مخترعانی که به دست خودشان مرگ را تجربه کردند

 در لیست زیر قرار اسن با دانشمندانی آشنا شوید که در تلاش برای کسب دانش جدید یا از بین رفته‌اند یا مجروح شده‌اند، بسیاری از اکتشافات آن‌ها در گام‌های بعدی مسیر برخی از بزرگترین اختراعات انسان را فراهم کرده است.

کارل شِلِه (مرگ با اختراع خود)
کارل یک شیمیدان در زمینه داروهای شیمیایی بود که عنصرهای زیادی از جمله اکسیژن، منگنز، کلر، تنگستن و مولیبدنیوم را کشف کرده بود. او همچنین فرآیندی مشابه پاستوریزه کردن را پیدا می‌کند. اما یکی از عادت‌های این شیمیدان چشیدن ماده‌هایی بود که در جریان آزمایش‌هایش کشف می‌کرد و با اینکه از سیانور و هیدروژن جان سالم به در بُرده بود، اما در نهایت با مزه کردن جیوه مسموم شد و درگذشت.

ژان فرانسوا دِروزیر (اولین قربانی یک تصادف هوایی)
ژان فرانسوا معلم فیزیک و شیمی بود. در سال ۱۷۸۳ اشتیاق زیادی برای سوار شدن به اولین بالن هوایی که خودش ساخته بود، داشت. البته او بالن را با گوسفند، مرغ و اردک به هوا فرستاده بود و دیگر وقت آن بود که خودش هم سوار بالن شود که در اولین پرواز موفقیت آمیز بود. اما او دست از امتحان کردن نکشید و تصمیم گرفت از انگلیس به فرانسه سفر هوایی داشته باشد که این آخرین آزمایش او بود. بالن از ارتفاع ۱۵۰۰ پایی سقوط کرد و ژان فرانسوا جان خود را از دست داد. همسرش نیز ۸ روز بعد درگذشت که می‌گویند او خودکشی کرده بود.

سر دیوید بروستر (نزدیک بود بینایی‌اش را از دست بدهد)
سر دیوید مخترع، دانشمند و البته نویسنده اسکاتلندی بود که علاقه زیادی به نور و منابع نوری آن‌ها داشت. او در سال ۱۸۳۱ به دلیل یک آزمایش شیمیایی نزدیک بود کاملا بینایی خودش را از دست بدهد، شاید نابینا نشد، اما مشکلاتی که برای چشم‌هایش به وجود آمد تا آخر عمر همراهش بود. بروستر کسی است که «زیبابین» را اختراع و نامگذاری کرده، همان وسیله‌ دایره شکلی که از آینه و اشیای رنگی ساخته شده و داخل آن تیله و کاغذهای رنگی وجود دارد که از بازتاب نور الگوهای رنگارنگی پدید می‌آورد.

الیزابت اسکیم (مرگ با اشعه ایکس-ری)
الیزبات اسکیم پس از اینکه با دکتر وولف ازدواج می‌کند، شیفته فعالیت‌های پزشکی او و مخصوصا دستگاه ایکس-ری می‌شود، از همین رو کار در کتابخانه را کنار می‌گذارد و به کمک همسرش روی این دستگاه تحقیق می‌کند، آن‌ها از خودشان به عنوان سوژه آزمایش استفاده می‌کردند، اما نمی‌دانستند همین آزمایش‌ها روی بدنشان تاثیر می‌گذارد. در نهایت الیزابت در اثر سرطانی که تمام بدن او را در برگرفته بود، درگذشت.

الکساندر بوگدانوف (مرگ با خون)
بوگدانوف یک پزشک، فیلسوف، اقتصاددان و نویسنده کتاب‌های علمی و تخیلی بود، او از سال ۱۹۲۴ عمل انتقال خون را با این دیدگاه که بتواند جوانی را همیشگی کند، آغاز کرد. پس از ۱۱ بار انتقال خون برای خودش، ادعا کرد که بینایی بهتری بدست آورده، اما از آن‌جایی که روی خون‌ها آزمایش‌های دقیقی صورت نمی‌گرفت، او در اثر ابتلا به مالاریا و سل درگذشت.

رابرت بونسن (از دست رفتم یک چشم)
رابرت بونسن در زمینه شیمی آلی فعالیت می‌کرد، دو بار با آرسینیک مسموم شده بود و با مرگ دست و پنجه نرم کرده بود. بعد از آن بر اثر انفجار سیانید یکی از چشم‌هایش را از دست داد! مجموعه این اتفاق‌ها باعث شد تا رابرت زمینه کاری‌اش را تغییر دهد و در حوزه شیمی معدنی کار کند.

سر هامفری دیوی (مجموعه‌ای از بلایای طبیعی)
سر هامفری دیوی شیمیدان و مخترع برجسته بریتانیایی بود که خیلی زود پیشرفت‌های زیادی در زمینه کاری بدست آورد، او پس از اینکه کارش را در زمینه شیمی شروع کرد، عادت داشت گازهای گوناگون را با یکدیگر مخلوط کند، این کار باعث کشف خواص بیهوشی اکسید نیتروژن شد، اما در نهایت این عادت باعث شد زندگی‌اش بیشتر از دو دهه طول نکشد و خودش قربانی این گازها شد. البته پیش از مرگ هم مسمویت‌های پی در پی و یک بار انفجار مواد در صورتش باعث شد یکی از چشم‌هایش را از دست بدهد.

مایکل فارادی (مسمویت‌های مزمن)
سرهامفری دیوی که چشم‌هایش آسیب دیده بودند، برای انجام تحقیقات به دستیار نیاز داشت و مایکل فارادی دست راست او شده بود. اما فعالیت‌های خود فارادی در زمینه الکترومعناطیس بسیار زیاد بود، البته او هم به دلیل انفجار کلرید نیتروژن چشم‌هایش آسیب دیده بودند و همه عمر با مسمویت‌های مختلفی دست و پنجه نرم کرد.

ماری کوری (قرار گرفتن در برابر اشعه)
در سال ۱۸۹۸ ماری کوری و همسرش پیر کوری رادیوم را کشف می‌کنند، آن‌ها تحقیقات خود را روی عناصر رادیویی ادامه می‌دهند و به علت اینکه مدت زمان طولانی در معرض اشعه‌های این عنصرها بودند، آسیب‌های جدید دیدند و در اثر عوارض همین اشعه‌ها، در سال ۱۹۳۴ ماری کوری درگذشت. کوری اولین و تنها کسی است که دو جایزه نوبل علمی در حوزه‌های مختلف از جمله شیمی و فیزیک را دریافت می‌کند، او همچنین اولین استاد زن در دانشگاه پاریس بوده است.

گالیله (خودش را نابینا کرد)
پدر فیزیک مدرن علاقه زیادی به خورشید داشت و برخی اوقات مدت زمان زیادی را به آن خیره می‌شد، این کار باعث شد شبکیه چشم‌هایش آسیب ببیند و از همین رو چهار سال پایانی عمر نابینا شده بود.