حكايت تلخ يك فيلم:«من روحاني هستم»

اگر دستم مي رسيد و كاره يي بودم اتفاقا از صدا و سيما مي خواستم كه حتما اين فيلم را پخش كند. در چندين نوبت هم پخش كند كه همه آن را ببينند. مي دانيد چرا؟ چون اتفاقا اين فيلم مستند بيش از آنكه ضايع كننده روحاني باشد، سقوط اخلاقي سازندگان و مخالفان آقاي رييس جمهور را به نمايش مي گذارد يا دست كم و در معصومانه ترين نگاه به سازندگان آن، «من روحاني هستم» بيانگر عمق بي اخلاقي و تمسك به راه و روش هايي است كه در بهترين حالت بايد آنها را غايت ماكياوليستي بودن يك جماعت و گروه سياسي دانست. فيلم من روحاني هستم، در حقيقت نشان مي دهد كه چگونه افراد و اشخاص كه خدا را مي پرستند و نماز مي گزارند، آنقدر راحت براي قدرت، براي زدن حريف و رقيب سياسي، براي كسب امتياز سياسي، زمين و زمان را به هم مي دوزند و مي بافند، سره و ناسره را درهم مي تنند، راست و دروغ را بي محابا با هم درمي ريزند و بدون كمترين عذاب وجدان چشم بسته و مثل آب خوردن بر روي هر حق و باطلي مي نهند كه حسن روحاني را بي اعتبار سازند.

ماكياول را بايد از درون قبر به در آورد و به كلاس اين دوستان برد كه ياد بگيرند هدف چگونه پست ترين وسايل را هم توجيه مي كند. يكي از ابتدايي ترين روش هاي تحريف آن است كه شما موضوعي را بدون مقدمه و موخره آن يا بدون صدر و ذيل آن روايت كنيد. جمله يي را، حركتي را، موضع گيري را و اظهارنظري را از حسن روحاني يا هر كس ديگري بدون آنكه به مخاطب توضيح دهيم كه آن كنش سياسي در چه شرايطي بوده، ماقبل و مابعد آن چه بوده، در چه فضايي گفته شده، بدون در نظر گرفتن هيچ كدام از اينها فقط آن جمله، حركت و يا موضع گيري را روايت كنيم. داستاني كه تحت عنوان ماجراي مك فارلين اتفاق افتاد درست چنين وضعيتي را دارد.

آن حركت اتفاقا مي توانست به بزرگ ترين گام در جهت تامين منافع ملي كشور تبديل شود. اما يك جريان تندرو آن را خرابكاري كرد و نهايتا همه تمهيداتي كه تحت عنوان ماجراي مك فارلين شروع شده بود، متوقف ماند. كمترين فايده جريان مك فارلين اين بود كه خوني و جاني تازه در دفاع ضدهوايي ما كه عملابه واسطه نداشتن قطعات وتجهيزات زمين گير شده بود به وجود آورد. ده ها فروند هواپيماي جنگنده و بمب افكن عراقي ها در نتيجه تسهيلات ضدهوايي كه به واسطه معامله با مك فارلين به دست ما رسيده بود، در عمليات بعدي در جنوب و غرب سرنگون شدند. شمار قابل توجهي از نمايندگان مجلس دوم با تداوم نخست وزيري موسوي موافق نبودند. آنان اغلب تعلق به طيف راست سياسي داشتند و علت مخالفت شان هم به دليل سياست هاي چپگرايانه و به زعم آنها سوسياليستي دولت وي بود. سردمداري اين گروه يا اين جريان با مرحوم آيت الله آذري قمي بود. وساطت آقاي هاشمي رفسنجاني در مجاب كردن اين آقايان كه با ادامه كار موسوي موافقت كنند به جايي نرسيد و در نهايت نزد مرحوم امام(ره) رفتند. مرحوم امام(ره) با بركناري مهندس موسوي مخالفت كردند. اولاايشان با سياست هاي چپ گرايانه مهندس موسوي موافق بودند، يا دست كم با سياست هاي به زعم جناح راست، سوسياليستي وي هيچ مخالفتي نداشتند.

دليل ديگر مرحوم امام(ره) در اصرارشان براي ماندن موسوي اين بود كه ما در وسط جنگ با عراق بوديم و مرحوم امام (ره) معتقد بودند كه تغيير دولت پيام خوبي به عراقي ها و ديگران نمي دهد. ممكن است اين گونه تعبير شود كه ميان ما اختلافاتي به وجود آمده و دشمنان ما از تغيير دولت تصور كنند كه در داخل با بحران مواجه شده ايم.

در نهايت آن نمايندگان كه تعدادشان به 99 نفر مي رسيد به رغم صلاحديد امام(ره) به تداوم دولت موسوي راي مخالف دادند، اما اين همه آن ماجرا نيست. برخي از راديكال هاي آن زمان تلاش كردند كه مخالفين را متهم به استنكاف از راي امام(ره) بنمايند و آنان را به اصطلاح ضد ولايت فقيه معرفي كنند. جالب است كه امام محكم در برابر تندروها ايستادند و نشان دادند هيچ آزردگي و دلخوري از اين كه آن 99 نفر مطابق نظر ايشان راي ندادند، ندارند.

بخش هاي ديگر فيلم «من روحاني هستم» را كه منصفانه و به دور از دروغ و تحريف مورد بررسي قرار دهيم به همين نتايج بالاكه در مورد مك فارلين و 99 نفر گفتيم، مي رسيم. منتها حرف اصلي و اساسي همان است كه هدف چقدر وسيله را توجيه مي كند؟ آيا در مورد همه چهره ها و شخصيت هاي جمهوري اسلامي نمي توان چنين فيلمي ساخت؟ آيا با تحريف و زدن صدر و ذيل يك كنش سياسي از دل حوادث و رويدادهاي 34 سال گذشته نمي توان امروز به تخطئه و شانتاژ آن شخصيت پرداخت؟ آيا مشابه مستند «من روحاني هستم» را عده ديگري با پول و امكاناتي كه در اختيار سازندگان بوده نمي توانند در مورد چهره هاي محبوب آن و هم نظرانشان بسازند و بعد هم مدعي شوند كه مي خواسته اند تا حقيقت را نشان بدهند، و خواسته اند «چهره واقعي و انقلابي آن شخصيت را نشان دهند.»

منبع:روزنامه اعتماد