شبه‌ جزیره کره روی آتش 38 درجه

خبرآنلاین در یادداشتی نوشت:این‌که چین تحریم‌های محدودی را علیه کره‌شمالی اعمال کرده، اهمیت آن شاید تا حد یک تنبیه آرام پشت‌دستی تعبیر شود. اما با توجه به کیفیت استاندارد روابط چین و کره‌شمالی، این محدودیت‌ها حاوی پیامی مهم برای پیونگ‌یانگ است که شرایط را درک کند. ضمن آنکه رهبران چین به‌خوبی می‌دانند در حد نهایی این کشورشان است که باید تاوان هرگونه بحران را پس بدهد.

در ادامه این یادداشت به قلم متین مسلم، می خوانیم:
 
رهبران ایالات متحده و کره‌شمالی، شوخی یا جدی! ظاهرا به چیزی فراتر از جنگ لفظی فکر می‌کنند. 'اون' رهبر کره‌شمالی مدت‌هاست اجداد خود را به شهادت گرفته و قسم خورده 'ایالات متحده، کره‌جنوبی و ژاپن را نابود خواهد کرد'.
 
'ترامپ' نیز در سازمان ملل و صفحه توئیتری‌اش با تحقیر،'اون' را 'مرد کوچک موشکی احمق' توصیف کرد و وعده نابودی کره‌شمالی را داده است. تا آنجا که به این‌گونه پروپاگاندها و تهدیدهای لفظی غیرمتعارف مربوط می‌شود، اجازه دهید آنها را صرفا شنیده و در برابر خدا زانو زده و دعا کنیم آن‌چه می‌بینیم تنها یک کابوس گذرا باشد. اما اگر قرار است آنها قدمی جلوتر بردارند، لطفا یکی از این دو نفر جامعه جهانی را زودترمطلع کند.شاید مضحک به نظر برسد اما آقای لاوروف وزیر خارجه روسیه این دعوا را بازی کودکانه توصیف کرده است.

برخورد دیپلماتی کارکشته مانند آقای لاوروف با دعوای هیدروژنی 'اون' - ' ترامپ' تا حدی نشان میدهد مسکو بحران جاری را احتمالا چندان جدی نمی داند. به خصوص که کرملین مشاهده می کند پکن تاکنون برخورد فعال و تعیین کننده یی با پیونگ یانگ نکرده و در حد تذکرات دیپلماتیک و کاهش فروش نفت با موضع برخورد کرده است.
 
برخی دیپلماتیک های مقیم توکیو و سئول نیز تاکید می کنند به باور آنها مقامات ارشد نظامی و امنیتی روسیه و چین در تحلیل نهایی به این نتیجه رسیده اند جنگی که انتظار آن می رود در منطقه رخ نخواهد داد و این نظر راهبردی خود را به اطلاع مقامات بالای کشورهایشان رسانده اند. یک مقام دیپلماتیک ارشد روسیه در بروکسل می گوید' بخشی از مشکلات جاری صرفا به روحیه ماجراجویی کلامی طرفین مربوط می شود.هر یک از آنها مترصد است حد نهایی اراده طرف مقابل را بسنجد. شاید مقایسه درستی نباشد اما با شرایطی شبیه بحران موشکی کوبا در سال 1962 روبرو هستیم.
 
در نهایت یک طرف از سر ناچاری یا عقل،کوتاه خواهد آمد'.شاید در اوضاع بهم ریخته کنونی نتوان دلایل موضعی وملموسی برای تایید دید گاه این دیپلمات روس پیدا کرد. اما در فهمی میان مدت و با نگاهی استراتژیک، تا حد زیادی با دید گاه هایی اینچنین می توان موافق بود. تا آنجا که به کره شمالی مربوط می شود ، رهبران این کشور و شخص 'اون' خوب می دانند بر خلاف کشمکش در عرصه دیپلماسی، در چارچوب یک نبرد نظامی ولو 'محدود و ضربه یی'، نمی توانند روی همراهی و حمایت تعیین کننده مسکو و پکن حساب باز کنند .ضمن آنکه بحران اقتصادی و فقر شدید منابع مالی کره شمالی مانعی بزرگ بر سرراه این کشور برای ادامه بازی در این زمین ناهموار به شمار می رود. اینکه چین تحریم های محدودی را علیه کره شمالی اعمال کرده؛ اهمیت آن شاید تا حد یک تنبیه آرام پشت دستی تعبیر شود. اما با توجه به کیفیت استاندارد روابط چین و کره شمالی که مسکو نیز آن را به رسمیت می شناسد، این محدودیت ها حاوی پیامی مهم برای پیونگ یانگ است که شرایط را درک کند.
 
ضمن آنکه رهبران چین به خوبی می داند در حد نهایی بالا گرفتن تنش های جاری، این کشورشان است که باید تاوان نهایی آن را پس بدهد.لذا ترجیح می دهند بحران را در همین مرحله سیاسی و لفظی کنونی که ازحمایت کرملین نیز برخوردارند حل کنند.

از طرف دیگر در آنچه به ایالات متحده مربوط می شود، باور آن تا حدی مشکل خواهد بود اگر قبول کنیم تحلیل گران دیپلماسی حرفه یی و نیز استراتژیست های امور نظامی و امنیتی و یا فرماندهان عالیرتبه پنتاگون ،الزاما تسلیم شرایط و تصوراتی خواهند شد که عمق و اهمیت آنها از چند سطر توئیت های سطحی آقای رئیس جمهور فراتر نخواهد رفت.جدای از آنکه هم اکنون در واشنگتن عده یی با نگرانی می پرسند' دلایل بالا گرفتن تنش در شبه جزیره کره چیست؟'.
 
بسیاری نیز سوال می کنند' صرف نظر از رفتار تنش آلود پیونگ یانگ، در خود واشنگتن جلو زبان چه کسی را باید گرفت؟ و درب اتاق کدام مسئول ارشد را باید قفل کرد تا فعلا بتوان از شعله ورتر شدن آتش در منطقه آسیای شرقی جلو گیری کرد؟.ممکن است رئیس جمهور ترامپ موضوع کره شمالی را به مثابه بخشی از بازی گلف هفتگی خود، یک تفریح در هوایی گرم وسوزان تصور کند!اما بعید می دانم(والبته امید وار) در سطوح عالی وزارتخارجه و پنتاگون و حتی در میان متحدان منطقه یی شرق آسیا، همراهان وموافقانی برای خودپیدا کند. ما بایک شوخی بی مزه مواجه نیستیم. شاید به همین دلیل باشد که لاوورف روز گذشته صراحتا گفت' از آنجایی که آمریکایی ها از برخورداری پیونگ یانگ از تسلیحات هسته ای مطمئن هستند، علیه آنها اقدام نظامی نخواهند کرد'.