اگر بغداد سقوط کند، اوباما فرمان بازگشت به عراق را صادر می کند

نشریه لوموند نوشت: اگر باراک اوباما فکر میکرد در صورتی که سربازانش را از عراق به کشور باز گرداند دیگر دست هایش در عراق کثیف نخواهند شد، باید بداند که اشتباه کرده بود.

گسترش نفوذ گروه تروریستی داعش در کردستان عراق و خطر اشغال بغداد توسط شورشیان اسلامگرای داعش اوباما را باید بیاد حرف هائی بیاندازد که یازده سال پیش کولین پاول قبل از اشغال عراق بر زبان آورد. او گفت " اگر چیزی را تخریب کردی دیگر به خودت تعلق دارد و مسئولیتش به گردن توست."

اینک رئیس جمهوری آمریکا که بدلیل تعهداتش بقصد پایان دادن به ماجراجوئی های جورج بوش در عراق و افغانستان ،توسط رای دهندگان آمریکائی انتخاب شد، درست در آخرین مرحله دوران حکومتش باید میان دو گزینه یکی را انتخاب کند. یا با ورود به چهارمین جنگ آمریکا در 25 سال گذشته در منطقه خاور میانه به حل مشکلات بپردازد، یا آنکه برای جانشین آینده اش مخروبه ای به ارث بگذارد که البته از رهگذر آن ،ابرقدرتی آمریکا دیگر ادعای قابل دفاعی نخواهد بود.

اگر شورشیان داعش بتوانند به داخل بغداد نفوذ کنند ، آمریکا خود را در موقعیت مشابهی خواهد یافت که فرانسه در سال 2012 در مقابل کشور "مالی" داشت. یعنی موقعیتی که فرانسه چاره ای نمی دید جز انکه بقصد جلوگیری از سقوط پایتخت مالی یعنی باماکو ، توسط یک گروه تروریستی بنام " اکمی" ( وابسته به القاعده) مداخله نظامی کند.

تا کنون توازن قوا به اوباما اجازه می داد که در عملیات محدودی شرکت کند. مثلاً عملیات کماندوئی دستگیری بن لادن را سامان دهد و یا در لیبی با پشتیبانی عقبه حملات فرانسه و انگلستان ، به یاری آنها بشتابد. یا مثلاً در عملیات تحریم علیه روسیه ، نقش رهبر ارکستر را بعهده گیرد و بار اصلی عواقب این تحریم ها را به دوش اروپا بیاندازد.

حملات هوائی با هدف های مشخص در شمال عراق هنوز شواهد کافی بدست نمی دهند که نشان دهد اوباما دست از استراژی غیر جنگجویانه خود بر داشته باشد.

در ادامه این گزارش به نقل از اوباما آمده است که " سربازان ما به عراق باز نخواهند گشت تا در آنجا بجنگند. چرا که در این درگیری ها هیچ راه حل نظامی آمریکائی وجود ندارد."

با این حال، اوباما فراموش کرده است که آمریکا نمی تواند اجازه دهد که بغداد پایتخت افراطیون ایدئولوژیک قرون وسطائی گردد. همانطور که نمی تواند افغانستان را در مقابل تعرض طالبان رها سازد. چرا که صلح را نیز هم چون جنگ باید ابتدا به چنگ آورد.