بهترین سن آقایان برای صاحب فرزند شد

 این روزها شنیدن این خبر که مردی بعد از 40 سالگی صاحب نخستین فرزند خود شده است چندان عجیب نیست.

مشکلات اقتصادی و تغییر فرهنگ جامعه باعث شده بسیاری از مردان دهه سوم زندگی را برای تشکیل خانواده انتخاب کنند و تازه بعد از چند سال به فکر پدر شدن بیفتند. بسیاری از مردم تصور می‌کنند، مردان در سنین بالا هم برای بچه‌دار شدن مشکل ندارند و این خانم‌ها هستند که به‌دلیل شرایط فیزیکی خود باید تا قبل از رسیدن به سن یائسگی صاحب فرزند شوند. اما تحقیقات نشان می‌دهد واقعیت غیر از این است.

کارشناسان در جدیدترین تحقیقات خود دریافتند نوزادان پدرانی که سن آنها زیر ۲۵ یا بالای ۵۱ سال است با احتمال بیشتری به بیماری اوتیسم مبتلا می شوند.

این تحقیق توسط مرکز پژوهش و درمان اوتیسم در بیمارستان مونت سینایی در شهر نیویورک انجام شده است که بیش از ۱۵ هزار کودک و نوجوان بریتانیایی از سنین ۴ تا ۱۶ سال مورد بررسی قرار گرفتند.

اکثر والدین گمان می‌کنند که تنها افزایش سن مادر می‌تواند باعث بالارفتن خطر ریسک ابتلا به انواع بیماری‌ها در نوزاد شود، اما تحقیقات جدید نشان داده است که سن پدر نیز به همان میزان در ابتلای کودک به انواع بیماری‌ها موثر است. براساس پژوهش‌ها فرزندان مردانی که در سنین زیر ۲۵ سال یا بالای ۵۱ سال صاحب اولاد شده اند اغلب دچار مشکلاتی، چون مهارت‌های ارتباطی ضعیف از طیف اوتیسم خواهند بود.

علاوه بر اختلال اوتیسم فرزندانی که پدران سالمند دارند به دلیل کاهش انرژی پدر برای همکاری در فعالیت‌های اجتماعی، تفریح و بازی با کودک دچار مشکلات رفتاری، انزوا طلبی، کاهش اعتماد به نفس و ناتوانی در انجام فعالیت‌های گروهی می‌شوند. این دسته از کودکان معمولاٌ به مادر خود وابسته می‌شوند و ممکن است در یادگیری مهارت‌های اجتماعی با مشکل مواجه شوند.

دسته دیگر فرزندان متولد شده از پدران زیر ۲۵ سال نیز احتمال دارد با احتمال بالایی دچار اختلالات طیف اوتیسم شوند. این مطالعه نشان می‌دهد ساعت بیولوژیک بدن پدران همگام با سایر فاکتورهای ژنتیکی از جمله سن مادر، محل زیست، بیماری‌های زمینه‌ای مادر، نوع تغذیه، استرس و فشارهای عصبی، آلودگی‌ها و غیره در ابتلای نوزاد به بیماری اوتیسم موثر است.

کارشناسان بهترین سن برای صاحب فرزند شدن آقایان را در بازه زمانی ۲۶ تا ۵۰ سالگی می‌دانند. بیماری اوتیسم از طیف اختلالات روانی است که باعث معلولیت ذهنی و در برخی موارد جسمی فرد می‌شود، افراد مبتلا به این بیماری دچار ناتوانی در برقراری ارتباط با دیگران، یادگیری مهارت‌ها و زندگی طبیعی هستند، همچنین باید در تمام طول عمر تحت نظارت پزشکی و درمان‌های اختصاصی قرار بگیرند.