به کدام آب معدنی اعتماد کنیم؟

 نوشته‌های روی برچسب چند بطری آب معدنی را خواند و با عناوین مختلفی روبه‌رو شد. اما این واژه‌ها چه معنایی داشت و به کدام‌یک باید اعتماد می‌کرد؟

فقط آب معدنی طبیعی : آب معدنی طبیعی از چشمه‌های زیرزمینی به دست می‌آید که معمولا به دلیل نظارت‌های مستمر تحت تاثیر سموم شیمیایی و فاضلاب قرار ندارد و از نظر میکروبیولوژی دارای کیفیت مناسب و در مقایسه با انواع آب‌های بطری شده دارای بهترین کیفیت است. اما آب چشمه که در روستاها استفاده می‌شود اغلب نظارت نشده بوده و میزان مواد شیمیایی و معدنی آن تعیین شده نیست و گاهی بیماری‌زا می‌شود.

مقایسه آب آشامیدنی و فرموله شده : معمولا میزان املاح آب‌های فرموله از آب‌معدنی‌ها کمتر است و برای بیماران کلیوی مناسب‌تر خواهد بود. جدول املاح و سختی آب که روی بطری‌ها درج شده می‌تواند راهنمای بیماران باشد. آب‌هایی که واقعا معدنی هستند به دلیل املاحی که دارند برای بیماران کلیوی محدودیت مصرف داشته و نباید جایگزین آب معمولی شوند. اغلب آب‌های معدنی سدیم بالایی داشته و بیماران دچار پرفشاری خون باید در مصرف آن محتاط باشند.

آب معدنی با کلر ضدعفونی نمی‌شود: آب‌های بطری شده اغلب به روش فیلتراسیون، تصفیه ازنی، تابش اشعه ماورای بنفش یا تصفیه اسمزی ضدعفونی می‌شوند و در نتیجه کلرزنی و خطرات ناشی از پرکلرین در این نوشیدنی‌ها وجود ندارد، اما احتمال این‌که آلودگی شیمیایی داشته باشند وجود دارد.

آب معدنی هم نیترات دارد : آلودگی‌های شیمیایی نظیر سرب، جیوه، کادمیم، نیترات و‌... در اثر تصفیه، جوشاندن یا ضدعفونی کردن از بین نرفته و اثرات خطرناک آن همچنان وجود دارد. البته باید بدانید ترکیبات آب معدنی‌های مجوزدار به‌طور مستمر آزمایش و کنترل می‌شود و مصرف برندهای معتبر آب‌معدنی که تائیدیه وزارت بهداشت دارند هیچ مشکلی ایجاد نخواهد کرد.

تاریخ مصرف آب معدنی: تاریخ انقضای مصرف آب معدنی حدود یک‌سال است که البته توصیه شده این نوع آب‌ها به دلیل شرایط نگهداری نامناسب در مغازه‌ها و مهاجرت یون‌ها از ظروف پلاستیکی به آب بیش از شش ماه نگهداری نشوند.

منبع : جام جم