وقتی فردوسی پور کاشف جعبه سیاه هواپیما می شود

احسان محمدی - عادل فردوسی پور هنوز محبوب ترین مجری تلویزیون است. او نه چشم های تیله ای و بُغض های احسان علیخانی را دارد و نه مثل فرزاد حسنی می تواند یک نفس شعر و روایت بخواند.

عادل به ورطه ای که کامران نجف زاده و مرتضی حیدری در آن فرو غلتید هم گرفتار نیامد و هنوز با آن جملات بریده بریده، اطلاعات جغرافیایی و ادبی نه چندان درخشان، دست و سر تکان دادن های مکرر، گاف های داخل استودیو و ... میلیون ها ایرانی را صبح های سه شنبه با چشم های پف کرده سر کار می فرستد. ایرانیانی که تا پاسی از نیمه شب برنامه 90 او را دنبال کرده اند.

شب گذشته در خلال اجرای برنامه 90 عادل فردوسی پور گریزی هم به سانحه تلخ سقوط هواپیمای شرکت سپاهان زد به این بهانه که بازیکنان تیم فوتبال سپاهان با این هواپیما پرواز کرده اند و سرپرست این تیم در توصیه ای عجیب گفته بود با هواپیمای 140 نباید قبل از ساعت 8:30 پرواز کرد!

او کوشید حتی نظر چند خلبان را هم در مورد این سقوط بپرسد و در برنامه اش آنها را عنوان کرد.

در این که سقوط این هواپیما قلب میلیون ها ایرانی را شکست تردیدی نیست و اینکه بسیاری مشتاق هستند بدانند آیا باز خلبان و خطای انسانی عامل فاجعه بوده یا خیر هم یک نیاز خبری قابل درک است اما آیا مطرح کردن اخباری از این دست وقتی جعبه سیاه هواپیما پیدا شده و متخصصان امر مشغول بررسی داده های آن هستند در برنامه ورزشی 90 موضوع درستی است یا نه، می شود تردید کرد.
راز استمرار و محبوبیت عادل فردوسی پور و برنامه ای که تنها با نام و چهره او قابل تحمل است همراهی و همدلی با مردم است.

وقتی ناصر حجازی تلخ و جان گزا دست از دنیا شست و رفت او پیراهن سیاه پوشید و برنامه اش را مثل هزاران ایرانی دیگر که قلبی مالامال از اندوه داشتند با بغض آغاز کرد و با نَمی اشک در چشم هایش پی گرفت.
 
این عادل فردوسی پور بود که حتی پیش از هر برنامه سینمایی و تلویزیونی فتح اسکارتوسط اصغر فرهادی را در برنامه اش به مردم ایران تبریک گفت. او بود که به زلزله ورزقان و بوشهر از منظری متفاوت پرداخت. برای رهاندن جوانی از پای چوبه دار کوشید و حتی در برنامه ورزشی 2014 روایتی سوزناک و تلخ از آنچه در غزه می گذرد به روی آنتن برد؛برنامه ای چند دقیقه ای که به دل نشست،خالی  از شعار و کلیشه.

هیچ کدام از این عرصه ها که ذکر شد ارتباط مستقیمی با فوتبال ندارند اما عادل فردوسی پور گاهی بزرگتر از تلویزیونی می شود که با قاب آن چهره شده است.

رفتارهایی از این دست البته برای او کم حاشیه نبوده اند. او به واسطه همان اجرای تلخ و پیراهن سیاه درشب درگذشت ناصر حجازی از سوی چند رسانه خاص نواخته شد اما همچنان بر لبه تیغی راه می رود که بسیاری از مردم برای نیفتادنش دعا می کنند اما تا چه هنگام می تواند این بند بازی ماهرانه را پی بگیرد؟

آیا ماجراجویی های مجری به ظاهر همیشه جوان 90 برای او گران تمام نمی شود و محبوبیت، این اجازه و حق را به او می دهد که حتی در موضوع حساس و بسیار تخصصی سقوط هواپیما هم از تریبون یک برنامه ورزشی سخن بگوید؟