرایط در ایران، مجبور به خروج از کشور می‌شوند.

البته ما در تمام رشته های ورزشی و حتی در زمینه‌های علمی این مشکل را داریم و فقط مختص به بوکس نیست اما این موضوع را قبول دارم. باید تمام شرایط حضور و تداوم کار در بوکس را برای جوانان‌مان فراهم کنیم. یکی از این راه ها این است که جوان دیده شود. جوانی که می‌خواهد ورزش کند و از این ورزش به قهرمانی و درآمد برسد، اگر دیده نشود و منبع درآمدی برایش فراهم نباشد، به دنبال راهی می رود که بتواند به خواسته هایش برسد و طبیعی است که آسان‌ترین راه را انتخاب می کند. برای حل این مشکل باید همه ما یعنی تمام افرادی که می توانند نقش داشته باشند، مانند حلقه‌های یک زنجیر در کنار هم باشیم. جوانی که پا به عرصه بوکس می گذارد، دوست دارد مانند یک ملی پوش فوتبال یا والیبال دیده شود. باید عمیق‌تر به این مساله بپردازیم. وقتی او دیده شود، می‌توانیم برایش خریدار پیدا کنیم و آنجاست که می توانیم برای اجرای برنامه های لیگ بوکس و برنامه‌هایی که می‌توانند درآمدزا باشند، گام برداریم تا هم به مجموعه ورزش کشور کمک شود و هم به ورزشکاری که در بوکس فعالیت می کند.

بي شک هیچ کس به جز خود شما نمی‌داند چه موانعی بر سر راه بوکس وجود دارد که نمی‌تواند به خوبی شکوفا شود. از شما می‌خواهیم که در مورد این موانع شفاف‌تر صحبت کنید.

من حدود 28 است كه در بوکس فعالیت دارم. یعنی از شروع دوباره این رشته ورزشی تحت عناوین قهرمان، مربی، داور، ريیس هیات بوکس سیستان و بلوچستان و حتی مدیرکل ورزش و جوانان این استان، با این ورزش خو گرفتم و کامل این ورزش را می شناسم. تمام زیر و بم‌های آن را تجربه کرده‌ام. قهرمان آسیا ساختم، جزو داوران برتر کشور بودم، در مقاطعی به عنوان مربی و سرپرست تیم ملی، مسابقات مختلفی را تجربه کردم و امروز در مورد موانعی که در بوکس وجود دارد، به یک جمع بندی کامل رسیده ام. به نظر من اهالی بوکس باید فعل خواستن را برای خودشان تعریف کنند. برخی اهالی بوکس که البته تعدادشان کم است، خودشان مانع هستند. این ها شاید نتوانسته‌اند افق‌های بلندی را برای اين رشته تعریف کنند. ما باید از پوسته درونی خودمان، تغییر را شروع کنیم. وقتی پوسته درونی شکسته شود، می‌توانیم قد بکشیم و به جایی برسیم که همه جامعه بزرگ بوکس آرزوی آن را دارند. من، نوع نگاه درون خودمان را مانع اصلی می‌بینیم. باید تک تک خانواده بوکس این نگاه را تغییر دهند چراکه ظرفیت بوکس بسیار بالاتر از حرف هایی است که اکنون گرفتار آن ها هستیم. نباید خودمان را اسیر کارها و مسائل کوچک کنیم. باید بپذیریم، جامعه بوکس می تواند در کارهای بزرگ ورزش کشور سهم زیادی داشته باشد. اگر این تغییر نگاه را داشته باشیم، بدون شک موانع دیگر یکی پس از دیگری از بین خواهند رفت.

پس شما کار سختی دارید چون باید پیله را بشکافید تا پروانه از آن خارج شود.

من از خیلی از خوشی‌هایی که می توانستم در سیستان و بلوچستان داشته باشم، گذشتم. آنجا زادگاه من است. بر دوش مردمانی رشد کردم که مهر و محبت و عاشقی را به من یاد دادند. مردمی که در نهایت تنگدستی و در اوج قناعت زندگی می کنند. من در آن استان، قهرمان شدم، داور شدم، مربی شدم، ريیس هیات و مدیرکل شدم. این موفقیت ها به دليل بزرگ منشی بود که مردمان سیستان به من یاد دادند. امروز به فدراسیون بوکس نیامده‌ام که ناکام بازگردم. همه سختی‌ها را کشیده‌ام و برای تغییر آمده‌ام. طعم شکست و پیروزی را چشیده‌ام. نه از شکست مایوس و نه از پیروزی مغرور می شوم. در کویر بزرگ شده ام و کسی که در کویر بزرگ شود، ریشه دارد. مطمئن باشید برای موفقیت وارد بوکس شده ام. کار سختی است و هرگز آن را آسان نگرفته‌ام. می دانم موانع زیادی پیش رو داریم. اطمینان داشته باشید که اگر خدا بخواهد و عزیزان حمایت کنند، تمام موانع را یکی پس از دیگری بر می داریم و به یک فدراسیون موفق در ورزش ایران تبدیل خواهیم شد. امیدوارم از دل همه این سختی ها، یک اتفاق خوب بیفتد تا رضایت و شادی مردم کشور را به همراه داشته باشد.

کمی از تیم ملی بپرسیم. شرایط تیم ملی را چگونه می بینید؟

موفقیت حاصل نمی‌شود مگر اینکه سلسله اقدامات خوب در کنار هم قرار بگیرند. اردوها و مسابقات تدارکاتی، مربیان خوب، تدارک خوب و... باید در کنار هم قرار بگیرند تا توفیقی حاصل شود. توفیق نیز یک شبه به دست نمی آید. برای موفقیت در یک مجموعه باید چندین سال کار درست و با برنامه را انجام داد. به عنوان مثال قهرمانی در آسیا با برنامه پنج ماهه، 6 ماهه و یک‌ساله به دست نمی آید و باید حداقل با برنامه پنج یا 6 ساله جلو برویم تا بتوانیم اتفاق خوب را حداقل دریکی از رده‌های سنی ببینیم. از دی که کار من در فدراسیون بوکس شروع شد، اردوهای خودمان را با نظم و ترتیب در رده سنی جوانان و همچنین بزرگسالان آغاز کردیم. خوشبختانه روند رو به جلو و پیشرفت محسوسی را در تیم‌های ملی داریم و امیدوارم در آینده این برنامه‌ریزی‌ها، نتایج خوبی را در پی داشته باشند.

در مسابقات جاکارتا چقدر شانس موفقیت خواهیم داشت؟

همان‌طور که می‌دانید در بازی‌های آسیایی جاکارتا که می‌توان گفت عیار ورزش تمام کشورهای قاره در آن سنجیده می شود. ستاد برگزاری مسابقات در بعضی از رشته‌های انفرادی تعدادی از اوزان را کم کرد که این تغییر شامل حال بوکس نیز شد. سه وزن سنگینی که ما همیشه و به صورت سنتی درآن‌ها شرکت می‌کردیم و صاحب مدال می‌شدیم، حذف شدند و به همین دليل آهنگ یأسی در جامعه بوکس به وجود آمد. شاید خیلی‌ها بگویند بدون این سه وزن دیگر نمی‌توانیم در جاکارتا مدال بگیریم چراکه در اوزان سبک، کشورهایی مانند تایلند، ژاپن، کره‌جنوبی، چین، قزاقستان و ازبکستان، حضور دارند و روی همه ورزن‌ها به خوبی کار کرده‌اند. این نگاه، نگاه نادرستی است که ما نمی‌توانیم در سبک وزن موفق باشیم و باید تغییر کند. این تلنگری برای ما بود که بوکس 10 وزن دارد و باید روی همه اوزان سرمایه‌گذاری کرد. این کار را ما از همان روزی که آمدیم، شروع کردیم. شاید کمترکسی باور می‌کرد که امید احمدی صفا که خود من و مربی تیم ملی به شدت او را حمایت کردیم، یکی ازموفق‌ترین ورزشکاران ما در تورنمنت‌های اخیر تیم ملی و یکی از شانس‌های ما برای کسب مدال در جاکارتا باشد. ما چهار تورنمنت را در پنج ماه اخیر برای ورزشکاران‌مان تدارک دیدیم. یعنی به طور میانگین در هر 35 روز، ورزشکاران‌مان را به یک تورنمنت اعزام کردیم. در این تورنمنت‌ها دیدیم که پیشرفت آن‌ها به طور کامل قابل لمس و درک است. مجموعه این اقدامات نگاه ما را به جاکاراتا امیدوارانه تر کرد. بوکس ورزش رکوردی نیست که بر اساس رکوردی که ورزشکار ثبت می‌کند، بگوییم به این مقدار پیشرفت کرده بلكه اتفاقات لحظه‌ای در این ورزش تعیین کننده است. ولی با این روندی که بچه‌ها در پیش گرفته اند ما امیدوار به کسب مدال در بازی‌های آسیایی جاکارتا هستیم.

آیا ممکن است سهمیه بوکس برای بازی‌های آسیایی، افزایش پیدا کند؟

در مورد سهمیه ها باید بگویم از 10وزن رشته بوکس، هفت‌وزن می‌توانند در بازی‌های آسیایی شرکت کنند. شما شرایط جامعه را می‌دانید. جامعه ما امروز نیاز به شور و نشاط دارد. در فوتبال دیدیم که به دلیل خوب ظاهر شدن تیم ملی، جامعه ما خوشحال شد. کسی سرخورده نشد. همه ما باید بتوانیم شور و نشاط را به جامعه تزریق کنیم. بازی‌های آسیایی نه جای تجربه اندوزی است و نه جایی که بخواهیم عملکرد ضعیفی داشته باشیم. انعکاس هرکدام از باخت ها و بردها به جامعه باز می‌گردد. به همین دليل باید در این زمینه دقت کافی داشته باشیم. جلسات کارشناسی متعددی برگزار شد. برخی از دوستان معتقدند باید با پنج نفر به جاکارتا برویم. تفکر ما با کمیته ملی المپیک یک سو است. با توجه به حذف شدن سه وزن سنگین و بر اساس زمانی که در اختیار داشتیم، به این نتیجه رسیدیم که بهتر است با سه نفر در جاکارتا حاضر شویم. ما با همه آن اوضاع و احوال و جوانبی که می توانستیم در نظر بگیریم، به این جمع‌بندی رسیدیم که سه نفر گزینه مناسبی است.

برای المپیک 2020 چه برنامه ای دارید؟

نگاه و هدف ما مسابقات المپیک است. تمام اردوها و مسابقاتی که برگزار می کنیم در جهت کشف و پرورش بهترین نفرات برای حضور پرقدرت در المپیک است. بازی‌های آسیایی می‌توانند آغاز خوبی برای موفقیت ما در المپیک باشند. اگر خدا بخواهد در المپیک 2020 طلسم مدال نگرفتن را خواهیم شکست.

شاید گرفتن مدال در بوکس برای مردم و علاقه مندان این رشته، هدف اصلی نباشد و آن ها بیشتر دوست دارند نمایش خوبی از قهرمان‌شان روی رینگ ببینند؛ مانند فوتبال که به آن اشاره کردید.

همان‌طور که گفتم، باید چیزی برای عرضه کردن داشته باشیم تا بیننده پیدا کنیم. معتقدم اگر در المپیک مدال بگیریم، بوکس بیننده خودش را پیدا می کند و توجه به این رشته ورزشی زیاد خواهد شد.

شاید الان زود باشدکه بخواهیم روی مدال گرفتن در بوکس تاکید کنیم. اگر در یک چند مسابقه جدی و رسمی به اصطلاح مشت نخوریم، طبیعی است که نمی توانیم در چند تورنمنت مدال و قهرمانی به دست بیاوریم. شاید سختگیرانه باشدکه از همین ابتدا توقع مدال داشته باشیم.

شما مطمئن باشید روند حرکتی که ما در بوکس ایران شروع کردیم، یک روند تعریف شده و رو به جلو است. به عنوان مثال برای نظم و انضباط اداری خودمان، پورتالی را تعریف کردیم که ورزشکاران، مربیان، داوران و هیات‌های استانی ما باید به عضویت آن در بیایند و تمام اقدامات‌شان مانند روند قهرمانی، درجه داوری، درجه مربیگری و... را در آنجا ثبت کنند. این کاری است که دیسیپلین خوبي را برای این ورزش تعریف می کند. علاوه بر این ما برای ایجاد شور و نشاط و انگیزه درکشور، مسابقات مناطق کشور را در 6 منطقه طراحی کردیم. مسابقات بزرگسالان آن به پایان رسید و مسابقات جوانان در حال شروع شدن است. ضمن اینکه فینال مناطق را نیز در دستور کار دادیم. این اقدامات علاوه بر اینکه استعدادهای ناب را در کشور به ما معرفی می کند و تمام استان ها ملزم به ساختن و پرداختن نفرات جدید می‌شوند، خون تازه و نشاط جدیدی را در کالبد فدراسیون و مجموعه بوکس کشور می‌دمند. از طرفی ما جلسات مختلفی را با عزیزان نیروهای مسلح و به خصوص جناب سردار باران چشمه و همین‌طور امیر فولادی و همه بزرگوارانی که عاشقانه به ورزش کشورمان خدمت می‌کنند برگزار کردیم. مسابقات نیروهای مسلح را برای اولین بار در طول تاریخ بوکس کشور طراحی کردیم که در 20 مهر به امید خدا برگزار خواهد شد. مسابقات دانشجویان و مسابقات کارگران کشور را طراحی کردیم با این باور که اگر اصناف مختلف به این ورزش ورود پیدا کنند، جنبه همگانی شدن نیز پیدا خواهد کرد. ضمن اینکه برای همگانی شدن بوکس با شهرداری های مناطق صحبت شده است. ورزشی را با نام ایرو-بوکس طراحی کردیم که دارای حرکات ریتمیک و سایه زدن بوکس بدون برخورد فیزیکی است. در تلاش هستیم از این ورزش به عنوان ورزش صبحگاهی در پارک‌ها استفاده کنیم تا عموم مردم از آن استفاده کنند و بوکس در جامعه ما بهتر جا بیفتد.

اما برای گرفتن مدال در مسابقات بزرگی مانند المپیک، به چیزی بیشتر از همگانی شدن بوکس نیاز داریم.

این کارها را برای رشد وپیشرفت بوکس در كشورانجام دادیم. در عرصه بین المللی نیز همان‌طور که می دانید، در حدود 6ماه ما پنج اعزام داشتیم. جوانان ما یک اردوی مشترک با قزاقستان برگزار کردند. یادم نمی‌آید برای تیم ملی جوانان ما اردوی تدارکاتی در کشور دیگری برگزار شده باشد. آن هم قزاقستانی که می توان گفت مهد بوکس آسیا و حتی دنیا محسوب می‌شود. این کشور در مسابقات اینچئون هفت مدال طلا گرفت. اینکه ما با بوکسورهای این کشور اردوی مشترک برگزار کردیم و جوانان ما با آن ها تمرین کردند، بسیار از لحاظ روحی و روانی برای بچه‌های ما تاثیر مثبت دارد. ضمن اینکه قرار است به زودی آن‌ها را به مسابقات جهانی مجارستان بفرستیم. مطمئن باشید حداقل از مسابقات جهانی قبلی، موفق‌تر عمل می کنیم. اگر به عنوان مثال در مسابقات قبلی یکی دو برد به دست می‌آوردیم، به واسطه همین اردویی که با قزاق‌ها برگزار کردیم، بردهای بیشتری در مسابقات پیش رو به دست خواهیم آورد.

شاید عده ای بگویند این اقدامات فدراسیون بوکس به مرور کمرنگ خواهد شد!

ما اینجا نیامده‌ایم که برای خودمان نامی دست و پا کنیم یا نانی بپزیم. خدا می داند که آمده ایم تا به بوکس کمک کنیم. در مجموعه فدراسیون ما به کمک همه اعم از معنوی و مالی نیاز داریم. بعضی می‌گویند اگر من نباشم، اجازه نمی‌دهم این بازی ادامه پیدا کند! این مساله به در حال آسیب زدن به بوکس است. اینکه من یک برگه به فلان شخص بدهم و بگویم شما ريیس فلان قسمت باش، برای همه امکان پذیر نیست. ما تفکراتی داریم که بر اساس آن‌ها نیروهایی را برای قسمت‌های مختلف به کارگیری می‌کنیم. اینکه اگر شما نبودید، قاعده بازی را به هم بزنید به نظر من ظلم به جامعه بوکس است. با احترام به همه عزیزان از آن‌ها می‌خواهم کمک کنند. یک نفر می‌تواند با سکوتش کمک کند، یک نفر می‌تواند با دعای خیر کمک کند، یک نفر می تواند با مشورت دادن کمک کند، یک نفر می تواند برای جذب اسپانسر به ما کمک کند و... من بسیار مشورت پذیر هستم. بارها اتفاق افتاده در مورد یک قضیه ایمان کامل داشتم اما با این‌حال نظر دیگران را پرسیده‌ام. همیشه جوانب کار را در نظر می‌گیرم. نه اینکه محتاط باشم؛ برعكس بسیار ریسک‌پذیر هستم. در رابطه با کاری که تصمیم گرفته شد انجام بشود، همه خطرها را می پذیرم و آن را انجام می‌دهم اما به هیچ وجه خود رای کاری را انجام نمی‌دهم. از تمام دوستان نظرات مخالف و موافق را جویا می شوم و کار را به سمتی پیش می برم که نتایج خوبی داشته باشد.

نگاه وزارت ورزش به شما چگونه است؟

چیزی که من می بینم و حس می‌کنم بسیار عالی است. شخص وزیر، جناب داورزنی، سرکار خانم فرامرزیان، مجموعه مدیران کل در وزارتخانه و همچنین جناب صالحی امیری، ريیس کمتیه ملی المپیک، جناب سجادی و جناب شهنازی، بیش از آنچه توقع و انتظارمان بود به ما محبت می‌کنند و بسیار علاقه مندانه موضوعات بوکس را پیگیری می‌کنند. امیدوارم با کمک خدا بتوانیم پاسخ این محبت ها را با کارهای خوب و نتیجه گیری های خوب در آینده بدهیم.

برای اعزام ها و همچنین برگزاری مسابقات داخلی دغدغه تامین اعتبار دارید؟

تا این لحظه ما خیلی دچار سختی نبودیم. توانسته‌ایم با کمک هایی که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک کرده کارها را پیش ببریم اما باید خودمان نیز تلاش کنیم تا نواقصی که وجود دارد را مرتفع کنیم. قرار نیست صفر تا100 کار را وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک برای ما انجام دهند. رسالت یک فدراسیون این است که خودش اقداماتی را انجام بدهد و این اقدامات شروع شده است.

پورتالی که به آن اشاره کردم و تعاریفی که از مجموعه عضوگیری‌های خودمان داریم، در همین رابطه است تا بتوانیم نواقصی را که در حوزه مالی وجود دارد برطرف کنیم. ان شاء ا... این اتفاق می افتد. از همه مهم‌تر موضوع برند سازی است که می‌تواند برای ایجاد انگیزه در بخش خصوصی برای حمایت از ورزش بوکس خیلی موثر باشد. هرکس امروز دلش برای بوکس می سوزد، باید کمک کند بوکس برند بشود. باید این اطمینان را به وجود بیاوریم که بخش خصوصی و اسپانسر امنیت را در بوکس ببیند و برای سرمایه گذاری ترغیب شود. با حاشیه پردازی و پرداختن به موضوعاتی که فقط انرژی می گیرند، نمی‌توانیم به بوکس کمک کنیم. همه بایدکنار هم قرار بگیرند ویَدِ واحد بشوند. اگر این جامعه مانند دیگر رشته های ورزشی در کنار هم بودن و با هم بودن را تجربه کند، مطمئن باشید بوکس ما خیلی زودتر به نتایج خوب می‌رسد.

آیا اسپانسرها سمت شما آمده‌ و علاقه نشان داده‌اند؟

چند مورد بوده و چند مورد دیگر را نیز قرار است به امید خدا برویم و شرایط‌شان را بررسی کنیم. در بحث راه اندازی لیگ تا به حال چند شرکت را پیدا کرده ایم که اكنون زود است نام آن‌ها را بگویم ولی به امید خدا به سمتی پیش خواهیم رفت که یک لیگ پویا را در رده بزرگسالان داشته باشیم و حرکت بزرگی را در بوکس کشور انجام دهيم.

بوکس بانوان در فدراسیون شما چه‌جایگاهی خواهد داشت؟

باید بگویم این مساله، یک مطالبه عمومی است. بانوان کشور ما در حال حاضر در جاهای مختلف تمرین بوکس می‌کنند. فیلم ها و کلیپ های آن را در فضای مجازی دیده اید. نظارتی بر این ها نیست. این امر باید قانونمند بشود.

بهتر است بر اساس قوانین و چارچوبی که تعیین می‌شود بر کار آن ها نظارت کنیم، از آن ها حمایت و هدایت‌شان کنیم. حتی برخی بانوان ورزشکار ما در رشته های دیگر، ابراز تمایل‌شان را برای فعالیت در بوکس بانوان نیز اعلام کرده اند.

اگر این نظارت باشد، مطمئن باشید آسیب‌های اجتماعی نیز کمتر خواهد بود. همان‌طور که گفتم این مساله یک مطالبه است که داريم روی آن کار می کنیم. خبرهای خوبی در راه است!

و سخن پایانی شما.

عزیزان جامعه بزرگ بوکس! کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من. شما می‌توانید این بوکس را از فرش به عرش برسانید یا اینکه این بوکس را بر فرش نگه دارید و اجازه قد کشیدن را به آن ندهید. امروز به حرکتی که آغاز شده، کمک کنید. این شما هستید که امروز باید ایثار کنید. اگر قصوری از ما سرزده، آن را منصفانه و به صورت مشورت به ما بگویید قبل از اینکه به نامحرم برسانید و آن را تبدیل به یک چالش بزرگ برای بوکس کنید. اگر این‌طور عمل کردید، دوستدار بوکسيد و در غیر این صورت، خواسته یا ناخواسته در حال آسیب زدن به آن هستید!