هریسون «جک» اشمیت، دانشمند و فضانوردی که در دسامبر سال 1972 بر روی سطح ماه قدم گذاشت، می گوید: تمامی ماهنوردان در آن زمان بر این موضوع توافق داشتند که پس از پیاده روی روی سطح این قمر و برداشتن کلاه ها از سرشان متوجه می شدند نمونه های خاک ماه در درون هوای کابین بوی باروت سوخته تفنگ می دهد.
هریسون «جک» اشمیت، دانشمند و فضانوردی که در دسامبر سال 1972 بر روی سطح ماه قدم گذاشت، می گوید: تمامی ماهنوردان در آن زمان بر این موضوع توافق داشتند که پس از پیاده روی روی سطح این قمر و برداشتن کلاه ها از سرشان متوجه می شدند نمونه های خاک ماه در درون هوای کابین بوی باروت سوخته تفنگ می دهد.«لاری تیلور»، مدیر موسسه علوم زمینی سیاره ای دانشگاه تنسی، نیز با اشمیت موافق است. او در طول ماموریت آپولو 17 در مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون خدمت می کرد و یکی از افرادی بود که مستقیما به فضانوردان حاضر روی ماه مشاوره می داد. تیلور بر این باور است آنچه فضانوردان بو می کردند، ذرات غبار بسیار فعال شده با اتصالات سست (dangling bonds) بود.
وی گفت: یک زمین شناس در زمان خرد کردن صخره های زمینی، بویی حس می کند که از خردکردن مواد معدنی و بنابراین ایجاد اتصالات سست حاصل می شود. اما روی ماه، این اتصالات می توانند به مدت طولانی وجود داشته باشند و چون صخره و خاک ماه فقط حاوی 43 درصد اکسیژن است، بخش اعظم چنین اتصالاتی به دلیل وجود اکسیژن هستند. من معتقدم تمامی فضانوردان این اتصالات را در غبار ماه بوئیده اند.
باز آلدرین، خلبان ماژول ماه ماموریت آپولو 11 نیز بوی این قمر را به خاطر دارد. هنگامی که آرمسترانگ و آلدرین پس از پیاده روی روی ماه دوباره وارد فرودگر شدند، لباس ها و تجهیزاتشان از خاک ماه پوشیده شده بودند و این خاک بوی خاصی داشت.
ارسال نظر
