وارثان شماره 10 برزیل و آرژانتین در اندیشه تاریخسازی

کشورهای مختلف با صرف هزینه‌های هنگفت و زمان و انرژی زیاد در طی 4 سال به دنبال برداشت محصول در رقابت‌های اصلی هستند و اهمیت این مسابقات بعضاً اگر نگوییم از جنگ‌ها مهم‌تر بوده، حداقل به همان میزان به حیثیت مردم یک کشور سمت و سو داده است.

چرخش توپ در مستطیل سبز و تصمیمات لحضه‌ای مردانی که نماینده یک ملت در زمین هستند از آنها ابر قهرمان یا ضد قهرمان ساخته است و بسیار بودند بازیکنانی که این اوج و حضیض را توأمان تجربه کرده‌اند.

در این میان ستاره‌هایی بودند که با درخشش در جام جهانی نام خود را تا ابد روی فوتبال حک کردند و ستارگان نسل جدیدی هم هستند که همه کار می‌کنند تا چیزی از خودشان در این تورنمنت به جای بگذارند.

برزیل و آرژانتین، دو ابر قدرت آمریکای جنوبی از دیرباز جزو مدعیان جام جهانی بودند و حالا با ستارگان نسل جدید خود به دنبال تکرار خاطرات شیرین گذشته هستند. شواهد و قرائن نشان از تکرار تاریخ برای آنها دارد و بازهم دو تیم سرنوشتشان به شماره 10 تیم گره خورده است. به وارثان پیراهن مقدس پله و مارادونای کبیر...

پله، افسانه کوچک و کار بزرگ

سال‌های دور، زمانی که هنوز نام هیچ بازیکنی روی ورزش فوتبال سایه نیانداخته بود و هنوز اثری از ستاره‌های کنونی و رکوردهای بی‌نظیرشان نبود، یک جوان سیه‌چرده در ترکیب سلسائو چشم‌ها را به خود خیره کرد. 

جام جهانی 1958 بود و برزیل به دنبال ترمیم غرور از دست رفته در دوره قبلی مسابقات تنها یک چاره داشت تا امید به زندگی را در دل مردم کشورش مجدداً زنده کند. مردمی که فارغ از فقر و سختی‌های زندگی یک عشق و ازلی و ابدی داشتند و آنهم فوتبال بود.

در همان دوره یک نوجوان 17 ساله برای آنها کافی بود تا جام قهرمانی را بالای سر ببرند. اگرچه برزیل ستاره‌های زیادی در ترکیب خود داشت ولی هتریک در نیمه نهایی مقابل فرانسه درست چند روز پس از گرفتن لقب جوانترین گلزن تاریخ جام جهانی و رساندن برزیل به فینال و بازهم زدن 2 گل به سوئد در بازی نهایی شکلی باقی نمی‌گذارد که جام 58 جام پله بود. الماس سیاه شاید بدشانس بود که در عصری فوتبال بازی می‌کرد که خبری از رسانه‌های گسترده پوشش‌های خبری کنونی نبود و خیلی از مردم هنوز تلویزیون نداشتند و بعضاً بازی‌ها را از رادیو یا حتی روزنامه‌ها پیگیری می‌کردند. نسل جوانی که بازی‌های پله را ندیده است و مقابل لقب بهترین بازیکن تاریخ که برازنده اوست مقاومت می‌کند...

دست خدا جام 86 را لمس کرد

 28 سال پس از درخشش پله در جام جهانی، در 86 نوبت آرژانتینی‌ها بود تا با معرفی یک ابرستاره، جام قهرمانی را بالای سر ببرند. دیه‌گو مارادونا در 26 سالگی بهترین نمایش زندگی‌اش را با پیراهن آرژانتین انجام داد.

اوج کار مارادونا در بازی با انگلیس بود که 2 گل تاریخی به ثمر رساند. یکی از آنها با دست و دور از چشم داور به ثمر رسید و به عنوان دست خدا شناخته شد و دیگری پس از پشت سر گذاشتن تعداد زیادی از بازیکنان حریف و حمل توپ از میانه زمین به ثمر رسید و باعث صعود آرژانتین شد.  آرژانتین در فینال هم آلمان را شکست داد که اگرچه مارادونا گلی به ثمر نرساند ولی عملکرد درخشانی داشت.

وارثان دو پیراهن مقدس

 جام جهانی 2018 در راه است. 60 سال پس از درخشش پله و 32 سال بعد از نمایش خیره‌کننده مارادونا، چشم امید برزیل و آرژانتین بازهم به ستاره‌های شماره 10 شان است. نیمار و مسی که این فرصت را دارند تا تاریخسازی کنند و تاریخی شوند.

نیمار در دور قبلی رقابت‌ها در حالیکه برزیل میزبان بود و شانس اصلی قهرمانی محسوب می‌شد، در بازی نیمه نهایی مقابل آلمان غایب بود تا در افتضاح تاریخی هموطنانش سهیم نباشد و مسی هم پس از 90 دقیقه تلاش با همبازیانش در وقت‌های اضافه حریف آلمان نشد تا ضربه تمام کننده گوتسه، رویای جاودانگی لئو را پرپر کند.

حالا مسی در 30 سالگی و نیمار در 26 سالگی چشم یک کشور را خیره به ساق‌های خوب می‌بینند و اگر از آن استفاده نکنند شاید 4 سال دیگری در اختیارشان نباشد تا فرصت دوباره بیابند. برزیل از 2002 و آرژانتین از 86 به بعد دیگر رنگ قهرمانی را ندیده‌اند...