آمار عجیبی که از پرسپولیس به جا ماند

 پرسپولیس با تساوی مقابل نسف قارشی صعودش به مرحله بعدی لیگ قهرمانان آسیا را قطعیت بخشید تا برای صدرنشینی در روز آخر مبارزه کند اما کیفیت تیم برانکو در ازبکستان چندان دلپذیر نبود.

البته پرسپولیس در دو نیمه این مسابقه کیفیت‌های متفاوتی داشت. در نیمه نخست به شدت منفعل و محتاط و در نیمه دوم تا حدودی محتاط و البته با جسارت بیشتر. خط دفاعی پرسپولیس مقابل نسف قارشی روز فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشت و شاید اگر اشتباه دقیقه پایانی رخ نمی‌داد می‌شد با قطعیت گفت هیچ توپی از بین مدافعان سرخپوش عبور نکرده و نسف قارشی هیچ موقعیت خطرناکی روی دروازه بیرانوند ایجاد نکرده است. عملکرد خط دفاعی پرسپولیس و تحکم این تیم در فاز تدافعی وقتی بیشتر به چشم می‌آید که بدانیم نسف قارشی بیشتر از پرسپولیس پاس داد و صاحب توپ بود اما با وجود مالکیت بیشتر توپ کمتر از سرخ‌ها موقعیت آفرید.

پرسپولیس در نیمه نخست کاملا حریف را مدیریت کرد و مهم‌ترین موقعیت‌های این تیم در 5 دقیقه پایانی این نیمه به وجود آمد. پرسپولیس مثل بازی برگشت با الوصل توپ را به حریف داده بود و مختصر و مفید حمله می‌کرد. هر چند سرخ‌ها در این مسابقه به گل نرسیدند اما تعداد شوت‌های این تیم در مقایسه با حریف ازبک بسیار بیشتر بود و نشان می‌داد این تیم در فاز حمله قوی‌تر از حریفش عمل کرده است.

اما در این میان یک نکته نباید گم شود. اینکه آیا پرسپولیس هوشمندانه توپ را به حریفش داده بود یا این مساله از ضعف خودی و قوت حریف نشات می‌گرفت؟ در مورد مالکیت توپ پرسپولیس در بازی‌های گذشته می‌توان بررسی دقیق‌تری انجام داد. پرسپولیس در بازی رفت با همین نسف قارشی در تهران در حالی سه گل به حریفش زد و برنده شد که فقط یک درصد زمان بازی بیشتر توپ را در اختیار داشت(5/50 به 5/49). در بازی دوم و در دوحه پرسپولیسی‌ها با اشتباهات فردی و باختن دوئل‌های انفرادی شکست تلخی مقابل السد پذیرا شدند اما عجیب است که بدانید در آن مسابقه برتری در مالکیت توپ با اختلافی نه چندان زیاد از آن پرسپولیس بود (5/53 به 5/46).

در بازی سوم با الوصل، دیدار خانگی حکم می‌کرد که پرسپولیس تیم غالب میدان باشد که همین‌گونه هم شد و تیم برانکو با مالکیت 6/67 به 4/32 موفق به زدن دو گل شد و مقابل تیم نصف و نیمه الوصل برد راحتی به دست آورد. اما داستان بازی برگشت در دبی کاملا متفاوت بود و عکس ماجرای تهران رخ داد. پرسپولیس در این بازی فقط 1/35 درصد از زمان بازی توپ را در اختیار داشت در حالی که حریف اماراتی‌اش 9/64 درصد دقایق مالک توپ بود اما تیم برانکو با یک موقعیت ایستگاهی و ثبت گل برتری با ضربه سر سه امتیاز مسابقه را از آن خود کرد. پرسپولیس در بازی پنجم و مقابل نسف هم مالکیت توپ را به حریف داد و نسف 7/52 درصد توپ را در اختیار داشت و سهم پرسپولیس 3/47 درصد زمان بازی بود اما در پایان مسابقه این برانکو و شاگردانش بودند که جشن صعود گرفتند.

با بررسی این آمار شاید عجیب باشد که بدانیم اولا پرسپولیس غیر از یک بازی مالکیت توپ چشمگیری بر حریفش نداشته است. نکته عجیب دوم پیروزی پرگل بازی رفت مقابل نسف قارشی در حالت مالکیت تقریبا برابر است. پیروزی در دبی با مالکیتی تقریبا نصف حریف هم از دیگر نکات عجیب بازی‌های این فصل پرسپولیس به شمار می‌آید و البته عجیب‌تر اینکه تنها باخت این تیم در پنج مسابقه اخیر هم در شرایطی رقم خورده که پرسپولیس بیشتر از حریفش مالک توپ بوده است.

اینها می‌تواند نشانه‌ها و فکت‌های مهمی درباره تغییر مدل بازی پرسپولیس یا به عبارتی افت این تیم که به بازی پرواکتیو مشهور بود باشد. پرسپولیس دیگر لزوما با دیکته کردن فوتبالش به حریف برنده مسابقات نمی‌شود و بیشتر مترصد استفاده از تک موقعیت‌ها، ضدحمله‌های سریع یا ضربات ایستگاهی است. این مهم را می‌توان به تغییر آرایش و ابزار در اختیار برانکو ارتباط داد اما سوال مهم اینجاست که این عدم تناسب مالکیت توپ با خلق موقعیت یا نتیجه‌گیری آیا تیم برانکو در بازی‌های دشوارتر و مقابل حریفان سرسخت‌تر می‌تواند به خواسته‌اش دست یابد؟