دانستن حق مردم است

به نظرم همین فراموشی باعث شده برخی کتابخانه های وزارتخانه و سازمان های تابعه از سندهای مختلف حوزه سلامت انباشته شود؛ سندهایی که بیشترشان نتوانسته اند باعث اتفاقی جدی در زندگی مردم شوند و اثرشان این بوده که به تدریج بین مردم، سیاست مداران و سیاست گذاران فاصله ایجاد شده است.

پس باز هم اینجا می نویسم تا مردم بدانند که می دانم آنها انتظار دارند تصمیم گیری ها، قانون ها، مصوبه ها و... اثری واقعی و قابل لمس در زندگی شان داشته باشد و اگر در عمل، چنین اتفاقی را درک نکنند، هر روز از دولت، مجلس و مسئولان کشور دورتر می شوند.

مردم باید بدانند سندهای مصوب حکومتی، از سیاست های کلی نظام تا قوانین خرد و کلان، چه سودی برای آنها دارد و چه گره ای از زندگی شان می گشاید.

متأسفانه باید بگویم خیلی از ما در سطوح مختلف به انجام کارهای نمادین عادت کرده ایم؛ کارهایی که نتیجه اش پس از مدتی در چند جلد کتاب یا چند سی دی به قفسه ای از کتابخانه ای در گوشه ای از یک اتاق سپرده می شود و بس.

به همین دلیل مردم در اینکه تدوین اسناد مختلف چقدر می تواند در رفع مشکلات آنها مؤثر باشد تردید دارند؛ من به حوزه های دیگر نمی پردازم اما اطمینان دارم هموطنانم مشکلات زیادی در عرصه بهداشت، پیشگیری، درمان و بیمه دارند. بیش از آن هم به این نکته باور دارم که در جهان امروز امکان پیشرفت کشورها بدون برقراری امنیت و آرامش و داشتن دانش و سیاست های سلامت محور، میسر نیست.

خوشبختانه سیاست های کلی نظام سلامت با هوشمندی تدوین شده و باید کاری کنیم تا در مورد آنها مشابه قبل رفتار نشود. البته باید اعتراف کنم طی یکی دو ماه گذشته گاهی باز هم در همان مسیر قبلی حرکت کرده ایم؛ جلساتی برگزار شده؛ مسابقه ای بین ما، وزارت رفاه و بیمه ها شکل گرفته و مردم حرف های زیادی شنیده اند که نتیجه آنها را در زندگی شان ندیده اند.

در این مرحله ما باید تا می توانیم از حاشیه ها فاصله بگیریم و فضای بهداشت و درمان کشور را مثبت تر و با سرعت و دقتی بیش از قبل به پیش ببریم.

اولین قدم هم این است که تلاش کنیم دولت مردان و نمایندگان مجلس به این باور برسند که سلامت باید یکی از اولویت های کشور باشد. به همین دلیل باید کار را خیلی جدی پی بگیریم و مشکلات این حوزه را سامان دهیم.

کشورهایی دارای شرایط جمعیتی و جغرافیایی مانند ایران، بسیاری از مشکلات حوزه سلامت خود را حل کرده اند؛ ما باید از تجربیات این کشورها استفاده کنیم تا گره های سلامت جامعه زودتر باز شده و زندگی مردم در این عرصه متحول شود.

این کار شدنی است، البته اگر ما مسئولان، اقتدار طلبی نکنیم؛ به مردم فکر کنیم و مقام ها، اتاق ها و میزها را امانتی گذرا بدانیم که باید در چند و چونش هم پاسخ داد. اگر این گونه فکر و عمل کنیم، تکلیف مان روشن است و می توانیم مجلس و دولت را هم مجاب کنیم اعتبارات لازم را به این حوزه اختصاص دهند تا با قدرت این مسیر را ادامه دهیم و در خدمت مردم شریف و عزیز ایران باشیم.