مصاحبه های کوچه بازاری صداوسیما علیه دولت

 نصب دوربین در اماکن پرتردد شهر، حمل میکروفن، حضور در میان مردم و سوال از آنها که انتظارتان از دولت چیست؛ سنتی است که از مردادماه 92 یعنی زمانی که حسن روحانی کلید خود را در قفل پاستور چرخاند، در سازمان صدا و سیما دایر شد.

در طلیعه بحث باید عنوان کنم که شواهد گواه آنند که دستور کار اصولگرایان تندرو برای چهار سال آینده این است که ماشین تضعیف و چوب لای چرخ دولت گذاشتن را از روز آغاز به کار دولت دوازدهم روشن کنند و با تمام قوا هم آن را به کار گیرند. برای آن‌ها یک فاجعه دور از تصور است که اصلاح‌طلبان پس از 8 سال دولت آقای روحانی یک بار دیگر ریاست پاستور را بر عهده بگیرند. به همین منظور، برای نیل دوباره به قدرت مترصد آنند تا ماشین تخریب خود را از همان روز اول روشن کنند؛ که البته در این باره باید خاطرنشان کنم اشتباه اساسی این جریان هم در همین نقطه قرار دارد چرا که یک جریان سیاسی نمی‌تواند صرفاً با تخریب طرف مقابل به قدرت برسد. حتما باید وجوه اثباتی برای خود در نظر بگیرد یعنی ضمن انتقاداتی که به طرف مقابل وارد می‌سازد باید عنوان کند که خودش دارای چه برتری‌هایی است. اصولگرایان تندرو برآنند تا از طریق بزرگ‌ترین تریبون کشور نیز به تخریبِ صرف بپردازند. لازم به ذکر است که اگر تخریبِ صرف منجر به ایجاد نتیجه می‌شد که اکنون ریاست نهادهای انتخابی کشور را در اختیار داشتند.

ما اگر حتی خط تبلیغاتی صدا و سیما در ایام انتخابات ریاست‌جمهوری را ملاحظه کنیم، در می یابیم که کاملاً در تلاش بود تا سطح مطالبات جامعه را به اندازه مطالبات گذرا و کوتاه معیشتی تقلیل دهد. یعنی تصویری از دولت و ریاست‌جمهوری بسازد که به عنوان یک کارگزار اعظم، روی پول کلان نفت رمیده است و می‌تواند هر مشکلی را با دست کردن در کیسه پول و سکه و درآوردن و توزیع آن، حل کند. بنابراین منطبق بر چنین تصویری، جامعه مجبور است تنها به بیان توقعاتی چون پایین آمدن قیمت‌ها و رونق گرفتن مسکن بپردازد. نکته جالب توجه آن است که در بسیاری مواقع توقعات با یکدیگر متناقض می‌شوند این بدان معنا است که وقتی شما به سراغ تولیدکننده می‌روید، تولیدکننده در پی رونق بازار است و به دنبال آن است تا مردم اجناسش را با بالاترین قیمت بخرند. از آن طرف، مردم به دنبال دست یافتن به اجناس ارزان‌تر هستند.

باید توجه داشت که وظیفه دولت‌ها در اقصی نقاط جهان آن است که یک «تعادل بخشی» در جامعه داشته باشند، منافع همگان را مدنظر قرار دهند و بتوانند بر مبنای عدالت و قانون به توزیع امکانات دست بزنند و در کنار این اتفاق بتوانند برای نسل‌های بعد نیز، جامعه قابل زیست تری را فراهم آورند.

بنابراین مسیری که مصاحبه‌های کوچه بازاری صدا و سیما می‌پیماید، راهی است که به شدت کلاس توقعات از دولت را پایین می‌آورد و کارایی دولت را نیز تقلیل می‌دهد. از همین روی صدا وسیما را می‌توان همان ماشین تخریبی دانست که در مسیر مصاحبه‌های کوچه بازاری حرکت می‌کند و می‌توان تحرکات آن را خود گول زدن نیز پنداشت چرا که با مرور موجی که برای حضور مجدد حسن روحانی بر مسند ریاست‌جمهوری ایجاد شد، در می یابیم که جنس مطالباتی که مردم از رئیس‌جمهوری در ایام انتخابات طلب می‌کردند با جنس مطالباتی که در صدا و سیما مطرح می‌شود متفاوت است. پرواضح است که وقتی گوینده صدا و سیما میکروفن به دست می‌گیرد و به میان مردم می‌رود، آن سخنان و مطالبات مطرح نخواهند شد یا در صورت بیان آن‌ها هم رسانه ملی از پخش آن‌ها خودداری خواهد کرد. تجلی مطالبات و آراء مردم خود را در انتخابات ریاست‌جمهوری 96 نشان داد. از همین روی به باور من خواست مردم مشخص است و رویه صدا و سیما تنها شکلی تخریبی به خود گرفته است.