نوه امام (ره) با اشاره به ایام مبارک رمضان گفت: ماه مبارک رمضان ماهی
است که رحمت الهی در آن گسترده شده و جویندگان معرفت و طالبان فیض بیش از هر زمان دیگر
امید دارند تا با اجابت دعوت خداوند، به مطلوب و مقصود خویش رهنمون شوند؛ چراکه ایام
ماه مبارک رمضان زمینه ای ساخته تا با استمداد از فضای ملکوتی آن، دل خود را از غبار
سالانه بشوییم. چنانکه از رسول مکرم اسلام(صلى الله علیه و آله و سلم) روایت است:
«إنّ لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرّضوا لها» در روزگار زندگانی شما، از جانب
خداوند گاه نسیمی می وزد، بیدار باشید و خود را در آن داخل کنید. (الامالی، شیخ مفید،
ص206)حاج سید حسن خمینی با ابراز تاسف از «شرایط این روزهای کشورهای مسلمان» گفت: واقعا تأسف آور است
که امروزه جهان اسلام با خطر افراط گرایان و اندیشه هاى دروغین تکفیری و اعمال غیر
انسانی و غیر اسلامی افراطیون مواجه شده است. و صد افسوس که سردمداران چنین اندیشه
و رفتارى، خوی پلید خود را در پشت نام مبارک پیامبری که پیام آور رحمت و رأفت بود، پنهان
کرده اند و با کوبیدن بر طبل حماقت، جهالت و خشونت بیش از هر زمان دیگرى پیام وحدت
آفرین و عزت بخش اسلام عزیز را منحرف می سازند.
نوه بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران اضافه کرد: در چنین شرایطى بجاست که مسلمانان جهان با بهره جستن از فضای معنوی ماه رمضان که دل های مومنان بیش از پیش به یکدیگر نزدیک می شود، طنین انداز ندای وحدت آفرین اسلام در گوش دیگران باشند و شعار حقیقی اسلام که اعتصام به حبل الله و دوری از تفرقه و تلاش برای رسیدن به مکارم اخلاقی است، را یکصدا فریاد زنند.
نوه حضرت امام (ره) در پاسخ به این سئوال که آیا «این تکیه کردن بر وحدت و دوری از تفرقه و... جنبه های شعاری دارد یا اینکه بر اساس حقیقتی است که رسیدن به آن لازمه عزتمندی اسلام و مسلمانان است؟» ، افزود: این سخن که امروزه مورد تاکید و سفارش قاطبه بزرگان شیعه و سنی است، یک بحث شعاری نیست؛ این کلام شیخ جعفر کاشف الغطاء که «بُنِیَ الإسلامُ عَلی کَلِمَتَین، کَلِمةُ التّوحید و تُوحیدُ الکَلِمة» کلمه ي توحید: به معنای نفی شرک و اقرار به یگانگی خدای تعالی و توحید کلمه: به این معنی که همه ي مسلمانان با هم متحد شوند و یگانگی و برادری بین آنها حکمفرما باشد. یعنی پایه و اساس اسلام بر وحدت است و با تحقق این دو رکن اساسی، اسلام پایدار می ماند و مسلمانان عزت می یابند؛ اینها جنبه شعاری ندارد بلکه هر اندازه که در حفظ این دو کلمه کوشش شود، اسلام و قرآن بیشتر بر جهان سایه می گسترد.
حاج سید حسن خمینی تصریح کرد: این همان سفارش أکید امام بزرگوار ماست که پس از سالها هنوز در گوشمان طنین انداز است که عزت و سعادتمندی مسلمانان جز با توکل و اتکا به خداوند متعال و وحدت کلمه و دورى از جهالت، حماقت و خرافه و نگاه عقلانى به آیین محمدی و شریعت اسلامى و در یک کلام جز با اسلام ناب محمدى حاصل نخواهد شد. و امروزه بر همه مسلمانان است که در راه رسیدن به عزت، سعادت و سربلندی اسلام و امت اسلامی تلاش کنند.
وی ضمن ابراز نگرانی نسبت به حوادث اخیر جان اسلام گفت: این روزها حقیقتاً قلب آدمی به درد می آید که می بیند در حالیکه فرزندان اسلام در غزه اسیر صهیونیست ها هستند، نابخردانی در عراق و سوریه و برخی اماکن دیگر ، برادرکشی راه می اندازند و تفکر غلط و افراطی خود را دارند.
سید حسن خمینی، «راه
رسیدن به این هدف مهم و حقیقتی مهجور مانده» را چنین توضیح می دهد: لازمه رسیدن به این
مهم که در حقیقت جلوه گر ساختن اسلام حقیقی است، نخست اراده کردن و خواستن است؛ مسلمانان
و سردمداران کشورهای اسلامی ابتدا باید ضرورت این امر را تشخیص و سپس در گام نخست
اراده تحقق آن را داشته باشند.
این که می گویند: شاید انسان های خواب را بتوان بیدار کرد ولی کسانی که خود را به خواب زده اند، هرگز بیدار نمی شوند. پس گام اول را در این مسیر اینست که، هر فرد مسلمان و هر زمامدار اسلامی باید برای تحقق این هدف تلاش نماید و با دوری از هرگونه انکار و اجتناب از هر گونه نفی و استبعاد در این باره، خود را برای مواجهه با همه رذائل غیر انسانی و غیر اسلامی و مباحث تفرقه افکنانه آماده سازد. خداوند وعده داده است که اگر او را نصرت کنیم و در راهی که او خواسته است گام برداریم، ما را یاری خواهد کرد. و وعده اللهی تخلف ناپذیر است.
حاج سید حسن خمینی در پاسخ به این سئوال که «شما برای بازگشت به مسیر اخلاق و احترام و حفظ کرامت انسانی
چه توصیه ای دارید؟»، گفت: همه میدانیم که ماه
رمضان ماه رحمت الهی است و برای ما بندگان آلوده به معاصی، بهترین فرصت است تا به دور
از غرور، و با رجاء و امید به لطف و رحمت پروردگار، گام در مسیر اصلاح خویش زنیم و
با عمل به دستورات پیامبر اکرم و ائمه معصومین علیهم السلام، این ماه را ماه پاکی و
تزکیه خویش قرار دهیم.
سید بن طاووس از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده که ایشان می فرمودند: «اللهم هذا شهر رمضان و هذا شهر الصیام و هذا شهر القیام (نماز و زنده داری) و هذا شهر الإنابة (بازگشت به خدا) و هذا شهر التوبة و هذا شهر الرحمة و هذا شهر المغفرة و هذا شهر التوبة و هذا شهر العتق من النار و هذا شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن» (اقبال الاعمال، سید بن طاووس، ج1، ص81)
بله، ماه رمضان، ماه دوری از گناهان و ماه بخشایش خداوندی است و این، میسّر نمی شود مگر آن که نفس خودمان را از رذیلت های اخلاقی باز داریم چرا که رذایل اخلاقی ریشه ایمان را می سوزاند و زبان را از توانایی استغفار و انابه و بازگشت به راه درست و صراط مستقیم باز می دارد.
حاج سید حسن خمینی تصریح کرد: در این ماه که
خوان رحمت الهی گسترده و غفران او فراگیر شده، حقد و کینه ها را از خود دور کنیم تا
به خرمن فضیلت ها رهنمون شویم؛ در این ماه ببخشیم تا بخشیده شویم، چرا که عفو و
بخشش خصلت اهل بیت (علیهم السلام) است؛ امام صادق (علیه السلام) می فرمایند جوانمردی
ما این است که اگر کسی به ما ظلم می کند او را عفو می کنیم؛ از او می گذریم.
نوه امام (ره) با بیان اینکه «نباید
گمان شود که عفو و گذشت از ناتوانی است»، گفت: عفو به معنای ذلت پذیری نیست، بلکه عزت آفرین
است؛ هم برای کسانی که عفو می کنند و هم کسانی که عفو می شوند، هر دو عزیز هستند.
وی با اشاره به کلام رسول گرامی اسلام در اینباره می گوید: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در این زمینه می فرمایند: «العفو لایزید العبد الا عزة فاعفوا یعزکم الله» عفو چیزی را اضافه نمی کند بر شما مگر عزت. پس ببخشید و ببخشیم تا خدای قادر ما را عزیز بدارد.
وی اضافه کرد: هنوز فراموش نکرده ایم که هرگاه از امام خمینی می پرسیدیم که چه کنیم؟، ایشان همواره ما را به دعاها و اعمالی سفارش می کردند که در کتاب های دعا نوشته شده است و این نیست مگر آن که راه سعادت بشر با استمداد از دستورات هادیان طریق و توکل بر خدا و رجاء به لطف بی انتهای او همراه است. پس شایسته است که قدر این ایام را بدانیم و از خرمن فضیلت های این ماه توشه بچینیم.
سید حسن خمینی در ادامه به ذکر خاطره ای از حضرت امام (ره) پرداخت و گفت: در ماه رمضان که بعضی اوقات که برای نماز صبح خدمت امام می رفتیم، ایشان در سحرها معمولاً خیلی گریه می کردند. در نماز شبشان همیشه دستمال کاغذی کنارشان بود. اما ماه رمضان سال آخر، ایشان حوله کنار دستشان می گذاشتند، از بس که گریه می کردند. یعنی یک حالت دیگری داشتند. مرتب ذکر می گفتند.
