آیا فشارخون بالا هم ژنتیکی است؟

  پژوهشگران آمریکایی ادعا کرده‌اند که شاید نوعی ژن، عامل پیشگیری از حذف نمک اضافی بدن و درنتیجه مبتلا شدن افراد به فشارخون بالا باشد. این ژن در ۴۸درصد از مردم وجود دارد.

پژوهشگران دانشگاه ویرجینیا و دانشگاه جرج واشنگتن در ایالات‌متحده دریافته‌اند نوعی ژن که در ۴۸ درصد انسان‌ها وجود دارد، می‌تواند توانایی بدن را در حذف نمک اضافی پس از خوردن غذاهای شور، محدود کند.

پژوهشگران پیش‌تر تشخیص داده بودند که داشتن این نوع ژن، فشارخون حساس به نمک را افزایش می‌دهد. پژوهش جدید، چگونگی عملکرد این ژن را در جلوگیری از حذف نمک اضافه توضیح می‌دهد.

تشخیص حساس بودن فشارخون به نمک و حتی درمان آن برای پزشکان دشوار است، زیرا ۱۴ درصد افراد می‌توانند با داشتن فشارخون معمولی، به نمک هم حساس باشند و بدتر اینکه تقریبا ۳۰ درصد افراد حساس به نمک، به خاطر ناتوانی در حذف سدیم در معرض خطر سکته، حملات قلبی، نارسایی کلیه و نابینایی هستند.

شاید دانستن این نکته که مشکل حذف نمک در کدام قسمت وجود دارد و عملکرد آن قسمت به چه شکل است، درنهایت به کشف درمان‌های شخصی‌سازی‌شده برای این شرایط ختم شود. پزشکان برای درمان‌های شخصی‌سازی‌شده، رژیم و ورزش روزانه فردمدار را پیشنهاد می‌کنند زیرا واکنش هر فرد نسبت به روش‌های مختلف، متفاوت است.

پیش‌تر، پژوهشگران دانشگاه ویرجینیا اعلام کرده بودند که هر فرد ازنظر ژنتیکی دارای شاخص شخصی حساسیت به نمک است و بر این اساس، شخصی‌سازی رژیم سدیم‌کلراید را پیشنهاد داده بودند. حال پژوهشگران در بررسی‌های اخیر خود دریافته‌اند که این ژن‌ها برای پروتئینی در کلیه برنامه‌ریزی می‌شوند. این موضوع، به تعادل در حذف سدیم و نگهداری سدیم کافی کمک می‌کند.

«رابین فلدر» (Robin A. Felder) از بخش آسیب‌شناسی دانشگاه ویرجینیا و نویسنده ارشد این پژوهش می‌گوید: «خلاص شدن از سدیم اضافی برای بدن مهم است، زیرا وجود بیش‌ازحد سدیم در بدن، موجب نگهداری آب در بدن می‌شود؛ درنتیجه فشارخون بالا می‌رود و طول عمر فرد کاهش می‌یابد.»

این پژوهش نشان می‌دهد که نوعی نقص ژنتیکی موجب فعالیت بیش‌ازحد یک ناقل سدیم موسوم به NBCe2 می‌شود. این موضوع به‌خصوص پس از مصرف غذای شور، موجب می‌شود سدیم زیادی که در کلیه ذخیره شده است، به بدن منتقل شود و این یعنی شاید مصرف بیش‌ازحد نمک، برای افرادی که این ژن معیوب را دارند، خطرناک باشد.

دکتر «پدرو خوزه» (Pedro A. Jose) از دانشگاه جرج واشنگتن می‌گوید: «برای بررسی ناقل‌های سدیم در مدل‌های حیوانی و انسانی، به پژوهش‌های بیشتری نیاز داریم.»