چرخ صنعت خودرو در چاله ابهام

 گمانه زنی اکثریت کارشناسان اقتصادی و صنعتی این بود و هست که شرکتهای بزرگ طرف قراراد با ایران در فعالیتهای گوناگون پس از خروج آمریکا از مصالحه برجام با سرعت کم یا زیاد راه خروج از بازار ایران را درپیش بگیرند.

ساعت 24 نوشت: این اتفاق حالا و پس از یک ماه از تصمیم ترامپ در حال رخ دادن است. مدیران توتال به ایران وعده داده اند برای معاف شدن از تحریم آمریکایی تلاش خواهند کرد اما انتظارشان از رییس جمهور آمریکا خوش بینانه نیست و به مقامهای ایرانی گفته اند امید کمی برای برگشت سریع وجود دارد. این داستان از سوی زیمنس آلمان ، دایملر کره جنوبی و حالا پژو – سیتروئن فرانسه نیز تکرار شده است. هنوز حرف های مدیران این شرکت خودروساز فرانسوی از دهانش بیرون نیامده بود که رسانه های ضد دولت دوازدهم داستان را با آب و تاب بیان کرده و مدیران دولت و مدیران خودروسازی را زیر تییغ انتقاد گرفته اند که چرا چنین نکردید و چرا چنین شد و چنان نشد. چرا از مدیران پژو – سیتروئن چک وسفته نگرفتید که اگر تحریم شد و رفتند از آنها خسارت بگیریم و ...

البته باید قراردادها گونه ای منعقد شود که بشود در موارد خاص و دربرخی از بزنگاهها کاری کرد اما این واقعیت را نیز نمی توان که شرکتهای بزرگ جهانی که در اقتصاد دنیا هضم شده و هرکدام به شکلی و درجایی باهم همکاری دارند - و چه بسا سهامداران آنها درهم آمیزی و مشارکت دارند - و در هر امری سبک و سنگین می کنند و منافع سهامداران خود را به هیچ بهایی قربانی کاری برای افراد و شرکتهاو کشورهای دیگر نمی کنند. از سوی دیگر این هم یک واقعیت انکار ناشدنی است که چرخ صنعت خودرو ایران در چاله ابهام و بداقبالی افتاده است و در این اتفاق بد مدیران این صنعت دخالتی ندارند. حالا باید برای بیرون کشیدن این صنعت از چاله ابهام و بد اقبالی چه باید کرد و چه نباید کرد؟

نخستین کاری که نباید کرد رجز خوانی برای مدیران و تهدید مدیران شرکتهایی است که اعلام کرده اند به طور موقت فعالیت خود را تعلیق می کنند. کاری که به موازات این باید انجام داد و شرط عقل و منطق است ، دادن فرصت اندیشیدن به مد یران در سطوح گوناگون این صنعت است. باید به وزارتخانه صنعت معدن و تجارت و به مدیران دوغول خودروسازی ایران یعنی ایران خودرو و سایپا به مثابه اصلی ترین بازیگران این صنعت و بازار خودرو فرصت داد با آرامش و در فضایی دور از تنش و غوغا ، اتفاق رخ داده را درکانون توجه قرار داده و راههای بیرون کشیدن چرخ صنعت از این ابهام را بررسی کرده و کم ریسک ترین راه را بیابند. باید به مدیران کمک کرد در بهترین وضعیت روحی و روانی به راههای جایگزین بیندیشند. با فشار و اغراق در هیچ زمینه ای نمی توان به جایی رسید و غولهای خودروساز را ناگزیر کرد کاری کنند که منافع بلند مدت شان را به کام خطر های ناشناس بیندازند. بدون تردید مدیران خودروسازی ایران دارای راهبردهای از پیش اندیشیده برای چنین روزهایی بوده وتصمیم های کارآمد اتخاذ خواهند کرد. این مدیران توجه داشته باشند فرمان یک صنعت بزرگ و دارای ارزش افزوده بالا در کل صنعت و در تولید ناخالص داخلی را در دست دارند و باید با استفاده از نیروی همه کسانی که دراقتصاد خودرو تجربه و دانش دارند و درروزهای سخت فعالیت در این صنعت را درکارنامه خویش ثبت کرده اند دنبال راه حل مناسب باشد. کارآمد ترین راه برای اینکه چاله کنده شده برای صنعت خودرو عمیق تر و گسترده تر از این نشود ادامه مذاکره با طرفهای خارجی برای مقاومت بیشتر د ربرابر تحریم های آمریکایی و متقاعد کردن آنها برای قبول کردن سهمی از ریسک اجرای قرارداد است . اقدام بعدی تسریع در مطالعات مربوط به تجمیع امکانات داخلی از نظر فنی ، مالی و تکنولوژیکی با هدف جایگزین کردن این امکانات در بخش های گوناگون برای ادامه کار بنگاههای داخلی است. مدیران صنعت خودرو باید با شهروندان و مصرف کنندگان از نزدیک و با کمال شجاعت و امانت داری گفت و گو کنند و نظر آنها را به صنعت مثبت سازند.