روزهای حساس برای کشور/ دیپلماسی یا درگیری؟

 روزنامه شرق در یادداشتی به قلم فریدون مجلسی . تحلیلگر روابط بین‌الملل نوشت:

ایران روزهای حساسی را سپری می‌کند؛ گویی برخی از بیگانگان بیشتر از خودمان به ‌این وضع خطیر می‌اندیشند. آمریکای ترامپ پس از یک سال زمینه‌چینی و تهدید، همراه با تبلیغاتی عربی-اسرائیلی، حمله ‌اصلی را از سمت برجام آغاز کرده است. ترامپ و افراطیون همدست او از ابتدا فهمیده بودند که برجام می‌تواند کمک بزرگی به رفع موانع برخاستن و قدم‌گذاشتن ایران در راه توسعه ‌اقتصادی باشد، به همین دلیل کوشیدند تیشه به ریشه‌‌ آن بزنند. ترامپ گفت برجام به زیان آمریکا و غرب است و ایرانی‌‌ها سر ما کلاه گذاشته‌اند؛ همان کسی که ‌در کمپین انتخاباتی خود، عربستان را به‌دلیل حمایت از تروریست‌‌های القاعده و داعش سرزنش می‌کرد، پس از بستن «قرارداد قرن» به ارزش افزون بر 400‌میلیارد دلار برای فروش تسلیحات به سعودی‌ها، ناگهان و هم‌زمان با اعلام خروج کشورش از تعهدات برجام، ایران را مسئول کمک به تروریست‌‌های ضدشیعی طالبانی و القاعد‌ه‌ اعلام کرد! جالب است احمدی‌نژادی‌ها که با شعارها، ادعاها و تهدیدهای بی‌پشتوانه خود، بهانه به دست دنیا دادند و ایران را «تهدیدی برای صلح و امنیت جهان» معرفی کرده و در شش نوبت موجبات محکومیت ایران را در شورای امنیت با همراهی روسیه و چین فراهم کردند و آن تحریم‌‌های زمین‌گیرکننده را به ارمغان آوردند، با برجام که برچیننده تحریم‌‌ها بود نیز از آغاز مذاکرات تا بعد از امضا و لغو قطع‌نامه‌های گذشته با قطع‌نامه پشتوانه برجام، به ناسازگاری و مقابله برخاستند.

 احمدی‌نژاد با شعارهای بی‌مورد درباره دروغ‌نامیدن‌‌ هولوکاست، هم‌زمان از مدیریت جهان سخن گفت. او بهانه ارزشمندی به ‌اسرائیل داد تا با مظلوم‌نمایی هرچه بیشتر، از آن تهدید بهره‌برداری کرده و «حق مسلم بهره‌مندی از انرژی هسته‌ای» را بهانه تهدید هسته‌ای علیه ‌خود قلمداد کند. متأسفانه همان جریان، پس از امضای برجام و با وجود اعلام مکرر دولت ایران دربار‌ه‌ اینکه ‌ایران در حمله به هیچ کشوری پیش‌دستی نخواهد کرد، شعارهایی داد و سفارت‌سوزی‌‌ها و رفتارهایی را دنبال کرد که گویی اگر سلاح هسته‌ای هم منتفی شده باشد، ایران با ابزارهای دیگری می‌تواند دنیا را تهدید کند. ترامپ به همین بهانه و دستاویز، تعهدات کشورش را یک‌جانبه لغو کرد‌ه ‌است. نکته جالب ماجرا اینجاست که اکنون كساني که ‌از آغاز سد راه و سپس مانع اجرای برجام بودند، به دولت ایراد می‌گیرند که «نگفتیم!؟» و به ‌هزارویک دلیل بدعهدی آمریکا را در خروج نامعقول از برجام محکوم می‌کنند. اکنون که وضعیت سوریه سامانی گرفته ‌است، روسیه و آمریکا دیگر نیازی به باقی‌ماندن ایران در سوریه نمی‌بینند، درحالی‌که ایران در هزینه‌های جانی و مالی جنگ علیه تروریست‌‌های داعشی بیش از دیگران نقش‌آفرين بود‌ه ‌است. به‌هرحال اگر مقصود، بازگشت ثبات و آرامش و صلح به سوریه بود‌ه ‌است، چه باک! اما ایران نیز مانند همسایگان دیگر سوریه، در آن کشور منافعی اقتصادی و ترانزیتی دارد و نباید حضور در سوریه، ابزاری برای تهدید امنیت ایران بشود. اکنون که دوره جنگ سپری شد‌ه، ‌لازم است ایران هم سهم درخوری در مذاکرات و تضمین‌‌های دوران صلح داشته باشد. در یمن نیز که بهانه دیگری بود، ایران آمادگی خود را برای مذاکر‌ه ‌با اروپا اعلام کرد؛ اما بهانه‌جویی و خطر قربانی‌کردن ایران با تحمیل تحریم‌‌های تازه ترامپی رفع نشد‌ه ‌است. در ماه‌های اخیر، پس از اقدام نسنجید‌ه آمریکا در انتقال سفارت خود به قدس، دو‌بار اجلاس سران کشورهای اسلامی در استانبول تشکیل شد و هماهنگی‌‌هایی برای درپیش‌گرفتن سیاست مشترک و پشتیبانی از مواضعی که ‌اعراب برای حل مسئله خود در فلسطین اتخاذ خواهند کرد، به عمل آمد.

 مشارکت ایران با دیگر کشورهای عربی و اسلامی در هرگونه ‌اقدام دسته‌جمعی از سنگینی و هزینه‌های به‌دوش‌کشیدن انفرادی بار این مسئله عربی خواهد کاست و بهانه‌جویی علیه ‌ایران را که متأسفانه بیشتر از سوی کشورهای عربی به آن دامن زده می‌شود، خنثی خواهد کرد. اکنون زمان سنجش دستاوردهایی است که با وجود کاستی‌‌های تحمیلی از سوی افراطیون خارج و داخل از زمان امضای برجام، نصیب ایران شد‌ه ‌است؛ اکنون زمان دفع شر و مصون‌‌نگاه‌داشتن منطقه ‌از خطر برخورد ویرانگر و جلوگیری از بازگشت تحریم زیان‌بار است. از شعارهای تحریک‌کننده کاری ساخته نیست و سودی به‌دست نمی‌آید. با نشان‌دادن مقاصد صلح‌آمیز و ترجیح‌دادن راه‌حل مسالمت‌آمیز دیپلماتیک است که می‌توان فضای امنی برای سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی ایجاد کرد و در شرایطی که زیرساخت‌‌های صنعتی و مواصلاتی و نیروی انسانی در کشور فراهم است، اجازه داد که در شرایط برد-برد، قدرت واقعی در سایه توسعه ‌اقتصادی و تولید و اشتغال نصیب کشور شود.