همه می‌پرسند چرا صداوسیما مفسدین اقتصادی را وادار به "اعتراف و توبه" نمی‌کند؟/ سلیقه ای که که عملش غیر از آن چیزی است که می گوید!

 روزنامه جمهوری اسلامی با اشاره به انتشار فیلم اعتراف دختر اینستاگرامی روزهای اخیر نوشت: کلیپ‌های رقص یک دختر نوجوان 17 ساله در فضای مجازی سر و صدا به پا کرد و پس از بازداشت مرتکب این کار خلاف، وی را به تلویزیون آوردند و با پخش اعترافات و توبه او، سر و صدای بیشتری را ایجاد کردند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید؛قطعاً هیچ وجدان بیداری عمل این دختر نوجوان را تایید نمی‌کند و کسانی هم که به بهانه نوع رفتار صدا و سیما اقدام به حمایت از آن نوجوان کرده‌اند، توجیه قابل قبولی برای حمایت‌های خود ندارند.

اما این سوال مطرح است که چرا علیرغم نظر منفی اکثر مردم درباره کار خلاف این دختر، برنامه پخش شده از صدا و سیمای جمهوری اسلامی در این باره با واکنش منفی مواجه شده و به نوعی حمایت از این دختر نوجوان تلقی گردیده است؟

برای پاسخ به این سوال، به نظر می‌رسد تعمق در کلام نقل شده از حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام حائز اهمیت باشد. امام صادق علیه‌السلام در کلامی که مشابه آن توسط دیگر معصومین علیهم‌السلام نیز نقل شده می‌فرمایند: «کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم» مردم را با غیر زبان‌هایتان به دین دعوت کنید. کارشناسان امروز دینی منظور امام صادق از چیزی غیرزبان را «عمل» افراد بیان می‌کنند. به این معنی که متولیان امور اجتماعی و فرهنگی و در نگاهی فراگیرتر متولیان و زمامداران کشور و جامعه باید با عمل خودشان مردم را تعلیم و تربیت نمایند. این یعنی اینکه به زبان چیزی را گفتن ولی درعمل به گونه‌ای دیگر عمل کردن نه‌تنها چاره‌ساز نیست، بلکه اثر عکس دارد و هدف را محقق نمی‌کند.

سالهاست که در نظام جمهوری اسلامی بنا به ماهیت این نظام، توجه به رعایت احکام شرعی، اخلاقی، فرهنگی و انسانی مورد تقاضاست و مشاهده کرده‌ایم که این تقاضا در سال‌های نخستین پیروزی انقلاب با استقبال گسترده مردم مواجه بود و در آن سال‌ها فضای معنوی کشور الگویی تمام عیار بود و اکثر مردم به این فضا اقبال داشتند و به همین جهت فساد نیز در همه نوع آن بسیار کمرنگ بود و یا اساساً به چشم نمی‌آمد. پرواضح است که یکی از دلایل این امر، همخوانی حرف و عمل مسئولین کشور بود و مردم با دیدن یکی بودن حرفی که از مسئولین می‌شنوند و عملی که در همان راستا انجام می‌دهند، رفتار فرهنگی و اجتماعی خود را در قالب «الناس علی دین ملوکهم» تنظیم می‌کردند.

امروز اگر ریشه‌یابی دقیقی صورت گیرد، ما را به این نتیجه خواهد رساند که یکی نبودن حرف و عمل در پندها و اندرزها و امر به معروف‌ها و نهی از منکرها، عامل موثری در بوجود آمدن فضای فرهنگی فعلی کشور است. عاملی که یا از پرداختن به آن غفلت می‌شود و یا دانسته تلاش می‌شود کتمان گردد.

ما نباید ناهنجاری موسوم به بدحجابی یا بی‌حجابی و بی‌حیایی را جدا از ناهنجاری فساد اقتصادی و فساد سیاسی و رانت‌خواری عده‌ای خاص بدانیم. اگر از همان دختر نوجوانی که اقدام به انتشار خلاف رقص‌هایش در فضای مجازی کرده درحالتی صمیمی و خالی از فشار دلیل کارش را سوال کنیم، قطعاً یکی از سوال‌هایش این خواهد بود که چطور در جامعه‌ای که از در و دیوارش شعار اخلاق‌مداری، دینداری، توجه به بیت‌المال و حقوق مردم می‌بارد، هرچند روز شاهد افشای اختلاسی، رانتی، فسادی و... هستیم، اما این همه توصیه‌های اخلاقی و نصیحت‌های دینی مانع این فسادها نمی‌شود؟ چطور مملکت را سال‌ها در اختیار افرادی که مدعی ارتباط با امام زمان علیه‌السلام بودند، گذاشتند، اما حجم وسیعی از فساد که با این ادعا صورت گرفت، پاسخ قانع‌کننده‌ای برای مردم نداشت؟ و هزاران سوال دیگر از این قبیل.
پس معلوم می‌شود، ما طبق فرمایش امام صادق علیه‌السلام عمل نکرده‌ایم و مردم را با رفتارهای اخلاقی خود که غیر از دعوت با زبان است، به رعایت احکام الهی و شرعی دعوت نکرده‌ایم. و همواره تلاش کرده‌ایم سلیقه‌ای را که خود می‌پسندیم در این زمینه بکار بندیم. سلیقه‌ای که در اکثر مواقع جواب عکس داده است.

به همین کاری که تلویزیون با آن دختر نوجوان انجام داد توجه نمائید! این دختر نوجوان کاری خلاف شرع و عرف و اخلاق انجام داده و قطعاً هر توجیه دیگری در زمینه این کار خلاف قابل قبول نیست و چه بسا اگر صدا و سیما آن برنامه را تهیه نمی‌کرد و به آن شکل پخش نمی‌کردند، عمل این دختر با واکنش منفی مردم نیز مواجه می‌شد، اما کار صدا و سیما به ترویج این کار خلاف کمک کرد بطوریکه جمع دیگری به بهانه حمایت از این دختر که صدا و سیما آبروی او را برده است، اقدام به عمل مشابه کردند و در فضای مجازی منتشر نمودند و در کنار آن پست‌های فراوانی منتشر شد که عموماً این سوال را مطرح می‌کردند که چرا صدا و سیما به جای این دختر نوجوان، مفسدین بزرگ اقتصادی را نمی‌آورد و آنها را وادار به اعتراف و توبه نمی‌کند؟

این یعنی، سلیقه‌ای که تنها دوست دارد با زبان حرف بزند ولی عملش غیر از آن چیزی است که می‌گوید. پس تا زمانی که امور فرهنگی ما بر حول همین مدار می‌چرخد، باید خود را برای مرثیه‌های بیشتری در امر عفاف آماده نمائیم.